Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από Saturn » 12 Αύγ 2024, 12:55
@ Beria
αντιγράφω στα γρήγορα από διαδίκτυο:
''Αιδώς''
Η Αιδώς, ήταν αρχαία Ελληνική θεότητα.
Λατρευόταν ως προσωποποίηση της
ντροπής, της συστολής, της κοσμιότητας
και γενικά του ηθικού φόβου, σε κάθε είδους
απρέπεια.
Εθεωρείτο μια από τις θεότητες που λέγονταν
''΄Ωρες''. Αδελφές της ήταν η Ευνομία, η Δίκη,
η Ειρήνη, η Νέμεσις, η Σωφροσύνη κ.α.
Αντίθετη προς όλες τις αδελφές της και
ιδιαιτέρως προς την Αιδώ,
ήταν η Έριδα.
'' Και τους πανάθλιους ανθρώπους θα τους
συντροφεύει η Έρις, η άχαρη, με την αναιδή
ομιλία της, με την απαίσια όψη της και τότε
πλέον από τη γη μας την πλατύδρομον, θα
φύγουν προς την κορυφή του Ολύμπου
η Αιδώς και η Νέμεσις, που θα κρύψουν τα
ωραία πρόσωπά τους, με τα λευκά πέπλα
τους...''.
Μέσα σε λίγους στίχους ο Ησίοδος, μας δίνει
την θλιβερή εικόνα του κόσμου, που παύει να
ελέγχεται από την Αιδώ και τις αδελφές της.
Στην ψυχολογία η Αιδώς είναι συναίσθημα.
Οι ανατολικοί λαοί ανακαλύπτουν, μ ί α
συνείδηση αιδούς. Ο Κομφούκιος τη θέλει
μητέρα του Έρωτα.
Αιώνες πριν τον Φρόϋντ, τον Άντλερ κ.α. οι
Έλληνες πρώτοι είχαν α ν τ ι λ η φ θ ε ί το
πολύπλοκο αυτό συναίσθημα, του ανθρώπου.
Όπως λέει κι ο Αριστοφάνης '' τα ζώα,
τα κτήνη, στερούνται του συναισθήματος
αυτού, του τόσο περίπλοκου''.
Ο Όμηρος εκφράζει δέσμη εννοιών με πολλές
αποχρώσεις. Την Αιδώ ~ συστολή ~ προς τους
μεγαλύτερους, τους ανώτερους, των ισότιμων
μεταξύ τους. Άλλη απόχρωση έννοιας, κάθε τι
που εμπνέει ισοτιμία.
Αλλού ταυτίζεται με τη έννοια της ασχήμιας,
του αίσχους ''Αιδώς Αργείοι...''.
Στον Ομηρικό ύμνο συγγενεύει με την χάρη.
''Πρέπει η γυναίκα να είναι κοσμία και τα
μάτια της να εκφράζουν σεμνότητα.
Αλλού σημαίνει σεβασμό.
Πολλές έννοιες, καμία σύγχυση πάνω στη
σημασία της λέξης αιδώς.
Στους Έλληνες συναντάμε το ''αδικείται
ο αιδήμων'' ~ ντρέπεται ο ντροπαλός ~.
Το συναίσθημα της Αιδούς κορυφώνεται
όταν έχει αντικείμενο τον εαυτό μας.
''Όταν ντρέπεσαι τον εαυτό σου, δεν έχεις
ανάγκη να ντραπείς κ α ν έ ν α άλλο''. Μας
λέει οι Θεόφραστος.
''Μάθε μάλλον σ' εαυτόν αισχύνεσθαι''.
Μας είπε ο Δημόκριτος. Και ο Ευριπίδης
έγραψε :
''Ο τίμιος άνθρωπος ευχαριστείται να
ντρέπεται ''
Στην Αθήνα,
υπήρχε ναός της θεάς και στην Σπάρτη, ήταν
το άγαλμά της, μας αφηγείται ο Παυσανίας.
''Όταν ο Ικάριος έδωσε την κόρη του γυναίκα
του Οδυσσέα, προσπάθησε να τον κρατήσει
στην Σπάρτη. Δεν κατόρθωσε να τον πείσει
και παρακάλεσε την Πηνελόπη να παραμείνει.
Όταν έφευγε για την Ιθάκη, ακολούθησε την
άμαξα, παρακαλώντας την να μείνει.
Ο Οδυσσέας μέχρι τότε δεν μιλούσε, στο
τέλος επενέβη και είπε στην Πηνελόπη
ή να τον ακολουθήσει με τη θέλησή της
ή αν προτιμά να μείνει με τον πατέρα της.
Η Πηνελόπη δεν έδωσε απάντηση, αλλά
κάλυψε από ντροπή το πρόσωπό της.
Τότε ο Ικάριος κατάλαβε, ότι η κόρη του...
ήθελε να πάει με τον Οδυσσέα.
Στον τόπο που η Πηνελόπη κάλυψε
το πρόσωπό της ο Ικάριος έστησε ως
ανάθημα άγαλμα της Αιδούς.
δὸς αὐτοῖς, Κύριε, κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν ... κατὰ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτῶν δὸς αὐτοῖς, ἀπόδος τὸ ἀνταπόδομα αὐτῶν αὐτοῖς