Αυτό μου μοιάζει με μιαν απορία που είχα κι εγώ. Έχω έναν φίλο που καμμιά φορά συμβουλεύομαι, επειδή είναι πιο ψημένος στο θέμα και μεγαλύτερος ηλικιακά και τον ρώτησα, αφού είχα πιστέψει (πρωτύτερα τσακωνόμασταν με το θέμα αυτό, γιατί εκείνος πίστευε κι εγώ του την έλεγα). Η ερώτηση ήταν "γιατί ενώ πιστεύω, φοβάμαι"; Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ο Θεός και όχι μόνο, το σημαντικότερο είναι ότι με αγαπάει και δεν θα με παρατήσει. Το ξέρω γιατί το νοιώθω.Λοξίας έγραψε: ↑30 Ιαν 2025, 21:36Έχεις δίκιο. Έχω μία φράση, ατάκτως ερριμένη και δεν βγάζει νόημα έτσι ξεκρέμαστη που είναι.sharp έγραψε: ↑30 Ιαν 2025, 19:04Εδώ σε έχασα. Πώς γίνεται να το καταλαβαίνεις για τον θάνατο και όχι για αρρώστιες, ατυχήματα, πείνες κλπ; Ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη δυστυχία, το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μας τύχει και δυστυχώς θα μας τύχει σίγουρα (αν και δεν νομίζω να υπάρχει απόδειξη).Λοξίας έγραψε: ↑30 Ιαν 2025, 14:27
4. Ναι, έχεις δίκιο. Πρόταξα άλλη αιτία αντί της κυρίας, η οποία σαφώς και είναι το δέος του θανάτου.
Όσον αφορά την δυστυχία που συνεχώς, και όχι κατά καιρούς, βάλλει εμάς τους θνητούς αλλά και την ίδια την ζωή (βλέπε ζώα), καλύτερα να μην μου φέρεις ως εξήγηση τον Θεό.
Την φράση "δυστυχία που συνεχώς, και όχι κατά καιρούς, βάλλει εμάς τους θνητούς αλλά και την ίδια την ζωή (βλέπε ζώα)", θα την εξηγήσω πιο κάτω.
Ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο κακό. Συμφωνώ. Ο θάνατος, αυτός ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος και αφεντικό της ζωής από την στιγμή που αυτή εμφανίστηκε στον πλανήτη. Ο μόνος διαρκώς παρών και ουδέποτε απών! Ο μόνος που έχει αποδεδειγμένη και ΜΗ αμφισβητήσιμη ύπαρξη.
Κάτι που δεν μπορεί να το "καυχηθεί" κανείς θεός.
Αστεία αστεία, αλλά έτσι είναι.
Από την άλλη, να αναλύσω τι εννοούσα με την ημιτελή και ξεκρέμαστη φράση.
Τον θάνατο μπορεί να τον αποδεχθώ. Όμως δεν αποδέχομαι όλες τις άλλες δυστυχίες που βρίσκουν καθημερινά τον άνθρωπο και όχι μόνον.
Ας πούμε για το τρίχρονο παιδάκι που χαροπαλεύει από τον ξυλοδαρμό της ίδιας του της μάνας και του συντρόφου της.
Ας πούμε για σεξουαλική κακοποίηση και τους βιασμούς που υφίστανται δεκάδες χιλιάδες παιδάκια και γυναίκες ανά την υφήλιο.
Για τα απάνθρωπα βασανιστήρια και δολοφονίες που βιώνουν ανυπεράσπιστοι άνθρωποι καθημερινά σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Για αυτά ρε φίλε, θα ζητούσα να απολογηθεί. ΠΩΣ στα κομμάτια επιτρέπει να γίνονται αυτά;
Και μη μου πεις την χιλιοπαιγμένη δικαιολογία πως φταίει ο άνθρωπος που εξέπεσε. Άσε που έχω ακούσει και διαβάσει του κόσμου τις αστείες δικαιολογίες.
Αλλά θα ζητούσα εξηγήσεις και για το πως έχει "οργανώσει" έτσι την υπόλοιπη ζωή στα ζώα;
Έχεις ποτέ σου διανοηθεί τι πόνος είναι να τελειώνεις την ζωή σου στα σαγόνια ενός θηρευτή;
Για ΠΟΙΟΝ λόγο; Γιατί πρέπει να υπάρχουν ζώα (των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων), που πρέπει να τρέφονται με τις σάρκες άλλων ζώων;
Και μη μου φέρεις τη χιλιοπαιγμένη δικαιολογία πως επειδή εξέπεσε ο άνθρωπος του Παραδείσου, εξέπεσαν και τα ζώα!
Για εμένα δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ δικαιολογία.
Τέτοια έλλειψη συμπόνοιας, τέτοια απουσία ενσυναίσθησης και τέτοια επίδειξη αναισθησίας και αδιαφορίας, για τη ζωή που ο ίδιος δημιούργησε και του λογίζουν την ιδιότητα "πανάγαθος";
Αν, λοιπόν, εμφανιζόταν ο θεός, για αυτά θα τον ρωτούσα και θα απαιτούσα εξηγήσεις και όχι να μου έκανε κάνα μαγιολίκι για να πιστέψω.
Τέσπα...άκρη δεν βγαίνει και ούτε πρόκειται να βγει, τουλάχιστον σύντομα.
Κι όμως και τώρα που το γράφω αυτό, έχω άγχη διαφόρων ειδών. Έχω μια διένεξη με τον ιδιοκτήτη και ανησυχώ μήπως βρεθούμε στο δρόμο. Με έχουν πάρει και μένα τα χρόνια και σκέφτομαι ότι μπορεί να πάθω κάτι. Τι θα απογίνουν οι υπόλοιποι; Ή αν πάθουν κάτι δικοί μου άνθρωποι, τι πόνος θα είναι αυτός για μένα; Εδώ, δεν συμφωνώ μαζί σου ότι δεν φοβάσαι τον θάνατο, μου θύμισες τον Γ. Άλλεν που λέει, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον θάνατο μου, φτάνει να μην είμαι εκεί όταν θα συμβεί.

Η απάντηση που μου έδωσε, λοιπόν, είναι ότι εδώ δεν είναι το Βασίλειο του Θεού. Στη Γη επάνω συγκατοικούν το Καλό με το Κακό. Μου άρεσε αυτό, δηλ. δεν το είχα δει έτσι κι άρχισα να το δουλεύω μέσα μου. Πράγματι όλη μας η ζωή, διέπεται από διαρκείς αποφάσεις ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Κάθε τι που κάνουμε γέρνει προς την μία ή την άλλη πλευρά. Να βρίσω έναν εδώ μέσα για τα πολιτικά, ας πούμε, του κάνω κάτι κακό, τον χτυπάω, τον στεναχωρώ, τον βλάπτω. Και πολλές φορές στη ζωή μας πρέπει να πάρουμε αποφάσεις δύσκολες, βασανιζόμαστε αν θα μας βγει σε καλό, κάποιες άλλες φορές αν είναι σωστό, δηλ. μήπως κάνουμε κακό σε άλλον.
Οπότε το ερώτημα σου ουσιαστικά είναι, γιατί δεν παρεμβαίνει ο Θεός να γλυτώσει το 3χρονο παιδάκι. Με άλλα λόγια αναρωτιέσαι τελικά γιατί δεν είναι εδώ ο Παράδεισος, όπου δεν υπάρχει το Κακό πουθενά. Σε αυτό έχεις πάρει κάποιες απαντήσεις, πιθανόν τις βλέπεις κοινότοπες, ωστόσο θα σου πω κι εγώ κάτι. Μέσα από αυτές τις δοκιμασίες, δεν έχεις γίνει καλύτερος; Έχοντας ζήσει όλα αυτά τα χρόνια δεν νοιώθεις πιο ώριμος, πιο σοφός ή έστω κατασταλλαγμένος; Όταν ζητάει να πιστέψεις, δεν ζητά τίποτε περισσότερο από αυτό, να έρθεις στα ίσα με τον εαυτό σου. Τα άλλα έρχονται μετά από μόνα τους.
Πώς λοιπόν θα το πετύχεις αυτό, όταν όλα είναι λυμένα, χωρίς να κάνεις τίποτε εσύ; Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον που τα έχει όλα έτοιμα, να αποκτήσει γνώση, να ωριμάσει, να κατανοήσει; Εδώ πολλοί θα γελάσουν, θα πούνε "μας δουλεύεις, ας είχα εγώ εκατομμύρια από την κούνια μου..." Ναι, το λες όμως τώρα που δεν έχεις. Αν τα είχες δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ήσουν ευτυχισμένος που τελικά σημαίνει ήρεμος ψυχικά μέσα σου.
Για τα ζώα, πάλι ο ίδιος άνθρωπος μου είχε πει ότι μέσα στη Βίβλο αναφέρεται κάτι σαν "και τα ζώα υποφέρουν παρέα με τον άνθρωπο" κάπως έτσι, δεν το θυμάμαι καλά, είχα κι εγώ τις ίδιες απορίες με τις δικές σου. Και γι' αυτό που λες, η αλεπού που τρώει το λαγό, ο θανατος σου είναι η ζωή μου. Εδώ, δυστυχώς, δεν μπορώ να σε διαφωτίσω ιδιαίτερα.
Υπάρχει όμως κάποιος για όλα αυτά, που σίγουρα μπορεί να σου δώσει την απάντηση, φτάνει να τον ρωτήσεις. Δεν ξέρω αν θα το κάνει, πιστεύω πως ναι, ίσως όχι την ίδια στιγμή, μπορεί να πρέπει να περιμένεις. Αξίζει πάντως να δοκιμάσεις, δεν έχεις τίποτε να χάσεις.
