Το προηγούμενο καλοκαίρι από την παραπάνω ιστορία (1973) ήμαστε διακοπές στην Σκόπελο (εμείς οι αριστερές οικογένειες κάναμε διακοπές κάθε χρόνο) τον Ιούλιο του Δημοψηφίσματος της χούντας. Το πιο κωμικό δημοψήφισμα στην ιστορία, όπου ψήφιζε ο καθένας όπου βρισκόταν, χωρίς καταλόγους, ένα καλαμπούρι δηλαδή.ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε: ↑17 Νοέμ 2018, 23:5920 Ιουλίου 1974. Το τέλος της παιδικής (μου) ηλικίαςαπό Beria » 20 Ιούλ 2018, 11:39
Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 κι έχουμε ξεκινήσει για τις διακοπές στην Κεφαλλονιά.
Το Dauphine είναι φορτωμένο σαν να παίζουμε σε ταινία του Κουστουρίτσα κι ο πατέρας έχει βάλει κασετόφωνο 8track (τεχνολογία αιχμής) που παίζει Χατζηνάσιο νον στοπ.
Σε όλη τη διαδρομή προς την Πάτρα βλέπουμε κόσμο να κάνει ουρές στα βενζινάδικα κι ο πατέρας κοροϊδεύει: "περιμένουν κι άλλη αύξηση στη βενζίνη και στήνονται στις ουρές, λες και θα γλυτώσουν" (πρώτη πετρελαϊκή κρίση).
Στο Αίγιο, πια, σταματάει για βενζίνη και ρωτάει τον βενζινά: "χαμός με τις τιμές της βενζίνης, ε;", "ποια βενζίνη ρε παπάρα, πόλεμο έχουμε!".
Αναστροφή και πίσω για Αθήνα, ούτε Χατζηνάσιος, ούτε Φισκάρδο, ούτε κουβέντες στην επιστροφή.
Στην Καλλιθέα μαυρίλα· οι θείοι επιστρατευμένοι, φήμες ότι 'είναι στο καράβι για Κύπρο', στο ραδιόφωνο μιλάει για βομβαρδισμούς και η Ντόϊτσε Βέλλε παίζει πλέον χωρίς προφυλάξεις. Στο δρόμο σταματάνε αυτοκίνητα, ανοίγουν τις πόρτες και ακούγονται ειδήσεις από τα ραδιόφωνα που παίζουν 'ελεύθερους' σταθμούς χωρίς να νοιάζονται για χούντες και ρουφιάνους.
Κι εμείς όλη μέρα στο δρόμο σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι ο πόλεμος. Αυτό που οι μεγάλοι σκοτεινιάζουν και φοβούνται και που εμείς γυρνάμε στην πόλη, καλοκαίρι, χωρίς να μας ψάχνει κανείς.
Το τελευταίο καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας τέλειωσε, πριν ξεκινήσει, από έναν πόλεμο. Κανονικό. Τα επόμενα καλοκαίρια θα ζούσαν τον πόλεμο της εφηβείας.
Ήταν το πρώτο ξύπνημα πολιτικοποίησης για μένα, γιατί για πρώτη φορά οι μεγάλοι μιλούσαν για πολιτική
Είχε προηγηθεί η κατάληψη της Νομικής (η πρώτη φορά που υπήρξε ανοιχτή αντίθεση στη χούντα) και η αυτομόληση του αντιτορπιλικού Βέλος στην Ιταλία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα (απόπειρα δηλαδή) των αξιωματικών του ναυτικού.
Το κλίμα ήταν αρκετά περίεργο καθώς ο Παπαδόπουλος μιλούσε για φιλελευθεροποίηση, η πίεση είχε χαλαρώσει αρκετά (είχαν απελευθερωθει αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι) και η ατμόσφαιρα είχε ελαφρύνει πολύ.
Τα βράδια στην κεντρική πλατεία της Χώρας γίνονταν βραδιές ανεκδότου (είχε τέτοια η δεκαετία του 70) και μαζεύονταν όλοι, παραθεριστές και ντόπιοι για διασκέδαση.
Τις παραμονές του δημοψηφίσματος όλα τα ανέκδοτα* ήταν για τη χούντα!
Ο κόσμος ξεκαρδιζόταν και οι χωροφύλακες χαζογελούσαν αμήχανα
Το βράδι πριν το δημοψήφισμα η βραδιά έκλεισε με έναν τύπο που είπε στο μικρόφωνο: "αντε καληνύχτα και άυριο πάμε να ρίξουμε το ΟΧΙ μας"
Στον γυρισμό από το νησί άκουσα τους μεγάλους να λένε 'ο Παπαδόπουλος έκλεισε την ΒΡΑΔΥΝΗ'
Αν δεν ερχόταν η Αρσακειάδα θα είχαμε γλυτώσει μια εθνική τραγωδία και η χούντα θα αποχωρούσε μέσα σε χάχανα
*αν ενδιαφέρεστε θα σας πω αυτό που θυμάμαι και μου είχε κάνει πιο πολλή εντύπωση