Νομίζω πὼς αὐτὸ εἶχε ξεκαθαριστεῖ προηγουμένως. Παρατήρηση ἄλλωστε κάνεις γιὰ νὰ βρεῖς τί συμβαίνει, νὰ πάρεις ἕνα ἀποτέλεσμα μέτρησης φέρ' εἰπεῖν, ὄχι ἂν συμβαίνει.Λοξίας έγραψε: ↑20 Σεπ 2024, 21:38Όχι όχι, καμία σχέση! Μάλλον δεν το έθεσα εγώ καλά...
Δεν θέλω να κάνω καμία εικασία. Θέλω κάποια στιγμή, να ανοίξω το κουτί και η γάτα να είναι νεκρή. Και είπα (για να μην πολυλογούμε), ότι το άνοιξα στις 4 και η γάτα ήταν ζωντανή αλλά στις 5 που το άνοιξα, η γάτα ήταν νεκρή. Δεν μ' ενδιαφέρει να προσδιορίσω την ακριβή ώρα του θανάτου.
Ο σκοπός μου ήταν να δείξω πως ένα συμβάν είχε ήδη συμβεί χωρίς να το γνωρίζουμε εμείς. Και δεν χρειάστηκε "παρατηρητή" για να συμβεί.
Και μόνον όταν κοιτάξαμε "προς τα εκεί", τότε το είδαμε/γνωρίσαμε/αντιληφθήκαμε.
Υπάρχει αντίρρηση σε αυτό;
Κατ' αντιδιαστολή λοιπόν, το γεγονός πως 400 εκατ. χρόνια μετά το Big Bang το Σύμπαν άρχισε να εξελίσσεται και να δημιουργεί άστρα, ήταν ένα συμβάν που συνέβη και δεν χρειάστηκε παραητηρητή για να συμβεί. Και μόνον όταν ο άνθρωπος ήρθε στο προσκήνιο, έμαθε, απέκτησε μεγάλες επιστημονικές γνώσεις και "κοίταξε προς τα εκεί", τότε το αντιλήφθηκε.
Αυτό είναι που θέλω να ξεκαθαρίσω (κοίτα και τις απαντήσεις μου στον omg kai 3 lol) και είμαι ολος αυτιά, διότι, όπως είπα, πιθανόν να έχω σταματήσει στις γνώσεις της δεκαετίας του 80.
Δεν γράφω κάτι άλλο, μέχρι να ξεκαθαριστεί αυτό.
Τὸ σύμπαν εἶναι ὁλότητα συμβάντων, δὲν διακόπτεται ὁποτεδήποτε κανεὶς δὲν παρατηρεῖ.
Ἀλλὰ οὔτε νὰ πᾶμε στὸ ἄλλο ἄκρο, ἀφοῦ ἡ παρατήρηση προξενεῖ συμβάντα σὲ μιὰ ἔκταση τοῦ σύμπαντος.
Αὐτὴ ἡ ἔκταση βρίσκεται στὸ μικρόκοσμο* κυρίως, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοήσουμε ἐπίδραση καὶ σὲ μεγαλύτερες κλίμακες, ὅπως τὸ πείραμα τῆς γάτας τοῦ Σρέντιγκερ.
Ἐφόσον στὶς 5 ἄνοιξες τὸ κουτὶ γιὰ νὰ παρατηρήσεις νεκρὴ γάτα, μπορεῖ ἐσὺ νὰ ἤσουν ὁ γρουσούζης τῆς ὑπόθεσης.

*Ἂς ποῦμε τὸ γνωστὸ συμβὰν ὅπου γιὰ νὰ ἐντοπίσεις ἕνα ἠλεκτρόνιο πρέπει νὰ πέσει πάνω του κάποιο φωτόνιο, ἀλλὰ μὲ τὸ ποὺ θὰ πέσει πάνω του, τὸ ἠλεκτρόνιο θὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ θέση ποὺ ἦταν νὰ ἐντοπιστεῖ. Παρατήρησες τὸ ἠλεκτρόνιο ἐκεῖ ποὺ ἦταν, ἄντε ξαναβρές το.
Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1980 σὲ μένα εἶχαν πεῖ τὸ ἀνάποδο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶχαν πεῖ: Γιὰ παράδειγμα, ἂν σὲ μιὰ κατσαρόλα ποὺ θερμαίνει μιὰ ποσότητα νεροῦ, ἐσὺ παρακολουθεῖς στενὰ τὰ μόρια του, τότε δὲν θὰ βράσει ποτέ. Δηλαδὴ ὅτι ἡ παρακολούθηση (ἡ συχνὴ παρατήρηση) εἶναι αὐτὴ ποὺ διακόπτει τὸ σύμπαν. Ἐσένα σοῦ εἶπαν ὅτι χωρὶς παρατήρηση εἶναι ποὺ δὲν συμβαίνει τίποτα. Ἂς βγάλουν αὐτοὶ τὴν ἄκρη.
Τέλος πάντων ἡ παρατήρηση δὲν εἶναι παθητικὴ διαδικασία, γιὰ νὰ πάρεις ἕνα ἀποτέλεσμα, μιὰ μέτρηση, θὰ προξενήσεις μεταβολὲς σὲ αὐτὸ ποὺ μετριέται προκειμένου νὰ κάνεις τὴν παρατήρηση καὶ ἀναλόγως τὶς παραγνωρίζεις...