micmic έγραψε: ↑11 Μαρ 2025, 21:44
Feindflug έγραψε: ↑11 Μαρ 2025, 20:29
micmic έγραψε: ↑11 Μαρ 2025, 18:09
Ναι, λοιπόν... δεν υπάρχει ΚΑΜΜΙΑ περίπτωση αν πάρεις 10 άτομα να τα κάνεις να συμφωνήσουν τί είναι τέχνη και τί δεν είναι, ακόμα κι αν αυτά τα άτομα είναι και κριτικοί ή ιστορικοί τέχνης που έχουν αποφοιτήσει από το ίδιο πανεπιστήμιο, και ας είναι και δεκάδυμα. Δεν θα μπορούν καν να ξεχωρίσουν αν ένα έργο το έφτιαξε ένα τρίχρονο παίζοντας, ένα ΑΙ, ένας ελέφαντας με την προβοσκίδα του ή ένας χαμένος σουρρεαλιστής ζωγράφος από το 1930.
marabou έγραψε: ↑11 Μαρ 2025, 18:55
Καλά που είπες τι είναι τέχνη τύπε μου και διαφωτιστήκαμε κομματάκι.
Τέλος πάντων τα συγκεκριμένα έργα είναι σωστά σχεδιαστικά.Μαι χαρά καλύπτουν το χαρακτήρα του γκροτέσκου και μια χαρά περνάει μήνυμα. Εν προκειμένω το φθαρτό της ύπαρξης. Και η συγκεκριμένη ύπαρξη, είναι η ύπαρξη της θρησκείας. Είναι κάτι φθαρτό και δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Τα ιερά πρόσωπα της Παναγίας και του Χριστού απεικονίζονται ως φθαρτά. Αφού οι πιστοί δεν μπορούν να αποφύγουν την προσωποποίηση και την απτικοποίηση των λατρευτικών τους ειδώλων, ο καλλιτέχνης προχωράει ένα β´γμα πιο πέρα και σου λέει ότι υπάρχει και σκελετός για αυτά τα σώματα. Υπάρχει και φθορά και παρακμή που είναι όλα γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης αλλά και της ανθρώπινης ζωής.
Πάμε τώρα στην τέχνη.
Συχνά θα δεις φιλόλογους να λένε "Το τάδε αναφέρεται σε...." και όχι να λένε "Το τάδε είναι το..."
και συνήθως έχουν δίκιο για την προσέγγιση αυτή. Έτσι και με την τέχνη. Δεν έχει ορισμό. Δεν είναι αυστηρά το συγκεκριμένο εκείνο πράγμα που ορίζεται σαφώς από μετρημένους κανόνες και μετρημένα χαρακτηριστικά.
Η τέχνη λοιπόν αναφέρεται σε δημιουργικές και εκφραστικές ανθρώπινες δραστηριότητες και τα αποτελέσματα αυτών των δραστηριοτήτων, που αναζητούν να προκαλέσουν αισθητική απόλαυση, σκέψη ή άλλες αντιδράσεις από τους παρατηρητές ή ακροατές.
Δεν είναι λοιπόν κάτι το ωραίο. Κάτι που μας κάνει και νιώθουμε ένα συγκεκριμένο "θετικό εύρος συναισθημάτων". Αλλά είναι ένα ευρύ και ατελείωτο φάσμα συναισθηματικών και όχι μόνο καταστάσεων. Είναι σου προκαλεί σύγχυση, λύπη, προβληματισμό, απαισιοδοξία και πολλα άλλα, που θα αντισταθμιστούν με δικές σου αμυντικές εγέρσεις. θα σε κάνουν πιο δυνατό στη αντιμετώπιση της ματαιότητας που σκάει μπροστά σου ή του φόβου ή της απαξίας. Αυτό είναι το θετικό της.
Κι όπως η γκουέρνικα διαπραγματεύεται ένα θέμα που σου μαυρίζει την ψυχή πλην όμως σε εγείρει να αντισταθμίσεις με όνειρα και ανανεωμένη στάση ζωής, έτσι και αυτά τα έργα θα σου προκαλέσουν συναισθήματα που θα σε κάνουν να εγερθείς. Έστω κι αν εγερθείς ουγκανικά όπως τα παρτάλια που προσβάλλονται αυτόματα όταν κάτι είναι έξω από νόρμες που τους έχουν εμποτιστεί. Πέτυχε δηλαδή τον σκοπό του ο καλλιτέχνης.
Τέλος αν το θέμα είναι ο σεβασμός στα πιστεύω του άλλου, τον έχω κάργα γραμμένο τον άλλον και τα ηλίθια πιστεύω του όπως το ίδιο κάνει - και θεωρεί - φασιστικότατα και αυτός για τα δικά μου. Χωρίς να τον νοιάξει αν εγώ προσβάλλομαι ή πληγώνομαι ή οτιδήποτε αρνητικό μου συμβαίνει.
Να αρθεί η ασυλία του ούγκανου και τα υπόλοιπα χριστιανοπαρτάλια ας πήξουν. Τους έχουμε γραμμένους.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα για μένα, τύποι. Η αοριστία. Μια αοριστία στο τι είναι ωραίο, τι είναι άσχημο, τι είναι ιερό, τι ανίερο, τι είναι και τι δεν είναι τέχνη, τι είναι άνδρας, τι είναι γυναίκα, τι είναι έρωτας, ποιος είναι υγιής και ποιος όχι και σε πολλά άλλα.
Όλα αυτά, γιατί; Γιατί μας έχει δοθεί η ελευθερία να έχουμε άποψη για όλα και να τα υποκειμενοποιούμε. Μέσα στην χαβούζα της ελευθερίας πληροφοριών και γνώσεων που ζούμε, έχουμε το θράσος να γνωμοδοτούμε για επιστημονικά και καλλιτεχνικά θέματα γιατί κάτι είδαμε, κάτι διαβάσαμε, κάτι νιώσαμε... Μην τυχόν και μας πουν άσχετους και βλάχους.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι πάσχουμε από έλλειψη ελευθερίας εκφράσεως, αλλά από έλλειψη ορισμών. Για να ορίσεις κάτι, πρέπει να το γνωρίζεις. Για να το γνωρίζεις, πρέπει να το μελετήσεις. Εμείς συνήθως, δεν έχουμε κάνει κάτι από αυτά τα δύο, αλλά απλά αισθανόμαστε. Αισθανόμαστε καταπίεση της ελευθερίας μας, αισθανόμαστε ότι ένα δημιούργημα είναι και τέχνη γιατί μας έκανε να νιώσουμε κάτι. Αν είναι έτσι, τέχνη είναι και κάτι βιντεάκια με ζωάκια που μας συγκινούν.
Στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα δημιουργήματα καλύπτουν έναν στείρο αντιχριστιανισμό, που δεν έχει θέση, αλλά μόνον αντίθεση. Δεκτό ως ένα σημείο, αλλά όχι από τύπους τέρμα συμβατικούς σε όλα τα υπόλοιπα. Θα μπορούσα να τα δεχτώ ως γραφιστικές απεικονίσεις σε έναν δίσκο π.χ. του Marilyn Manson, αλλά και πάλι δεν θα τα ονόμαζα τέχνη.
Από τη μία λες
"για να ορίσεις κάτι πρέπει να το γνωρίζεις" κι από την άλλη
"δεν θα το ονόμαζα τέχνη". Ως τί μιλάς εδώ, ως κριτικός τέχνης με σχετικές σπουδές; Επειδή σύμφωνα με τα δικά σου λεγόμενα οι μύστες είναι αυτοί που μπορούν να ορίσουν τί είναι τέχνη, αλλά εδώ αμφισβητείς αυτή τη δυνατότητα στους υπεύθυνους της έκθεσης, που όσο νάναι, κάπως πιο σχετικοί από σένα θα είναι - με "αντικειμενικά" κριτήρια.
Εγώ από την άλλη λέω ότι η δική σου άποψη έχει την ίδια βαρύτητα με αυτή του διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης, απλά λόγω θέσης η δική του άποψη θα υπερισχύσει de facto. Εσύ όμως αυτοαναιρείσαι.
Άρα, δικέ μου, όλα είναι υποκειμενικά.
Ο ουρανός μπορεί να μην είναι γαλάζιος, η Μόνικα Μπελούτσι μπορεί να μην ήταν πανέμορφη, ο Μάικλ Τζόρνταν μπορεί να μην ήταν παιχταράς, επειδή κάποιος, κάπου στον κόσμο, τα αμφισβητεί.
Και βέβαια θα κρίνω το τι θεωρείται τέχνη σε έναν κόσμο που έχει χάσει κάθε μέτρο και κάθε αίσθηση αντικειμενικότητας, χάριν μιας ελευθερίας εκφράσεως, αποδοχής όλων των απόψεων και χαϊδέματος αυτιών. Αν εσύ νομίζεις ότι εκείνο το κακόγουστο κολάζ που θα μπορούσε να κάνει και ένα παιδάκι δημοτικού, μπορεί να θεωρηθεί τέχνη, δεν έχεις θέμα γνώσεων περί τέχνης, αλλά οφθαλμολογικό.
Υ.Γ. : Δεν θα κάτσω να σου αραδιάσω ούτε τα πτυχία μου, ούτε την σχέση μου με την τέχνη. Έτσι κι αλλιώς, κάποιος θα βρεθεί να τα αμφισβητήσει.
