Όταν ο Πλάτωνας έγραφε για Άτλαντες στην Αμερική

[taxalata xalasa]

Μινωιτες, Μυκηναιοι, Ατλαντες.

Ειναι απο τις περιπτωσεις που οτι και να διαλεξει η αντιπαλη παρεα χανει.

.

شاه‌مات šah mât με μια παιχσιά

[Αρίστος]

η ατλαντιδα και η αρεια φυλη επανηλθε οταν η επιστημη, που ακομα δεν ηταν κανονικη επιστημη, παρολαυτα μοιραζε εγκεφαλικα στις θρησκειες και καποιοι επιτηδειοι καταλαβαν οτι εκει υπαρχει μπολικο ψωμακι, ενας απο αυτους ηταν και ο αδολφος

100 φορες στο εγραψα οτι ο Χιτλερ διαφωνουσε με τις αναφορες της Ανενερμπε για την Ατλαντιδα επειδη οι υπευθυνοι της θεωρουσαν την Ατλαντιδα μητριαρχικο πολιτισμο. Και με τις συμβουλες του Ροζενμπεργκ οι ερευνες τελικα κατευθυνθηκαν σε Αρειους πατριαρχικους προγονους που δεν ειχαν σχεση με την Ατλαντιδα.

.

[omg kai 3 lol]

η ατλαντιδα και η αρεια φυλη επανηλθε οταν η επιστημη, που ακομα δεν ηταν κανονικη επιστημη, παρολαυτα μοιραζε εγκεφαλικα στις θρησκειες και καποιοι επιτηδειοι καταλαβαν οτι εκει υπαρχει μπολικο ψωμακι, ενας απο αυτους ηταν και ο αδολφος

100 φορες στο εγραψα οτι ο Χιτλερ διαφωνουσε με τις αναφορες της Ανενερμπε για την Ατλαντιδα επειδη οι υπευθυνοι της θεωρουσαν την Ατλαντιδα ματριαρχικο πολιτισμο. Και με τις συμβουλες του Ροζενμπεργκ οι ερευνες τελικα κατευθυνθηκαν σε Αρειους πατριαρχικους προγονους που δεν ειχαν σχεση με την Ατλαντιδα.

αυτα τα κραταω μαζι με τα υπολοιπα, και οταν ερθει η ωρα θα ψαχνεις τρυπα να κρυφτεις ατλαντειο θεοσοφικο κρυφοναζουλο
πεσε και παιρνε τωρα καθως πεφτεις απο τα συννεφα

[Leporello]

Αντε να βαλουμε και το λουκουμο στο νημα.

Ενα σκασμο αρχαιους Ελληνες και Ρωμαιους λογιους που οχι μονο θεωρουσαν σαν αληθινη την ιστορια του Πλατωνα για την Ατλαντιδα αλλα καποιοι συμπληρωσαν και επιπλεον στοιχεια.

Κανονιστε γιδια να τους βγαλετε ψεκες, θεοσοφιστες η ναζι.



Syrianus (died c.437 BC) the neoplatonist and one-time head of Plato’s Academy in Athens, considered Atlantis to be an historical fact. He wrote a commentary on Timaeus, now lost, but his views are recorded by Proclus.

Eumelos of Cyrene (c.400 BC) was a historian and contemporary of Plato’s who placed Atlantis in the central Mediterranean between Libya and Sicily.

Aristotle (384-322 BC) Plato’s pupil is constantly quoted in connection with his alleged criticism of Plato’s story. This claim was not made until 1819, when Delambre misinterpreted a commentary on Strabo by Isaac Casaubon. This error has been totally refuted by Thorwald C. Franke[880]. Furthermore it was Aristotle who stated that the Phoenicians knew of a large island in the Atlantic known as ’Antilia’.

Crantor (4th-3rdcent. BC) was Plato’s first editor who reported visiting Egypt where he claimed to have seen a marble column carved with hieroglyphics about Atlantis.

Theophrastus of Lesbos (370-287 BC) refers to colonies of Atlantis in the sea.

Theopompos of Chios (born c.380 BC), a Greek historian – wrote of the huge size of Atlantis and its cities of Machimum and Eusebius and a golden age free from disease and manual labour. Zhirov states [458.38/9] that Theopompos was considered a fabulist.

Apollodorus of Athens (fl. 140 BC) who was a pupil of Aristarchus of Samothrace (217-145 BC) wrote “Poseidon was very wrathful, and flooded the Thraisian plain, and submerged Attica under sea-water.” Bibliotheca, (III, 14, 1.)

Poseidonius (135-51 BC.) was Cicero’s teacher and wrote, “There were legends that beyond the Hercules Stones there was a huge area which was called “Poseidonis” or “Atlanta”

Diodorus Siculus (1stcent. BC), the Sicilian writer who has made a number of references to Atlantis.

Marcellus (c.100 BC) in his Ethiopic History quoted by Proclus [Zhirov p.40] refers to Atlantis consisting of seven large and three smaller islands.

Statius Sebosus (c. 50 BC), the Roman geographer, tells us that it was forty days’ sail from the Gorgades (the Cape Verdes) and the Hesperides (the Islands of the Ladies of the West, unquestionably the Caribbean).

Timagenus (c.55 BC), a Greek historian wrote of the war between Atlantis and Europe and noted that some of the ancient tribes in France claimed it as their original home. There is some dispute about the French druids’ claim.

Philo of Alexandria (b.15 BC) also known as Philo Judaeus also accepted the reality of Atlantis’ existence.

Strabo (67 BC-23 AD) in his Geographia stated that he fully agreed with Plato assertion that Atlantis was fact rather than fiction.

Plutarch (46-119 AD) wrote about the lost continent in his book Lives, he recorded that both the Phoenicians and the Greeks had visited this island which lay on the west end of the Atlantic.

Pliny the Younger (61-113 AD) is quoted by Frank Joseph as recording the existence of numerous sandbanks outside the Pillars of Hercules as late as 100 AD.

Pomponius Mela (c.100 AD), placed Atlantis in a southern temperate region.

Tertullian (160-220 AD) associated the inundation of Atlantis with Noah’s flood.

Claudius Aelian (170-235 AD) referred to Atlantis in his work The Nature of Animals.

Arnobius (4thcent. AD.), a Christian bishop, is frequently quoted as accepting the reality of Plato’s Atlantis.

Ammianus Marcellinus (330-395 AD), the Greek historian, who wrote about the destruction of Atlantis as an accepted fact by the intelligentsia of Alexandria.

Proclus Lycaeus (410-485 AD), a representative of the Neo-Platonic philosophy, recorded that there were several islands west of Europe. The inhabitants of these islands, he proceeds, remember a huge island that they all came from and which had been swallowed up by the sea. He also writes that the Greek philosopher Crantor saw the pillar with the hieroglyphic inscriptions, which told the story of Atlantis.

Cosmas Indicopleustes (6thcent. AD), a Byzantine geographer, in his Topographica Christiana (547 AD) quotes the Greek Historian, Timaeus (345-250 BC) who wrote of the ten kings of Chaldea [Zhirov p.40]. *[Marjorie Braymer[198.30] wrote that Cosmas was the first to use Plato’s Atlantis to support the veracity of the Bible.]*

Ολοι αυτοί είναι μεταγενέστεροι του Πλάτωνα και βασίζονται στο έργο του. Ομως υποτίθεται ότι την ιστορία δεν την έμαθε από τους Αιγύπτιους ο Πλάτων, αλλά ο Σόλων 100 χρόνια νωρίτερα. Στα 100 αυτά χρόνια δεν υπάρχει καμμία αναφορά στην Ατλαντίδα. Ούτε υπάρχει καμμία αιγυπτιακή πηγή που να υποστηρίζει την ιστορία.

[τίποτα]

Αντε να βαλουμε και το λουκουμο στο νημα.

Ενα σκασμο αρχαιους Ελληνες και Ρωμαιους λογιους που οχι μονο θεωρουσαν σαν αληθινη την ιστορια του Πλατωνα για την Ατλαντιδα αλλα καποιοι συμπληρωσαν και επιπλεον στοιχεια.

Κανονιστε γιδια να τους βγαλετε ψεκες, θεοσοφιστες η ναζι.



Syrianus (died c.437 BC) the neoplatonist and one-time head of Plato’s Academy in Athens, considered Atlantis to be an historical fact. He wrote a commentary on Timaeus, now lost, but his views are recorded by Proclus.

Eumelos of Cyrene (c.400 BC) was a historian and contemporary of Plato’s who placed Atlantis in the central Mediterranean between Libya and Sicily.

Aristotle (384-322 BC) Plato’s pupil is constantly quoted in connection with his alleged criticism of Plato’s story. This claim was not made until 1819, when Delambre misinterpreted a commentary on Strabo by Isaac Casaubon. This error has been totally refuted by Thorwald C. Franke[880]. Furthermore it was Aristotle who stated that the Phoenicians knew of a large island in the Atlantic known as ’Antilia’.

Crantor (4th-3rdcent. BC) was Plato’s first editor who reported visiting Egypt where he claimed to have seen a marble column carved with hieroglyphics about Atlantis.

Theophrastus of Lesbos (370-287 BC) refers to colonies of Atlantis in the sea.

Theopompos of Chios (born c.380 BC), a Greek historian – wrote of the huge size of Atlantis and its cities of Machimum and Eusebius and a golden age free from disease and manual labour. Zhirov states [458.38/9] that Theopompos was considered a fabulist.

Apollodorus of Athens (fl. 140 BC) who was a pupil of Aristarchus of Samothrace (217-145 BC) wrote “Poseidon was very wrathful, and flooded the Thraisian plain, and submerged Attica under sea-water.” Bibliotheca, (III, 14, 1.)

Poseidonius (135-51 BC.) was Cicero’s teacher and wrote, “There were legends that beyond the Hercules Stones there was a huge area which was called “Poseidonis” or “Atlanta”

Diodorus Siculus (1stcent. BC), the Sicilian writer who has made a number of references to Atlantis.

Marcellus (c.100 BC) in his Ethiopic History quoted by Proclus [Zhirov p.40] refers to Atlantis consisting of seven large and three smaller islands.

Statius Sebosus (c. 50 BC), the Roman geographer, tells us that it was forty days’ sail from the Gorgades (the Cape Verdes) and the Hesperides (the Islands of the Ladies of the West, unquestionably the Caribbean).

Timagenus (c.55 BC), a Greek historian wrote of the war between Atlantis and Europe and noted that some of the ancient tribes in France claimed it as their original home. There is some dispute about the French druids’ claim.

Philo of Alexandria (b.15 BC) also known as Philo Judaeus also accepted the reality of Atlantis’ existence.

Strabo (67 BC-23 AD) in his Geographia stated that he fully agreed with Plato assertion that Atlantis was fact rather than fiction.

Plutarch (46-119 AD) wrote about the lost continent in his book Lives, he recorded that both the Phoenicians and the Greeks had visited this island which lay on the west end of the Atlantic.

Pliny the Younger (61-113 AD) is quoted by Frank Joseph as recording the existence of numerous sandbanks outside the Pillars of Hercules as late as 100 AD.

Pomponius Mela (c.100 AD), placed Atlantis in a southern temperate region.

Tertullian (160-220 AD) associated the inundation of Atlantis with Noah’s flood.

Claudius Aelian (170-235 AD) referred to Atlantis in his work The Nature of Animals.

Arnobius (4thcent. AD.), a Christian bishop, is frequently quoted as accepting the reality of Plato’s Atlantis.

Ammianus Marcellinus (330-395 AD), the Greek historian, who wrote about the destruction of Atlantis as an accepted fact by the intelligentsia of Alexandria.

Proclus Lycaeus (410-485 AD), a representative of the Neo-Platonic philosophy, recorded that there were several islands west of Europe. The inhabitants of these islands, he proceeds, remember a huge island that they all came from and which had been swallowed up by the sea. He also writes that the Greek philosopher Crantor saw the pillar with the hieroglyphic inscriptions, which told the story of Atlantis.

Cosmas Indicopleustes (6thcent. AD), a Byzantine geographer, in his Topographica Christiana (547 AD) quotes the Greek Historian, Timaeus (345-250 BC) who wrote of the ten kings of Chaldea [Zhirov p.40]. *[Marjorie Braymer[198.30] wrote that Cosmas was the first to use Plato’s Atlantis to support the veracity of the Bible.]*

.

Πολύ ενδιαφέρον, αλλά νομίζω ότι αυτό δηλώνει ότι ο μύθος μπορεί να βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία, ή ίσως σε θρύλο που κυκλοφορούσε ανάμεσα τους Έλληνες, αλλά δεν είναι αναγκαστικά αληθινός.

Για παράδειγμα, βρέθηκε η Τροία με βάση στις πληροφορίες που δίνει ο Όμηρος για την τοποθεσία της και βρέθηκαν επίσης αναφορές από τους Χετταίους σχετικά με την Τροία και με άτομα στα οποία μπορούν να βασίζονται οι χαρακτήρες της Ιλιάδας, αλλά για την Ατλαντίδα πού είναι οι άμεσες αναφορές από τους Αιγυπτίους ή άλλους λαούς; Ή πού είναι η ίδια η Ατλαντίδα;

Μπορεί να συμβεί ότι θα την βρουν, ίσως την βρήκαν ήδη και είναι η Θήρα.

[Νετο Γκουερινο]

Αντε να βαλουμε και το λουκουμο στο νημα.

Ενα σκασμο αρχαιους Ελληνες και Ρωμαιους λογιους που οχι μονο θεωρουσαν σαν αληθινη την ιστορια του Πλατωνα για την Ατλαντιδα αλλα καποιοι συμπληρωσαν και επιπλεον στοιχεια.

Κανονιστε γιδια να τους βγαλετε ψεκες, θεοσοφιστες η ναζι.



Syrianus (died c.437 BC) the neoplatonist and one-time head of Plato’s Academy in Athens, considered Atlantis to be an historical fact. He wrote a commentary on Timaeus, now lost, but his views are recorded by Proclus.

Eumelos of Cyrene (c.400 BC) was a historian and contemporary of Plato’s who placed Atlantis in the central Mediterranean between Libya and Sicily.

Aristotle (384-322 BC) Plato’s pupil is constantly quoted in connection with his alleged criticism of Plato’s story. This claim was not made until 1819, when Delambre misinterpreted a commentary on Strabo by Isaac Casaubon. This error has been totally refuted by Thorwald C. Franke[880]. Furthermore it was Aristotle who stated that the Phoenicians knew of a large island in the Atlantic known as ’Antilia’.

Crantor (4th-3rdcent. BC) was Plato’s first editor who reported visiting Egypt where he claimed to have seen a marble column carved with hieroglyphics about Atlantis.

Theophrastus of Lesbos (370-287 BC) refers to colonies of Atlantis in the sea.

Theopompos of Chios (born c.380 BC), a Greek historian – wrote of the huge size of Atlantis and its cities of Machimum and Eusebius and a golden age free from disease and manual labour. Zhirov states [458.38/9] that Theopompos was considered a fabulist.

Apollodorus of Athens (fl. 140 BC) who was a pupil of Aristarchus of Samothrace (217-145 BC) wrote “Poseidon was very wrathful, and flooded the Thraisian plain, and submerged Attica under sea-water.” Bibliotheca, (III, 14, 1.)

Poseidonius (135-51 BC.) was Cicero’s teacher and wrote, “There were legends that beyond the Hercules Stones there was a huge area which was called “Poseidonis” or “Atlanta”

Diodorus Siculus (1stcent. BC), the Sicilian writer who has made a number of references to Atlantis.

Marcellus (c.100 BC) in his Ethiopic History quoted by Proclus [Zhirov p.40] refers to Atlantis consisting of seven large and three smaller islands.

Statius Sebosus (c. 50 BC), the Roman geographer, tells us that it was forty days’ sail from the Gorgades (the Cape Verdes) and the Hesperides (the Islands of the Ladies of the West, unquestionably the Caribbean).

Timagenus (c.55 BC), a Greek historian wrote of the war between Atlantis and Europe and noted that some of the ancient tribes in France claimed it as their original home. There is some dispute about the French druids’ claim.

Philo of Alexandria (b.15 BC) also known as Philo Judaeus also accepted the reality of Atlantis’ existence.

Strabo (67 BC-23 AD) in his Geographia stated that he fully agreed with Plato assertion that Atlantis was fact rather than fiction.

Plutarch (46-119 AD) wrote about the lost continent in his book Lives, he recorded that both the Phoenicians and the Greeks had visited this island which lay on the west end of the Atlantic.

Pliny the Younger (61-113 AD) is quoted by Frank Joseph as recording the existence of numerous sandbanks outside the Pillars of Hercules as late as 100 AD.

Pomponius Mela (c.100 AD), placed Atlantis in a southern temperate region.

Tertullian (160-220 AD) associated the inundation of Atlantis with Noah’s flood.

Claudius Aelian (170-235 AD) referred to Atlantis in his work The Nature of Animals.

Arnobius (4thcent. AD.), a Christian bishop, is frequently quoted as accepting the reality of Plato’s Atlantis.

Ammianus Marcellinus (330-395 AD), the Greek historian, who wrote about the destruction of Atlantis as an accepted fact by the intelligentsia of Alexandria.

Proclus Lycaeus (410-485 AD), a representative of the Neo-Platonic philosophy, recorded that there were several islands west of Europe. The inhabitants of these islands, he proceeds, remember a huge island that they all came from and which had been swallowed up by the sea. He also writes that the Greek philosopher Crantor saw the pillar with the hieroglyphic inscriptions, which told the story of Atlantis.

Cosmas Indicopleustes (6thcent. AD), a Byzantine geographer, in his Topographica Christiana (547 AD) quotes the Greek Historian, Timaeus (345-250 BC) who wrote of the ten kings of Chaldea [Zhirov p.40]. *[Marjorie Braymer[198.30] wrote that Cosmas was the first to use Plato’s Atlantis to support the veracity of the Bible.]*

Ολοι αυτοί είναι μεταγενέστεροι του Πλάτωνα και βασίζονται στο έργο του. Ομως υποτίθεται ότι την ιστορία δεν την έμαθε από τους Αιγύπτιους ο Πλάτων, αλλά ο Σόλων 100 χρόνια νωρίτερα. Στα 100 αυτά χρόνια δεν υπάρχει καμμία αναφορά στην Ατλαντίδα. Ούτε υπάρχει καμμία αιγυπτιακή πηγή που να υποστηρίζει την ιστορία.

Υπάρχει όμως κάτι άλλο εξίσου σημαντικό
Η διαμάχη Ποσειδώνα Αθηνάς για την πόλη των Αθηνών
Μέχρι και στον Παρθενώνα ήταν σκαλισμένη και φυσικά απεικονιζόταν σε πολλά αγγεία πριν την εποχή του Πλάτωνα

[Νετο Γκουερινο]

Επίσης πολύ σημαντικό κατά την άποψη μου είναι το ίδιο το όνομα Σαρωνικός
Το όνομα αυτό δείχνει ότι κάποια καταστροφή συνέβη εκεί
Τώρα ονομάστηκε έτσι όταν έλιωναν οι πάγοι και πλημμύρισε την γη που ένωνε την Αττική με τα νησιά του Αργοσαρωνικού;
Ονομάστηκε έτσι γιατί με την έκρηξη της Σαντορίνης χτύπησε εκεί κάποιο κύμα;
Η μήπως γιατί κάποιος στρατός έπαθε εκεί πανωλεθρία;
Κερασάκι στην τούρτα ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο

[Leporello]

Αντε να βαλουμε και το λουκουμο στο νημα.

Ενα σκασμο αρχαιους Ελληνες και Ρωμαιους λογιους που οχι μονο θεωρουσαν σαν αληθινη την ιστορια του Πλατωνα για την Ατλαντιδα αλλα καποιοι συμπληρωσαν και επιπλεον στοιχεια.

Κανονιστε γιδια να τους βγαλετε ψεκες, θεοσοφιστες η ναζι.



Syrianus (died c.437 BC) the neoplatonist and one-time head of Plato’s Academy in Athens, considered Atlantis to be an historical fact. He wrote a commentary on Timaeus, now lost, but his views are recorded by Proclus.

Eumelos of Cyrene (c.400 BC) was a historian and contemporary of Plato’s who placed Atlantis in the central Mediterranean between Libya and Sicily.

Aristotle (384-322 BC) Plato’s pupil is constantly quoted in connection with his alleged criticism of Plato’s story. This claim was not made until 1819, when Delambre misinterpreted a commentary on Strabo by Isaac Casaubon. This error has been totally refuted by Thorwald C. Franke[880]. Furthermore it was Aristotle who stated that the Phoenicians knew of a large island in the Atlantic known as ’Antilia’.

Crantor (4th-3rdcent. BC) was Plato’s first editor who reported visiting Egypt where he claimed to have seen a marble column carved with hieroglyphics about Atlantis.

Theophrastus of Lesbos (370-287 BC) refers to colonies of Atlantis in the sea.

Theopompos of Chios (born c.380 BC), a Greek historian – wrote of the huge size of Atlantis and its cities of Machimum and Eusebius and a golden age free from disease and manual labour. Zhirov states [458.38/9] that Theopompos was considered a fabulist.

Apollodorus of Athens (fl. 140 BC) who was a pupil of Aristarchus of Samothrace (217-145 BC) wrote “Poseidon was very wrathful, and flooded the Thraisian plain, and submerged Attica under sea-water.” Bibliotheca, (III, 14, 1.)

Poseidonius (135-51 BC.) was Cicero’s teacher and wrote, “There were legends that beyond the Hercules Stones there was a huge area which was called “Poseidonis” or “Atlanta”

Diodorus Siculus (1stcent. BC), the Sicilian writer who has made a number of references to Atlantis.

Marcellus (c.100 BC) in his Ethiopic History quoted by Proclus [Zhirov p.40] refers to Atlantis consisting of seven large and three smaller islands.

Statius Sebosus (c. 50 BC), the Roman geographer, tells us that it was forty days’ sail from the Gorgades (the Cape Verdes) and the Hesperides (the Islands of the Ladies of the West, unquestionably the Caribbean).

Timagenus (c.55 BC), a Greek historian wrote of the war between Atlantis and Europe and noted that some of the ancient tribes in France claimed it as their original home. There is some dispute about the French druids’ claim.

Philo of Alexandria (b.15 BC) also known as Philo Judaeus also accepted the reality of Atlantis’ existence.

Strabo (67 BC-23 AD) in his Geographia stated that he fully agreed with Plato assertion that Atlantis was fact rather than fiction.

Plutarch (46-119 AD) wrote about the lost continent in his book Lives, he recorded that both the Phoenicians and the Greeks had visited this island which lay on the west end of the Atlantic.

Pliny the Younger (61-113 AD) is quoted by Frank Joseph as recording the existence of numerous sandbanks outside the Pillars of Hercules as late as 100 AD.

Pomponius Mela (c.100 AD), placed Atlantis in a southern temperate region.

Tertullian (160-220 AD) associated the inundation of Atlantis with Noah’s flood.

Claudius Aelian (170-235 AD) referred to Atlantis in his work The Nature of Animals.

Arnobius (4thcent. AD.), a Christian bishop, is frequently quoted as accepting the reality of Plato’s Atlantis.

Ammianus Marcellinus (330-395 AD), the Greek historian, who wrote about the destruction of Atlantis as an accepted fact by the intelligentsia of Alexandria.

Proclus Lycaeus (410-485 AD), a representative of the Neo-Platonic philosophy, recorded that there were several islands west of Europe. The inhabitants of these islands, he proceeds, remember a huge island that they all came from and which had been swallowed up by the sea. He also writes that the Greek philosopher Crantor saw the pillar with the hieroglyphic inscriptions, which told the story of Atlantis.

Cosmas Indicopleustes (6thcent. AD), a Byzantine geographer, in his Topographica Christiana (547 AD) quotes the Greek Historian, Timaeus (345-250 BC) who wrote of the ten kings of Chaldea [Zhirov p.40]. *[Marjorie Braymer[198.30] wrote that Cosmas was the first to use Plato’s Atlantis to support the veracity of the Bible.]*

Ολοι αυτοί είναι μεταγενέστεροι του Πλάτωνα και βασίζονται στο έργο του. Ομως υποτίθεται ότι την ιστορία δεν την έμαθε από τους Αιγύπτιους ο Πλάτων, αλλά ο Σόλων 100 χρόνια νωρίτερα. Στα 100 αυτά χρόνια δεν υπάρχει καμμία αναφορά στην Ατλαντίδα. Ούτε υπάρχει καμμία αιγυπτιακή πηγή που να υποστηρίζει την ιστορία.

Υπάρχει όμως κάτι άλλο εξίσου σημαντικό
Η διαμάχη Ποσειδώνα Αθηνάς για την πόλη των Αθηνών
Μέχρι και στον Παρθενώνα ήταν σκαλισμένη και φυσικά απεικονιζόταν σε πολλά αγγεία πριν την εποχή του Πλάτωνα

Τι σχέση έχει αυτό με την Ατλαντίδα; Ακόμη και αν πείς ότι ο Ποσειδώνας ήταν προστάτης τής Ατλαντίδας (τρίχες δηλαδή, λες και οι Ατλάντειοι είχαν την ίδια θρησκεία με τους Αρχαίους Ελληνες) πάλι θα καταλήξεις ότι αυτό ήταν εκ των υστέρων επινόηση του Πλάτωνα. Αλλωστε, η διαμάχη Αθηνάς - Ποσειδώνα δεν ήταν ιδιαίτερα βίαιη και λύθηκε μέσω καθολικής ψηφοφορίας (!)

Ο Αρίστος ήθελε ντε και καλά η γιγαντομαχία να είναι στην πραγματικότητα η μάχη Αθηναίων - Ατλάντων, χωρίς να τον πτοεί ότι ο Ποσειδώνας πολέμησε με την πλευρά των ... Αθηναίων. Γενικώς, ό,τι θέλει ο καθένας, ταιριάζει.

[nemo]

ο λεο δεν ηταν που καποτε λοιδορουσε την παρουσια του ηρακλη και ελληνων στην ιταλια;

[Νετο Γκουερινο]

Τι σχέση έχει αυτό με την Ατλαντίδα; Ακόμη και αν πείς ότι ο Ποσειδώνας ήταν προστάτης τής Ατλαντίδας (τρίχες δηλαδή, λες και οι Ατλάντειοι είχαν την ίδια θρησκεία με τους Αρχαίους Ελληνες) πάλι θα καταλήξεις ότι αυτό ήταν εκ των υστέρων επινόηση του Πλάτωνα. Αλλωστε, η διαμάχη Αθηνάς - Ποσειδώνα δεν ήταν ιδιαίτερα βίαιη και λύθηκε μέσω καθολικής ψηφοφορίας (!)

Ο Αρίστος ήθελε ντε και καλά η γιγαντομαχία να είναι στην πραγματικότητα η μάχη Αθηναίων - Ατλάντων, χωρίς να τον πτοεί ότι ο Ποσειδώνας πολέμησε με την πλευρά των ... Αθηναίων. Γενικώς, ό,τι θέλει ο καθένας, ταιριάζει.

Καταρχάς δεν έχει σημασία ποιόν θεό είχαν οι Άτλαντες,αν υπήρχαν βέβαια,αλλά ποιόν θεό νόμιζαν οι Αθηναίοι ότι είχαν
Άλλωστε η ελληνική γραμματεία είναι γεμάτη με παραλληλισμούς θεών
Ο τάδε θεός των Αιγυπτίων είναι ο τάδε ελληνικός κτλ
Αυτά είναι αυτονόητα και δεν χρειάζεται κάποιος να κάτσει να τα εξηγήσει
Άρα έχουμε έναν μύθο όπου ο θεός που υποτίθεται λάτρευαν οι Άτλαντες διεκδίκησε με την θεά Αθηνά την πόλη των Αθηνών
Αυτό είναι μια καλή βάση,για την προ Πλάτωνα υπόθεση της Ατλαντίδας

[Leporello]

Επίσης πολύ σημαντικό κατά την άποψη μου είναι το ίδιο το όνομα Σαρωνικός
Το όνομα αυτό δείχνει ότι κάποια καταστροφή συνέβη εκεί
Τώρα ονομάστηκε έτσι όταν έλιωναν οι πάγοι και πλημμύρισε την γη που ένωνε την Αττική με τα νησιά του Αργοσαρωνικού;
Ονομάστηκε έτσι γιατί με την έκρηξη της Σαντορίνης χτύπησε εκεί κάποιο κύμα;
Η μήπως γιατί κάποιος στρατός έπαθε εκεί πανωλεθρία;
Κερασάκι στην τούρτα ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο

Προβληματική ετυμολογία επειδή το αρχαίο ρήμα είναι σαίρω με μέλλοντα σαρώ (κατά το αίρω - αρώ). Το σημερινό ρήμα σαρώνω δημιουργήθηκε τον μεσαίωνα με βάση τον αρχαίο μέλλοντα.

[Leporello]

Τι σχέση έχει αυτό με την Ατλαντίδα; Ακόμη και αν πείς ότι ο Ποσειδώνας ήταν προστάτης τής Ατλαντίδας (τρίχες δηλαδή, λες και οι Ατλάντειοι είχαν την ίδια θρησκεία με τους Αρχαίους Ελληνες) πάλι θα καταλήξεις ότι αυτό ήταν εκ των υστέρων επινόηση του Πλάτωνα. Αλλωστε, η διαμάχη Αθηνάς - Ποσειδώνα δεν ήταν ιδιαίτερα βίαιη και λύθηκε μέσω καθολικής ψηφοφορίας (!)

Ο Αρίστος ήθελε ντε και καλά η γιγαντομαχία να είναι στην πραγματικότητα η μάχη Αθηναίων - Ατλάντων, χωρίς να τον πτοεί ότι ο Ποσειδώνας πολέμησε με την πλευρά των ... Αθηναίων. Γενικώς, ό,τι θέλει ο καθένας, ταιριάζει.

Καταρχάς δεν έχει σημασία ποιόν θεό είχαν οι Άτλαντες,αν υπήρχαν βέβαια,αλλά ποιόν θεό νόμιζαν οι Αθηναίοι ότι είχαν
Άλλωστε η ελληνική γραμματεία είναι γεμάτη με παραλληλισμούς θεών
Ο τάδε θεός των Αιγυπτίων είναι ο τάδε ελληνικός κτλ
Αυτά είναι αυτονόητα και δεν χρειάζεται κάποιος να κάτσει να τα εξηγήσει
Άρα έχουμε έναν μύθο όπου ο θεός που υποτίθεται λάτρευαν οι Άτλαντες διεκδίκησε με την θεά Αθηνά την πόλη των Αθηνών
Αυτό είναι μια καλή βάση,για την προ Πλάτωνα υπόθεση της Ατλαντίδας

Ναι, και ο πόλεμος Αθηναίων - Ατλάντων ... συμβολίζεται με την ψηφοφορία που μετείχαν και οι γυναίκες. Ο,τι νά'ναι

[Νετο Γκουερινο]

Επίσης πολύ σημαντικό κατά την άποψη μου είναι το ίδιο το όνομα Σαρωνικός
Το όνομα αυτό δείχνει ότι κάποια καταστροφή συνέβη εκεί
Τώρα ονομάστηκε έτσι όταν έλιωναν οι πάγοι και πλημμύρισε την γη που ένωνε την Αττική με τα νησιά του Αργοσαρωνικού;
Ονομάστηκε έτσι γιατί με την έκρηξη της Σαντορίνης χτύπησε εκεί κάποιο κύμα;
Η μήπως γιατί κάποιος στρατός έπαθε εκεί πανωλεθρία;
Κερασάκι στην τούρτα ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο

Προβληματική ετυμολογία επειδή το αρχαίο ρήμα είναι σαίρω με μέλλοντα σαρώ (κατά το αίρω - αρώ). Το σημερινό ρήμα σαρώνω δημιουργήθηκε τον μεσαίωνα με βάση τον αρχαίο μέλλοντα.

Δεν ξέρω αν υπήρχε το ρήμα σαρωνω,αλλά υπήρχε ο σαρων ως όνομα,ο Σαρωνικός και η Σαρωνίδα
Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν πάνω κάτω καταστροφή
Υπήρχε ρίζα Σαρ,εξού και σαράκι,σαραβαλο, σάρωθρο,σαρισσα,όλα με την ίδια σημασία

[Νετο Γκουερινο]

Τι σχέση έχει αυτό με την Ατλαντίδα; Ακόμη και αν πείς ότι ο Ποσειδώνας ήταν προστάτης τής Ατλαντίδας (τρίχες δηλαδή, λες και οι Ατλάντειοι είχαν την ίδια θρησκεία με τους Αρχαίους Ελληνες) πάλι θα καταλήξεις ότι αυτό ήταν εκ των υστέρων επινόηση του Πλάτωνα. Αλλωστε, η διαμάχη Αθηνάς - Ποσειδώνα δεν ήταν ιδιαίτερα βίαιη και λύθηκε μέσω καθολικής ψηφοφορίας (!)

Ο Αρίστος ήθελε ντε και καλά η γιγαντομαχία να είναι στην πραγματικότητα η μάχη Αθηναίων - Ατλάντων, χωρίς να τον πτοεί ότι ο Ποσειδώνας πολέμησε με την πλευρά των ... Αθηναίων. Γενικώς, ό,τι θέλει ο καθένας, ταιριάζει.

Καταρχάς δεν έχει σημασία ποιόν θεό είχαν οι Άτλαντες,αν υπήρχαν βέβαια,αλλά ποιόν θεό νόμιζαν οι Αθηναίοι ότι είχαν
Άλλωστε η ελληνική γραμματεία είναι γεμάτη με παραλληλισμούς θεών
Ο τάδε θεός των Αιγυπτίων είναι ο τάδε ελληνικός κτλ
Αυτά είναι αυτονόητα και δεν χρειάζεται κάποιος να κάτσει να τα εξηγήσει
Άρα έχουμε έναν μύθο όπου ο θεός που υποτίθεται λάτρευαν οι Άτλαντες διεκδίκησε με την θεά Αθηνά την πόλη των Αθηνών
Αυτό είναι μια καλή βάση,για την προ Πλάτωνα υπόθεση της Ατλαντίδας

Ναι, και ο πόλεμος Αθηναίων - Ατλάντων ... συμβολίζεται με την ψηφοφορία που μετείχαν και οι γυναίκες. Ο,τι νά'ναι

Έτσι είναι οι μύθοι,σε σχέση με ένα ιστορικό γεγονός
Για παράδειγμα το λειωσιμο του παγετού στον Παρνασσό από τον ήλιο,στον μύθο πέρασε ότι ο Απόλλων με τα χρυσά του βέλη σκότωσε τον πύθωνα
Ο πυρήνας του μύθου όμως μας ενδιαφέρει και αυτός είναι ότι Ποσειδώνας και Αθηνά διεκδίκησαν την πολη

[Αρίστος]

Πολύ ενδιαφέρον, αλλά νομίζω ότι αυτό δηλώνει ότι ο μύθος μπορεί να βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία, ή ίσως σε θρύλο που κυκλοφορούσε ανάμεσα τους Έλληνες, αλλά δεν είναι αναγκαστικά αληθινός.

Για παράδειγμα, βρέθηκε η Τροία με βάση στις πληροφορίες που δίνει ο Όμηρος για την τοποθεσία της και βρέθηκαν επίσης αναφορές από τους Χετταίους σχετικά με την Τροία και με άτομα στα οποία μπορούν να βασίζονται οι χαρακτήρες της Ιλιάδας, αλλά για την Ατλαντίδα πού είναι οι άμεσες αναφορές από τους Αιγυπτίους ή άλλους λαούς; Ή πού είναι η ίδια η Ατλαντίδα;

Μπορεί να συμβεί ότι θα την βρουν, ίσως την βρήκαν ήδη και είναι η Θήρα.

Θα δημοσιευτει αρθρο μου προσεχως με στοιχεια που θα υποστηριζουν οτι οι Ινδοι εχουν εντελώς παρομοια αφηγηση για την Ατλαντιδα.

Αναφερουν τα ιερα τους βιβλια μια πολη σε μακρινο ωκεανο που χωριζοταν σε τρεις τομεις και καθε τομεας ειχε σαν χαρακτηριστικο ενα μεταλλο οπως ακριβως η Ατλαντιδα του Πλατωνα. Πως αυτη η τριπλη πολη ειχε ευσεβεις κατοικους που ζουσαν ευτυχισμενοι με ουλα τα καλα του κοσμου και πως οταν εγιναν εγωιστες και εγκατελειψαν τη λατρεια των θεων μπλεχτηκαν σε πολεμους και πως τελικα ο ιδιος ο Σιβα επιβαινοντας σε ιπταμενο οχημα χτυπησε το νησι τους με ενα φοβερα καταστροφικο οπλο και το βυθισε.

Επιπλεον παγια μου θεση ειναι πως η μαχη Αθηναιων και Ατλαντων ειναι απλα η Γιγαντομαχια και πως οι Ατλαντες στις παραδοσεις ολων σχεδον των λαων αναφερονται σαν Γιγαντες.

.