20ος αιώνας - σύγχρονη μουσική

[ST48410]

Πολύ σ' ευχαριστώ. Πάρα πολύ καλή εξήγηση και εγκάρδια κυρίως.

Παρακαλώ. Θα δεις όσο προχωράμε στα έργα του 20ου αιώνα ότι κάποια στιγμή όταν ακούς δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την εξέλιξη. Δεν θα ξέρεις αν μια ενότητα αρχίζει ή τελειώνει. Θα είναι λίγο σαν ξένη γλώσσα. Θα εξηγήσω όταν φτάσουμε σε εκείνα τα έργα ότι πρόκειται για έργα ατονικής μουσικής.

[ST48410]

Συμφωνώ με όλα αυτά αλλά στην συγκεκριμένη -και όχι μόνο- περίπτωση, το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίστροφο: οι πιο σύγχρονες εκτελέσεις είναι πολύ πιο φλατ και ίδιες σε σχέση με τις εκτελέσεις του παρελθόντος. Είναι πολύ πιο μηχανικές και προβλέψιμες. Τα άλλα είναι τεχνικές λεπτομέρειες που παίζουν μεν ρόλο αλλά δεν αλλάζουν την δυναμική της εκτέλεσης με κάποιον ουσιώδη τρόπο.

Θα πρέπει να βρω χρόνο να τα ακούσω από 1-2 φορές το καθένα και να σου πω. Το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνήσω μαζί σου.

[νύχτα]

... Αυτή η νέα κατάσταση, η νέα μουσική γλώσσα αν θέλεις με το διαφορετικό συντακτικό ονομάζεται γενικώς ατονικότητα.

προσωπικά είμαι ευγνώμων για την καλοσυνάτη διάθεση και όλον αυτό
τον κόπο που κάνεις να εξηγήσεις σε εμάς τους άσχετους που νιώθουμε
όμως τη μουσική με τα [και στα] σπλάχνα μας

[AlienWay]

Περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια.

[ST48410]

... Αυτή η νέα κατάσταση, η νέα μουσική γλώσσα αν θέλεις με το διαφορετικό συντακτικό ονομάζεται γενικώς ατονικότητα.

προσωπικά είμαι ευγνώμων για την καλοσυνάτη διάθεση και όλον αυτό
τον κόπο που κάνεις να εξηγήσεις σε εμάς τους άσχετους που νιώθουμε
όμως τη μουσική με τα [και στα] σπλάχνα μας

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

Εσύ λόγο της ενασχόλησης με την φωτογραφία και την ζωγραφική δεν είσαι άσχετη. Μπορεί η "γλώσσα" της σύγχρονης μουσικής να μη σου είναι απολύτως οικεία, ωστόσο θα αναγνωρίσεις αρχές και διαδικασίες με γενική ισχύ σε όλες τις τέχνες. Για παράδειγμα καταλαβαίνεις ότι σε έναν πίνακα ή μία φωτογραφία δεν είναι απαραίτητο το αντικείμενο να είναι όμορφο αλλά απεικονισμένο με όμορφο ή ενδιαφέροντα τρόπο.

[ST48410]

Περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια.

Ελπίζω να προχωρήσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο κάπως. Οι υποχρεώσεις δεν άφησαν πολύ χρόνο τις περασμένες εβδομάδες.

[Feindflug]

... Αυτή η νέα κατάσταση, η νέα μουσική γλώσσα αν θέλεις με το διαφορετικό συντακτικό ονομάζεται γενικώς ατονικότητα.

προσωπικά είμαι ευγνώμων για την καλοσυνάτη διάθεση και όλον αυτό
τον κόπο που κάνεις να εξηγήσεις σε εμάς τους άσχετους που νιώθουμε
όμως τη μουσική με τα [και στα] σπλάχνα μας

[Νon4me]

[ST48410]

1901 Claude Debussy, Pour le piano

[ST48410]

Την ίδια χρονιά Prelude in G minor, Op. 23, No. 5 του Sergei Rachmaninoff

[ST48410]

Μια απαραίτητη διευκρίνιση. Τα έργα που παρουσιάζονται με χρονολογική κατά το δυνατόν σειρά, σε αρκετές περιπτώσεις εκδόθηκαν, πρωτοπαρουσιάστηκαν στο κοινό ή έγιναν ευρέως γνωστά αρκετά χρόνια μετά την σύνθεσή τους. Οπότε και η όποια επίδραση άσκησαν συντελέστηκε κυρίως τότε. Κάποια από αυτά ολοκληρώθηκαν μετά από χρόνια εργασίας και διορθώσεων και αναθεωρήσεων του συνθέτη.

Ωστόσο επειδή με ενδιαφέρει να δείτε σταδιακά την αλλαγή της μουσικής γλώσσας, επιλέγω να σας τα παρουσιάσω τότε που περίπου τα έγραψε ο δημιουργός τους. Τότε δηλαδή που πραγματοποιήθηκε αυτή η αλλαγή στο συντακτικό της μουσικής ακόμα κι αν αυτή η αλλαγή ήταν κυρίως στο μυαλό αυτών που την έφεραν και λιγότερο στα αυτιά του κοινού.

[ST48410]

Maurice Ravel, Jeux d'eau, το 1901

[ST48410]

Claude Debussy, Clair de Lune

Το τρίτο μέρος από την Suite Bergamasque που είχε 4 μέρη και την οποία άρχισε να συνθέτει ο Debussy το 1890 ενώ εκδόθηκε πολύ αργότερα το 1905. Δεν μου είναι ξεκάθαρο πότε γράφτηκε το μέρος αυτό.

[ST48410]

Αναφερθήκαμε εκτενώς και σε αυτό το νήμα και σε άλλα που αναφέρονται στην σοβαρή καλλιτεχνική δημιουργία, στην απαίτηση να κάνει ο δημιουργός κάτι που να είναι κατά το δυνατόν δικό του.

Αυτό σε ό,τι αφορά τα καλλιτεχνικά ρεύματα/κινήματα εκδηλώνεται ως εξής: ο καλλιτέχνης δημιουργός βλέπει αυτά που γίνονται γύρω του, έχει μια κάποια ιδέα για αυτά που έγιναν πιο πριν και είτε προσπαθεί να εξελίξει κάτι περαιτέρω, είτε διαλέγει να δημιουργήσει κάτι αντίθετο προς τα προηγούμενα.

Το κύριο ρεύμα της προηγούμενης εποχής είναι ο Ρομαντικός. Στην στροφή του αιώνα η κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής. Η πλειοψηφία των συνθετών εξακολουθούν και γράφουν Ρομαντική μουσική.
Κάποιοι εξελίσσουν πράγματα που γίνονται στον Ρομαντισμό στα άκρα και καταλήγουν στον εξπρεσιονισμό (κύριος εκπρόσωπος αυτής της τάσης ο Arnold Schoenberg και κατόπιν οι μαθητές του Webern, Berg). Κάποιοι άλλοι ακολουθούν μια λίγο διαφορετική πορεία, αντίθετη στο Γερμανικό Ρομαντισμό και έχουμε ιμπρεσιονισμό στην μουσική πάνω κάτω την ίδια εποχή που έχουμε και στην ζωγραφική (Debussy, Ravel, Satie).

Την ίδια εποχή γνωρίζουν ιδιαίτερη άνθιση οι εθνικές σχολές, ομάδες συνθετών σε διάφορες χώρες που γράφουν σε Ρομαντικό κυρίως ύφος χρησιμοποιώντας όμως στις μελωδίες κυρίως αλλά και στους ρυθμούς τους στοιχεία από την λαϊκή/παραδοσιακή μουσική της χώρας τους. Έτσι έχουμε τους Tchaikovsky, Balakirev, Borodin, Mussorgsky, Rimsky-Korsakov στη Ρωσία, τον Sibelius στην Φιλανδία, τον Grieg στην Νορβηγία, τους Smetana, Dvořák, Janáček στην Τσεχία, τους Granados και Albéniz στην Ισπανία.

Η όπερα είναι ένα είδος που εξακολουθεί να γνωρίζει άνθηση.

[Bazoomba]

Μπράβο που έβαλες εκτέλεση της Πιρές. Έχει παίξει τρομερά και Σούμπερτ.