Μάνα και γιος

[ksk]

Όλα ξεκινάνε από το να παραμεριστεί το εγώ.
Και το εγώ του γονιού είναι από τα μεγαλύτερα που μπορεί να προκύψουν μιας και είναι πολύ εύκολο να πιστέψει ότι το παιδί του ανήκει.

Έχει την ευθύνη του και ως εκεί.
Το εγώ για να παραμεριστεί θα πρέπει να αποδομήσουμε εις κύριον...
Ανήκει στα ισχυρά ένστικτα επιβίωσης...

Έχει ενοχοποιηθεί εξ αιτίας των προβληματικών καταστάσεων που προκαλούν οι Εγωισμοί. Ενώ το Εγουδάκι είναι απλά μηχανισμός της προσωπικότητας-ψυχής μας.

Εύκολο να χαθεί η μπάλα, επειδή αρχικά λες "Ξέρω την ζωή, δεν θέλω το παιδί μου να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τις στραβές που θα του τύχουν". Μετά από αυτό κοιτάς να το εκπαιδεύεις στο θέμα των ορίων κλπ κλπ. Στο τέλος παρατηρείται ότι στην ουσία απαιτείς να δει τον κόσμο όπως το βλέπεις εσύ. Ενίοτε υπάρχουν κόντρες και στο τέτοια μπορεί να νιώσεις ότι καταρρέει το Εγώ σου και ότι βάλλεται από το ίδιο το παιδί σου. Και μια χαρά γίνεται μια νευρωτική κατάσταση όπου γίνεστε θυσία για την διατήρηση του συστήματος και των μαλακισμένων αξιών του.

Καλά τωρα πάμε σε βαθιά νερά...
Ποιο εγώ; Το κατασκευασμένο; Είμαστε εμείς; Ή απλά γινόμαστε όπως μας θέλει το σύστημα αρχίζοντας από τους γονείς που οι έρμοι απλά φοβούνται μην αποβληθούμε ως παράταιρο κλπ
Μεγάλο θέμα σχετικά με το τι είναι αληθινό από μας.
Ο Πλωτινος αν και δεν συμφωνώ σε πολλά μαζί του έλεγε αφαίρεσε τα πάντα ...ποςο είναι εφικτή η επανεγγραφή εαυτού;

[student]

Έχει την ευθύνη του και ως εκεί.
Το εγώ για να παραμεριστεί θα πρέπει να αποδομήσουμε εις κύριον...
Ανήκει στα ισχυρά ένστικτα επιβίωσης...

Αν δεν παραμεριστεί το εγώ, τίποτα δεν μπορεί να καταλήξει... εις Κύριον

Αχαχαχαχα ...ειμαι άλλης θεώρησης.
Το εγώ είναι της ζωής κα μάλιστα μέσα στην κοινωνία όπου ο ανταγωνισμός με το εσυ είναι αδυσώπητος.

, εντελώς άλλης θεώρησης... προφανώς.

Προσωπικά προσπαθώ να μην είμαι σε ανταγωνισμό με κανένα εσύ. Πόσο μάλλον σε αδυσώπητο ανταγωνισμό...
κι ας μην τα καταφέρνω πάντα λόγω του εγώ...έχω κάνει πρόοδο μεγαλώνοντας.

Συνοπτικά προσπαθώ απλά να ζήσω σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω νυν αιώνι...μαχόμενος σταθερά με το εγώ.

[Χαοτικός]

Όλα ξεκινάνε από το να παραμεριστεί το εγώ.
Και το εγώ του γονιού είναι από τα μεγαλύτερα που μπορεί να προκύψουν μιας και είναι πολύ εύκολο να πιστέψει ότι το παιδί του ανήκει.

Έχει την ευθύνη του και ως εκεί.
Το εγώ για να παραμεριστεί θα πρέπει να αποδομήσουμε εις κύριον...
Ανήκει στα ισχυρά ένστικτα επιβίωσης...

Αν δεν παραμεριστεί το εγώ, τίποτα δεν μπορεί να καταλήξει... εις Κύριον

Αυτά που λέμε "Μηχανισμοί άμυνας" (Απώθηση και απωθημένα, Εκλογίκευση και γλειψιματική στάση -ΜΕΧΡΙ και το όρο νοημοσύνη βρήκαν να χώσουν στο συναίσθημα [Γκολεμάς: Συναι9σθηματική νοημοσύνη] και άλλα τέτοια) είναι ανταποκρίσεις του ΕΓΩ στις ηθικές σου συγκρούσεις. όσο πιο ακαλλιέργητος τόσο πιο πολύ η θολούρα και άρα η ηθικές πιέσεις και οι πεποιθήσεις έχουν πιο έντονη δραστηριότητα. Άρα θα χτίσεις ένα αμυντικό κάστρο. Έναν χαρακτήρα. Θα έχεις κιόλας ακράδαντες αρχές και θα θες να τις επιβάλεις για να "σωθείς".

Δεν λέει τίποτα από μόνο του, "πρέπει να παραμεριστεί το ΕΓΩ". Δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε. Μόνο γνώση και καλλιέργεια φέρνει λίγο μια λύση.
Αλλά και πάλι δεν φερνει οριστική λύση. Δεν νομίζω να υπάρχει οριστική λύση. Δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι φυσικός τρόπος ζωής το να μεγαλώνεις σε οικογένεια. Έχουν γίνει νύξεις γι αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίες.

[Χαοτικός]

Έχει την ευθύνη του και ως εκεί.
Το εγώ για να παραμεριστεί θα πρέπει να αποδομήσουμε εις κύριον...
Ανήκει στα ισχυρά ένστικτα επιβίωσης...

Έχει ενοχοποιηθεί εξ αιτίας των προβληματικών καταστάσεων που προκαλούν οι Εγωισμοί. Ενώ το Εγουδάκι είναι απλά μηχανισμός της προσωπικότητας-ψυχής μας.

Εύκολο να χαθεί η μπάλα, επειδή αρχικά λες "Ξέρω την ζωή, δεν θέλω το παιδί μου να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τις στραβές που θα του τύχουν". Μετά από αυτό κοιτάς να το εκπαιδεύεις στο θέμα των ορίων κλπ κλπ. Στο τέλος παρατηρείται ότι στην ουσία απαιτείς να δει τον κόσμο όπως το βλέπεις εσύ. Ενίοτε υπάρχουν κόντρες και στο τέτοια μπορεί να νιώσεις ότι καταρρέει το Εγώ σου και ότι βάλλεται από το ίδιο το παιδί σου. Και μια χαρά γίνεται μια νευρωτική κατάσταση όπου γίνεστε θυσία για την διατήρηση του συστήματος και των μαλακισμένων αξιών του.

Καλά τωρα πάμε σε βαθιά νερά...
Ποιο εγώ; Το κατασκευασμένο; Είμαστε εμείς; Ή απλά γινόμαστε όπως μας θέλει το σύστημα αρχίζοντας από τους γονείς που οι έρμοι απλά φοβούνται μην αποβληθούμε ως παράταιρο κλπ
Μεγάλο θέμα σχετικά με το τι είναι αληθινό από μας.
Ο Πλωτινος αν και δεν συμφωνώ σε πολλά μαζί του έλεγε αφαίρεσε τα πάντα ...ποςο είναι εφικτή η επανεγγραφή εαυτού;

Ναι σε όλα. Η αλήθεια τώρα είναι κάθε φορά τόση όση χρειαζόμαστε. Γιατί να καταναλώσουμε παραπάνω; (Ρητορικό περί σπατάλης χώρου που καταλαμβάνουμε. Στενό βέβαια και μονοδιάστατο).
Τι είπε ο Πλωτίνος;

[ΓΑΛΗ]

Εύκολο να χαθεί η μπάλα, επειδή αρχικά λες "Ξέρω την ζωή, δεν θέλω το παιδί μου να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τις στραβές που θα του τύχουν". Μετά από αυτό κοιτάς να το εκπαιδεύεις στο θέμα των ορίων κλπ κλπ. Στο τέλος παρατηρείται ότι στην ουσία απαιτείς να δει τον κόσμο όπως το βλέπεις εσύ. Ενίοτε υπάρχουν κόντρες και στο τέτοια μπορεί να νιώσεις ότι καταρρέει το Εγώ σου και ότι βάλλεται από το ίδιο το παιδί σου. Και μια χαρά γίνεται μια νευρωτική κατάσταση όπου γίνεστε θυσία για την διατήρηση του συστήματος και των μαλακισμένων αξιών του.

...

Κάποια στιγμή, μου είχε πει ο πατέρας του γιου "τον καλομαθαίνεις" όταν ο πιτσιρικάς ήταν κάπου στα 12 και το "καλομάθημα" αφορούσε στην προσαρμογή της δικής μου ζωής στο καθημερινό πρόγραμμα του παιδιού. Και του είπα "Αυτό ακριβώς θέλω, στην εφηβεία του χρειάζεται να με βλέπει ως κάποιο σταθερό έπιπλο, γιατί αν το δω ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, θα τον διαλύσω (ή "γαμήσω" δεν θυμάμαι ποια λέξη χρησιμοποιησα). Αν μεγαλώσει, έχουμε καιρό για κόντρες". Πέρασε ο καιρός με μια εφηβεία χωρίς εξάρσεις και όταν επήλθε η ενηλικίωση, άρχισαν τα ματσάκια. Μιλάμε για χαμό, όχι αστεία γιατί ήταν σαν να τσακώνεται ο καθένας με τον εαυτό του... και να έχει πλήρη επίγνωση γι' αυτό που κάνει (νομίζω ότι στην ψυχολογία αυτή η φάση αναφέρεται ως "αμφιθεατρική άποψη" κάτι τέτοιο). Το καλό ήταν ότι είχαμε πολύ καλό συντονισμό στη διάρκεια της οργής και της αποφόρτισης. Σε κάθε περίπτωση, το απόσταγμα αυτής της σχέσης ήταν σίγουρα θετικό. Σταλιά σταλιά, γέμισε το μπουκάλι με το το ποτό και τώρα το μοιραζόμαστε σαν μάνα και γιος με χαλαρή πλέον εναλλαγή γονεϊκού/παιδικού/φιλικού ρόλου. Κι είναι πολύ όμορφη αίσθηση να νοιώθεις πότε-πότε παιδί και πότε φιλαράκι του παιδιού σου.

[Χαοτικός]

Εύκολο να χαθεί η μπάλα, επειδή αρχικά λες "Ξέρω την ζωή, δεν θέλω το παιδί μου να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τις στραβές που θα του τύχουν". Μετά από αυτό κοιτάς να το εκπαιδεύεις στο θέμα των ορίων κλπ κλπ. Στο τέλος παρατηρείται ότι στην ουσία απαιτείς να δει τον κόσμο όπως το βλέπεις εσύ. Ενίοτε υπάρχουν κόντρες και στο τέτοια μπορεί να νιώσεις ότι καταρρέει το Εγώ σου και ότι βάλλεται από το ίδιο το παιδί σου. Και μια χαρά γίνεται μια νευρωτική κατάσταση όπου γίνεστε θυσία για την διατήρηση του συστήματος και των μαλακισμένων αξιών του.

...

Κάποια στιγμή, μου είχε πει ο πατέρας του γιου "τον καλομαθαίνεις" όταν ο πιτσιρικάς ήταν κάπου στα 12 και το "καλομάθημα" αφορούσε στην προσαρμογή της δικής μου ζωής στο καθημερινό πρόγραμμα του παιδιού. Και του είπα "Αυτό ακριβώς θέλω, στην εφηβεία του χρειάζεται να με βλέπει ως κάποιο σταθερό έπιπλο, γιατί αν το δω ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, θα τον διαλύσω (ή "γαμήσω" δεν θυμάμαι ποια λέξη χρησιμοποιησα). Αν μεγαλώσει, έχουμε καιρό για κόντρες". Πέρασε ο καιρός με μια εφηβεία χωρίς εξάρσεις και όταν επήλθε η ενηλικίωση, άρχισαν τα ματσάκια. Μιλάμε για χαμό, όχι αστεία γιατί ήταν σαν να τσακώνεται ο καθένας με τον εαυτό του... και να έχει πλήρη επίγνωση γι' αυτό που κάνει (νομίζω ότι στην ψυχολογία αυτή η φάση αναφέρεται ως "αμφιθεατρική άποψη" κάτι τέτοιο). Το καλό ήταν ότι είχαμε πολύ καλό συντονισμό στη διάρκεια της οργής και της αποφόρτισης. Σε κάθε περίπτωση, το απόσταγμα αυτής της σχέσης ήταν σίγουρα θετικό. Σταλιά σταλιά, γέμισε το μπουκάλι με το το ποτό και τώρα το μοιραζόμαστε σαν μάνα και γιος με χαλαρή πλέον εναλλαγή γονεϊκού/παιδικού/φιλικού ρόλου. Κι είναι πολύ όμορφη αίσθηση να νοιώθεις πότε-πότε παιδί και πότε φιλαράκι του παιδιού σου.

προσαρμογή της δικής μου ζωής στο καθημερινό πρόγραμμα του παιδιού

[Νετο Γκουερινο]

Εμείς οι γυναίκες, πλην της μάνας του καθενός, που είναι κάτι άλλο;

Σκέψου λιιιιιίγο παραπάνω. Ξέρω, είναι ζόρικο αλλά προσπάθησε.

Εσείς οι γυναίκες που όλες έχετε πρόβλημα με την πεθερά σας και μόλις κάνετε γιούς τα ξεχνάτε και έχετε πρόβλημα με την νύφη σας
Αλλά και στις δύο περιπτώσεις έχετε και δίκιο και απλά ήσασταν ατυχές και πέσατε πάνω σε κακές πεθερές και νυφες

Γιατί τα ισοπεδώνεις έτσι; Γιατί θα πρέπει ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ να έχουν κακιές πεθερές και να φέρονται άσχημα στις κοπέλες που έχουν επιλέξει οι γιοι τους;
Εγώ έχω δυο γιους που κοντοζυγώνουν τα 30, η πεθερά μου ήταν εξαιρετική και ειλικρινά με έμαθε να μπορώ να αντιλαμβάνομαι πως είναι διαφορετική η αγάπη του παιδιού για τη μάνα, σε σχέση με αυτή για τη σύντροφό του.
Δεν το παίζω, ούτε είμαι τέλεια, απλά δεν χώνω τη μύτη μου, διατηρώ ισορροπίες και αν μου ζητηθεί η όποια συμβουλή θα τη δώσω. Φροντίζοντας πάντα να μην στενοχωρήσω ή προσβάλλω τρόπον τινά το ζευγάρι.

Τα είπαμε αυτά
Καμμία σας δεν είναι έτσι
Όλες σας σεβοσαστε και καταλαβαίνετε
Σε άλλες συμβαίνουν αυτα

[Πασιφάη]

Εσείς οι γυναίκες που όλες έχετε πρόβλημα με την πεθερά σας και μόλις κάνετε γιούς τα ξεχνάτε και έχετε πρόβλημα με την νύφη σας
Αλλά και στις δύο περιπτώσεις έχετε και δίκιο και απλά ήσασταν ατυχές και πέσατε πάνω σε κακές πεθερές και νυφες

Γιατί τα ισοπεδώνεις έτσι; Γιατί θα πρέπει ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ να έχουν κακιές πεθερές και να φέρονται άσχημα στις κοπέλες που έχουν επιλέξει οι γιοι τους;
Εγώ έχω δυο γιους που κοντοζυγώνουν τα 30, η πεθερά μου ήταν εξαιρετική και ειλικρινά με έμαθε να μπορώ να αντιλαμβάνομαι πως είναι διαφορετική η αγάπη του παιδιού για τη μάνα, σε σχέση με αυτή για τη σύντροφό του.
Δεν το παίζω, ούτε είμαι τέλεια, απλά δεν χώνω τη μύτη μου, διατηρώ ισορροπίες και αν μου ζητηθεί η όποια συμβουλή θα τη δώσω. Φροντίζοντας πάντα να μην στενοχωρήσω ή προσβάλλω τρόπον τινά το ζευγάρι.

Τα είπαμε αυτά
Καμμία σας δεν είναι έτσι
Όλες σας σεβοσαστε και καταλαβαίνετε
Σε άλλες συμβαίνουν αυτα

Να με συγχωρείς, αλλά δεν δέχομαι αυτή την ισοπέδωση που επιχειρείς.
Προσωπικά δεν έκανα και δεν θα κάνω ποτέ, όσα δεν γουστάρω να μου κάνουν.
Διάλογος δεν γίνεται με την απολυτότητα στο στόμα.

[Νετο Γκουερινο]

Γιατί τα ισοπεδώνεις έτσι; Γιατί θα πρέπει ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ να έχουν κακιές πεθερές και να φέρονται άσχημα στις κοπέλες που έχουν επιλέξει οι γιοι τους;
Εγώ έχω δυο γιους που κοντοζυγώνουν τα 30, η πεθερά μου ήταν εξαιρετική και ειλικρινά με έμαθε να μπορώ να αντιλαμβάνομαι πως είναι διαφορετική η αγάπη του παιδιού για τη μάνα, σε σχέση με αυτή για τη σύντροφό του.
Δεν το παίζω, ούτε είμαι τέλεια, απλά δεν χώνω τη μύτη μου, διατηρώ ισορροπίες και αν μου ζητηθεί η όποια συμβουλή θα τη δώσω. Φροντίζοντας πάντα να μην στενοχωρήσω ή προσβάλλω τρόπον τινά το ζευγάρι.

Τα είπαμε αυτά
Καμμία σας δεν είναι έτσι
Όλες σας σεβοσαστε και καταλαβαίνετε
Σε άλλες συμβαίνουν αυτα

Να με συγχωρείς, αλλά δεν δέχομαι αυτή την ισοπέδωση που επιχειρείς.
Προσωπικά δεν έκανα και δεν θα κάνω ποτέ, όσα δεν γουστάρω να μου κάνουν.
Διάλογος δεν γίνεται με την απολυτότητα στο στόμα.

Το μόνο που υπάρχει είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανονα

[student]

Έχει την ευθύνη του και ως εκεί.
Το εγώ για να παραμεριστεί θα πρέπει να αποδομήσουμε εις κύριον...
Ανήκει στα ισχυρά ένστικτα επιβίωσης...

Αν δεν παραμεριστεί το εγώ, τίποτα δεν μπορεί να καταλήξει... εις Κύριον

Αυτά που λέμε "Μηχανισμοί άμυνας" (Απώθηση και απωθημένα, Εκλογίκευση και γλειψιματική στάση -ΜΕΧΡΙ και το όρο νοημοσύνη βρήκαν να χώσουν στο συναίσθημα [Γκολεμάς: Συναι9σθηματική νοημοσύνη] και άλλα τέτοια) είναι ανταποκρίσεις του ΕΓΩ στις ηθικές σου συγκρούσεις. όσο πιο ακαλλιέργητος τόσο πιο πολύ η θολούρα και άρα η ηθικές πιέσεις και οι πεποιθήσεις έχουν πιο έντονη δραστηριότητα. Άρα θα χτίσεις ένα αμυντικό κάστρο. Έναν χαρακτήρα. Θα έχεις κιόλας ακράδαντες αρχές και θα θες να τις επιβάλεις για να "σωθείς".

Δεν λέει τίποτα από μόνο του, "πρέπει να παραμεριστεί το ΕΓΩ". Δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε. Μόνο γνώση και καλλιέργεια φέρνει λίγο μια λύση.
Αλλά και πάλι δεν φερνει οριστική λύση. Δεν νομίζω να υπάρχει οριστική λύση. Δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι φυσικός τρόπος ζωής το να μεγαλώνεις σε οικογένεια. Έχουν γίνει νύξεις γι αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίες.

Τόσα πολλά τα θέματα που θέτεις και τόσο εντυπωσιακή η γνώση σου για το εγώ του άλλου... τα απωθημένα του, τις ηθικές του συγκρούσεις, τη θολούρα, τις γνώσεις και την καλλιέργειά του... παρόλο που δεν ξέρεις καν πως να παραμερίσεις το δικό σου.

Κάποτε πχ, το εγώ μου θα απαιτούσε να σου φλεξάρω πτυχία και γνώσεις και καλλιέργεια για να αποδείξω και καλά κάτι. Τώρα πλέον απλά δεν με απασχολεί. Κρατάς την άποψή σου, κρατάω τη δική μου, η οποία και λέει ότι όχι μόνο η γνώση δεν φέρνει καμία λύση σε αυτό που δεν ξέρουμε πως να κάνουμε, (πως να παραμερίσουμε το εγώ), αλλά αντιθέτως γίνεται και τροχοπέδη...

...μιας και ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι...

[Χαοτικός]

Αν δεν παραμεριστεί το εγώ, τίποτα δεν μπορεί να καταλήξει... εις Κύριον

Αυτά που λέμε "Μηχανισμοί άμυνας" (Απώθηση και απωθημένα, Εκλογίκευση και γλειψιματική στάση -ΜΕΧΡΙ και το όρο νοημοσύνη βρήκαν να χώσουν στο συναίσθημα [Γκολεμάς: Συναι9σθηματική νοημοσύνη] και άλλα τέτοια) είναι ανταποκρίσεις του ΕΓΩ στις ηθικές σου συγκρούσεις. όσο πιο ακαλλιέργητος τόσο πιο πολύ η θολούρα και άρα η ηθικές πιέσεις και οι πεποιθήσεις έχουν πιο έντονη δραστηριότητα. Άρα θα χτίσεις ένα αμυντικό κάστρο. Έναν χαρακτήρα. Θα έχεις κιόλας ακράδαντες αρχές και θα θες να τις επιβάλεις για να "σωθείς".

Δεν λέει τίποτα από μόνο του, "πρέπει να παραμεριστεί το ΕΓΩ". Δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε. Μόνο γνώση και καλλιέργεια φέρνει λίγο μια λύση.
Αλλά και πάλι δεν φερνει οριστική λύση. Δεν νομίζω να υπάρχει οριστική λύση. Δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι φυσικός τρόπος ζωής το να μεγαλώνεις σε οικογένεια. Έχουν γίνει νύξεις γι αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίες.

Τόσα πολλά τα θέματα που θέτεις και τόσο εντυπωσιακή η γνώση σου για το εγώ του άλλου... τα απωθημένα του, τις ηθικές του συγκρούσεις, τη θολούρα, τις γνώσεις και την καλλιέργειά του... παρόλο που δεν ξέρεις καν πως να παραμερίσεις το δικό σου.

Κάποτε πχ, το εγώ μου θα απαιτούσε να σου φλεξάρω πτυχία και γνώσεις και καλλιέργεια για να αποδείξω και καλά κάτι. Τώρα πλέον απλά δεν με απασχολεί. Κρατάς την άποψή σου, κρατάω τη δική μου, η οποία και λέει ότι όχι μόνο η γνώση δεν φέρνει καμία λύση σε αυτό που δεν ξέρουμε πως να κάνουμε, (πως να παραμερίσουμε το εγώ), αλλά αντιθέτως γίνεται και τροχοπέδη...

...μιας και ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι...

Δεν θα το έλεγα "Γνώση για το ΕΓΩ του άλλου" . Το λέω "Γνώση για το ΕΓΩ". Για να μιλήσεις για τον άλλο πρέπει να τον ξέρεις. και όχι δεν χρειάζεται να δείξεις πτυχία για να αποδείξεις κάτι. Δεν αποδεικνύουν τα πτυχία. Αλλά δεν χρειάζεται και να αποδείξεις τίποτα. Δεν κάνουμε κάποια επιστημονική έρευνα εδώ. Συζήτηση γενικόλογη είναι.

Τώρα για αυτά που λέει ο Παύλος δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Αφού τα πιστεύεις εσύ εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Αλλά είναι παπαρτιά αυτό για τη γνώση και κάργα κομπλεξικό. θα το έλεγα και ασπίδα του αδαούς και του αμόρφωτου. Δεν λέω ότι είσαι αμόρφωτος εσύ, γενικά το λέω. Εσύ πάλι σου παραθέσανε μια άποψη και τι διάλο; Ένιωσες απειλή ότι μειώνεσαι; Μου προσάπτεις ότι σου επιδεικνύω κάτι και τη βλέπω υπεροπτικά; Κρίμα ρε φίλε.

[ΓΑΛΗ]

Αν δεν παραμεριστεί το εγώ, τίποτα δεν μπορεί να καταλήξει... εις Κύριον

Αυτά που λέμε "Μηχανισμοί άμυνας" (Απώθηση και απωθημένα, Εκλογίκευση και γλειψιματική στάση -ΜΕΧΡΙ και το όρο νοημοσύνη βρήκαν να χώσουν στο συναίσθημα [Γκολεμάς: Συναι9σθηματική νοημοσύνη] και άλλα τέτοια) είναι ανταποκρίσεις του ΕΓΩ στις ηθικές σου συγκρούσεις. όσο πιο ακαλλιέργητος τόσο πιο πολύ η θολούρα και άρα η ηθικές πιέσεις και οι πεποιθήσεις έχουν πιο έντονη δραστηριότητα. Άρα θα χτίσεις ένα αμυντικό κάστρο. Έναν χαρακτήρα. Θα έχεις κιόλας ακράδαντες αρχές και θα θες να τις επιβάλεις για να "σωθείς".

Δεν λέει τίποτα από μόνο του, "πρέπει να παραμεριστεί το ΕΓΩ". Δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε. Μόνο γνώση και καλλιέργεια φέρνει λίγο μια λύση.
Αλλά και πάλι δεν φερνει οριστική λύση. Δεν νομίζω να υπάρχει οριστική λύση. Δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι φυσικός τρόπος ζωής το να μεγαλώνεις σε οικογένεια. Έχουν γίνει νύξεις γι αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίες.

Τόσα πολλά τα θέματα που θέτεις και τόσο εντυπωσιακή η γνώση σου για το εγώ του άλλου... τα απωθημένα του, τις ηθικές του συγκρούσεις, τη θολούρα, τις γνώσεις και την καλλιέργειά του... παρόλο που δεν ξέρεις καν πως να παραμερίσεις το δικό σου.

Κάποτε πχ, το εγώ μου θα απαιτούσε να σου φλεξάρω πτυχία και γνώσεις και καλλιέργεια για να αποδείξω και καλά κάτι. Τώρα πλέον απλά δεν με απασχολεί. Κρατάς την άποψή σου, κρατάω τη δική μου, η οποία και λέει ότι όχι μόνο η γνώση δεν φέρνει καμία λύση σε αυτό που δεν ξέρουμε πως να κάνουμε, (πως να παραμερίσουμε το εγώ), αλλά αντιθέτως γίνεται και τροχοπέδη...

...μιας και ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι...

Διαφωνώ. Με θετική και όχι επιθετική διάθεση, έτσι;

Το ότι η "αγάπη οικοδομεί" κλπ το βλέπω ως μια ρομαντική έως κενή νοήματος προσέγγιση των πραγμάτων γιατί αυτομάτως η έννοια "αγαπώ" παραπέμπει και σε μια υπερπροστατευτικότητα αυτού που "αγαπώ" που μπορεί να γκρεμίσει και όχι να οικοδομήσει περαιτέρω σχέσεις. Εννοώ ότι κάποιες φορές η "αγάπη" είναι ο μανδύας του ναρκισσισμού.

Διαφωνώ επίσης στο ότι η γνώση και η αγάπη είναι αντίπαλες έννοιες.
Όπως ακριβώς και η λογική με τη φαντασία.
Όσο περισσότερα γνωρίζεις τόσο καλύτερα μπορείς να αγαπήσεις.
Όσο πιο λογικός είσαι τόσο περισσότερα μπορείς να φανταστείς.

[ΓΑΛΗ]

Αυτά που λέμε "Μηχανισμοί άμυνας" (Απώθηση και απωθημένα, Εκλογίκευση και γλειψιματική στάση -ΜΕΧΡΙ και το όρο νοημοσύνη βρήκαν να χώσουν στο συναίσθημα [Γκολεμάς: Συναι9σθηματική νοημοσύνη] και άλλα τέτοια) είναι ανταποκρίσεις του ΕΓΩ στις ηθικές σου συγκρούσεις. όσο πιο ακαλλιέργητος τόσο πιο πολύ η θολούρα και άρα η ηθικές πιέσεις και οι πεποιθήσεις έχουν πιο έντονη δραστηριότητα. Άρα θα χτίσεις ένα αμυντικό κάστρο. Έναν χαρακτήρα. Θα έχεις κιόλας ακράδαντες αρχές και θα θες να τις επιβάλεις για να "σωθείς".

Δεν λέει τίποτα από μόνο του, "πρέπει να παραμεριστεί το ΕΓΩ". Δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε. Μόνο γνώση και καλλιέργεια φέρνει λίγο μια λύση.
Αλλά και πάλι δεν φερνει οριστική λύση. Δεν νομίζω να υπάρχει οριστική λύση. Δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι φυσικός τρόπος ζωής το να μεγαλώνεις σε οικογένεια. Έχουν γίνει νύξεις γι αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίες.

Τόσα πολλά τα θέματα που θέτεις και τόσο εντυπωσιακή η γνώση σου για το εγώ του άλλου... τα απωθημένα του, τις ηθικές του συγκρούσεις, τη θολούρα, τις γνώσεις και την καλλιέργειά του... παρόλο που δεν ξέρεις καν πως να παραμερίσεις το δικό σου.

Κάποτε πχ, το εγώ μου θα απαιτούσε να σου φλεξάρω πτυχία και γνώσεις και καλλιέργεια για να αποδείξω και καλά κάτι. Τώρα πλέον απλά δεν με απασχολεί. Κρατάς την άποψή σου, κρατάω τη δική μου, η οποία και λέει ότι όχι μόνο η γνώση δεν φέρνει καμία λύση σε αυτό που δεν ξέρουμε πως να κάνουμε, (πως να παραμερίσουμε το εγώ), αλλά αντιθέτως γίνεται και τροχοπέδη...

...μιας και ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι...

Δεν θα το έλεγα "Γνώση για το ΕΓΩ του άλλου" . Το λέω "Γνώση για το ΕΓΩ".

Αυτό ακριβώς σκέφτηκα. Αν δεν παίζει γνώση για το εγώ και ψαχνόμαστε με τους εγωϊσμούς των άλλων, πάντοτε θα στουκάρουμε σε τοίχο.

Ο εγωϊσμός του κάθε ανθρώπου, δεν είναι κάτι κακό, αμαρτωλό, οτιδήποτε.
Είναι κάτι απολύτως φυσικό, το παιδί του κάθε ανθρώπου.
Και τα παιδιά θέλουν χώρο. Αν τα αφήσεις να παίξουν και απλώς παρατηρείς τις αντιδράσεις τους, τα μαθαίνεις καλύτερα και τα "εκπαιδεύεις" ανάλογα.

Αν τα κλείσεις στη ντουλάπα για τιμωρία, άντε γεια.

[student]

Αυτά που λέμε "Μηχανισμοί άμυνας" (Απώθηση και απωθημένα, Εκλογίκευση και γλειψιματική στάση -ΜΕΧΡΙ και το όρο νοημοσύνη βρήκαν να χώσουν στο συναίσθημα [Γκολεμάς: Συναι9σθηματική νοημοσύνη] και άλλα τέτοια) είναι ανταποκρίσεις του ΕΓΩ στις ηθικές σου συγκρούσεις. όσο πιο ακαλλιέργητος τόσο πιο πολύ η θολούρα και άρα η ηθικές πιέσεις και οι πεποιθήσεις έχουν πιο έντονη δραστηριότητα. Άρα θα χτίσεις ένα αμυντικό κάστρο. Έναν χαρακτήρα. Θα έχεις κιόλας ακράδαντες αρχές και θα θες να τις επιβάλεις για να "σωθείς".

Δεν λέει τίποτα από μόνο του, "πρέπει να παραμεριστεί το ΕΓΩ". Δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε. Μόνο γνώση και καλλιέργεια φέρνει λίγο μια λύση.
Αλλά και πάλι δεν φερνει οριστική λύση. Δεν νομίζω να υπάρχει οριστική λύση. Δεν ξέρω καν κατά πόσο είναι φυσικός τρόπος ζωής το να μεγαλώνεις σε οικογένεια. Έχουν γίνει νύξεις γι αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίες.

Τόσα πολλά τα θέματα που θέτεις και τόσο εντυπωσιακή η γνώση σου για το εγώ του άλλου... τα απωθημένα του, τις ηθικές του συγκρούσεις, τη θολούρα, τις γνώσεις και την καλλιέργειά του... παρόλο που δεν ξέρεις καν πως να παραμερίσεις το δικό σου.

Κάποτε πχ, το εγώ μου θα απαιτούσε να σου φλεξάρω πτυχία και γνώσεις και καλλιέργεια για να αποδείξω και καλά κάτι. Τώρα πλέον απλά δεν με απασχολεί. Κρατάς την άποψή σου, κρατάω τη δική μου, η οποία και λέει ότι όχι μόνο η γνώση δεν φέρνει καμία λύση σε αυτό που δεν ξέρουμε πως να κάνουμε, (πως να παραμερίσουμε το εγώ), αλλά αντιθέτως γίνεται και τροχοπέδη...

...μιας και ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι...

Διαφωνώ. Με θετική και όχι επιθετική διάθεση, έτσι;

Το ότι η "αγάπη οικοδομεί" κλπ το βλέπω ως μια ρομαντική έως κενή νοήματος προσέγγιση των πραγμάτων γιατί αυτομάτως η έννοια "αγαπώ" παραπέμπει και σε μια υπερπροστατευτικότητα αυτού που "αγαπώ" που μπορεί να γκρεμίσει και όχι να οικοδομήσει περαιτέρω σχέσεις. Εννοώ ότι κάποιες φορές η "αγάπη" είναι ο μανδύας του ναρκισσισμού.

Διαφωνώ επίσης στο ότι η γνώση και η αγάπη είναι αντίπαλες έννοιες.
Όπως ακριβώς και η λογική με τη φαντασία.
Όσο περισσότερα γνωρίζεις τόσο καλύτερα μπορείς να αγαπήσεις.
Όσο πιο λογικός είσαι τόσο περισσότερα μπορείς να φανταστείς.

Τώρα γιατί με ρωτάς? Δεν είναι άσφαιρα ξαφνικά αυτά που θα απαντήσω? Με θετική και όχι επιθετική διάθεση, έτσι;

Η γνώση και η αγάπη, imo, δεν είναι αντίπαλες έννοιες γενικά. Ως προς το εγώ όμως οι πιθανότητες είναι ότι θα βρεθούν αντίπαλες.

Η έννοια του "αγαπώ" που δίνεις είναι διαφορετική από αυτή με την οποία την αντιλαμβάνομαι και τη χρησιμοποίησα. Η αγάπη, κατ εμέ, έχει σαν πρώτο και καθοριστικό χαρακτηριστικό την ανιδιοτέλεια και άρα το ολοκληρωτικό παραμέρισμα του εγώ, του εγωισμού, της ιδιοτέλειας. Κάτι που εξ ορισμού μόνο σε ναρκισσισμό δεν μπορεί να οδηγήσει. (η ερμηνεία σου βέβαια για το που παραπέμπει εσένα το "αγαπώ" όντως εκεί οδηγεί συνήθως, μιας και προς το "αγαπώ τον εαυτό μου" πιο πολύ σαν να φέρνει).
Η γνώση από την άλλη ιστορικά οδηγεί συνήθως την ανθρώπινη φύση στην έπαρση και στο τάισμα του εγωισμού. Υπάρχει άλλωστε ολόκληρη διαχρονική κοσμοθεωρία η οποία και καθορίζει την αξία των ανθρώπων ανάλογα με τη γνώση τους. Στην οποία κοσμοθεωρία των γνωστικών και μυημένων το "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι" αποτελεί τη μέγιστη ύβρη.

Κλείνοντας, δεν καταλαβαίνω το πως εξισώνεις τη λογική με τη γνώση. Το Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος για εμένα τουλάχιστον δεν σήμαινε ποτέ το ότι η προτεραιότητα είναι να πας πανεπιστήμιο και να αποκτήσεις διδακτορικό για να λογίζεσαι ως λογικός και να έχεις δικαίωμα άποψης (και κατανόησης του εγωιστικού εαυτού σου).

ΥΓ. Για να ξεκαθαρίσω τη δική μου αντίληψη περί του που παραπέμπει η "αγάπη", θα ανατρέξω ξανά στα γνωστά...

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Δεν βλέπω πως κάτι από τα παραπάνω μπορεί να οδηγήσει σε γκρέμισμα και όχι σε οικοδομή... πόσο μάλλον σε ναρκισσισμό.

[ΓΑΛΗ]

Τόσα πολλά τα θέματα που θέτεις και τόσο εντυπωσιακή η γνώση σου για το εγώ του άλλου... τα απωθημένα του, τις ηθικές του συγκρούσεις, τη θολούρα, τις γνώσεις και την καλλιέργειά του... παρόλο που δεν ξέρεις καν πως να παραμερίσεις το δικό σου.

Κάποτε πχ, το εγώ μου θα απαιτούσε να σου φλεξάρω πτυχία και γνώσεις και καλλιέργεια για να αποδείξω και καλά κάτι. Τώρα πλέον απλά δεν με απασχολεί. Κρατάς την άποψή σου, κρατάω τη δική μου, η οποία και λέει ότι όχι μόνο η γνώση δεν φέρνει καμία λύση σε αυτό που δεν ξέρουμε πως να κάνουμε, (πως να παραμερίσουμε το εγώ), αλλά αντιθέτως γίνεται και τροχοπέδη...

...μιας και ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι...

Διαφωνώ. Με θετική και όχι επιθετική διάθεση, έτσι;

Το ότι η "αγάπη οικοδομεί" κλπ το βλέπω ως μια ρομαντική έως κενή νοήματος προσέγγιση των πραγμάτων γιατί αυτομάτως η έννοια "αγαπώ" παραπέμπει και σε μια υπερπροστατευτικότητα αυτού που "αγαπώ" που μπορεί να γκρεμίσει και όχι να οικοδομήσει περαιτέρω σχέσεις. Εννοώ ότι κάποιες φορές η "αγάπη" είναι ο μανδύας του ναρκισσισμού.

Διαφωνώ επίσης στο ότι η γνώση και η αγάπη είναι αντίπαλες έννοιες.
Όπως ακριβώς και η λογική με τη φαντασία.
Όσο περισσότερα γνωρίζεις τόσο καλύτερα μπορείς να αγαπήσεις.
Όσο πιο λογικός είσαι τόσο περισσότερα μπορείς να φανταστείς.

Τώρα γιατί με ρωτάς? Δεν είναι άσφαιρα ξαφνικά αυτά που θα απαντήσω? Με θετική και όχι επιθετική διάθεση, έτσι;

Η γνώση και η αγάπη, imo, δεν είναι αντίπαλες έννοιες γενικά. Ως προς το εγώ όμως οι πιθανότητες είναι ότι θα βρεθούν αντίπαλες.

Η έννοια του "αγαπώ" που δίνεις είναι διαφορετική από αυτή με την οποία την αντιλαμβάνομαι και τη χρησιμοποίησα. Η αγάπη, κατ εμέ, έχει σαν πρώτο και καθοριστικό χαρακτηριστικό την ανιδιοτέλεια και άρα το ολοκληρωτικό παραμέρισμα του εγώ, του εγωισμού, της ιδιοτέλειας. Κάτι που εξ ορισμού μόνο σε ναρκισσισμό δεν μπορεί να οδηγήσει. (η ερμηνεία σου βέβαια για το που παραπέμπει εσένα το "αγαπώ" όντως εκεί οδηγεί συνήθως, μιας και προς το "αγαπώ τον εαυτό μου" πιο πολύ σαν να φέρνει).

Η γνώση από την άλλη ιστορικά οδηγεί συνήθως την ανθρώπινη φύση στην έπαρση και στο τάισμα του εγωισμού. Υπάρχει άλλωστε ολόκληρη διαχρονική κοσμοθεωρία η οποία και καθορίζει την αξία των ανθρώπων ανάλογα με τη γνώση τους. Στην οποία κοσμοθεωρία των γνωστικών και μυημένων το "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι" αποτελεί τη μέγιστη ύβρη.

Κλείνοντας, δεν καταλαβαίνω το πως εξισώνεις τη λογική με τη γνώση. Το Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος για εμένα τουλάχιστον δεν σήμαινε ποτέ το ότι η προτεραιότητα είναι να πας πανεπιστήμιο και να αποκτήσεις διδακτορικό για να λογίζεσαι ως λογικός και να έχεις δικαίωμα άποψης (και κατανόησης του εγωιστικού εαυτού σου).

ΥΓ. Για να ξεκαθαρίσω τη δική μου αντίληψη περί του που παραπέμπει η "αγάπη", θα ανατρέξω ξανά στα γνωστά...

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Δεν βλέπω πως κάτι από τα παραπάνω μπορεί να οδηγήσει σε γκρέμισμα και όχι σε οικοδομή... πόσο μάλλον σε ναρκισσισμό.

Έχουμε τελείως διαφορετική προσέγγιση. Αυτό που έγραψα εγώ είναι ότι η γνώση μπορεί να βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα της θολούρας στην "ανιδιοτελή" αγάπη. Γιατί όντως υπάρχουν ανιδιοτελείς αγάπες αλλά υπάρχουν και αγάπες που μέσω προσχήματος του άλλου, λειτουργούν ως μια λατρεία εαυτού.

Από εκεί και πέρα, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν τα πτυχία, τα μεταδιδακτορικά κλπ στη φάση.