Πάει η σύγχρονη τέχνη κατά διαόλου;

[ΓΑΛΗ]

Με λίγα λόγια, στην τέχνη δεν ισχύει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ' ό,τι ισχύει στην πραγματική ζωή.

Κάποιες γυναίκες ή άντρες, σε κάποιους φαίνονται ελκυστικοί, σε κάποιους απωθητικοί και σε κάποιους αδιάφοροι.

Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία, τα φαγητά, τη διασκέδαση, το λάιφ στάιλ, το οτιδήποτε.


Μπορεί να υπάρξει το οτιδήποτε που μπορεί να αξιολογηθεί ως "πειστικό" και αντιστοίχως ως συλλογικό ζητούμενο;

[Jolly Roger_]

Δεν έχει υπάρξει εποχή που οι σύγχρονοί της να μην πίστευαν ότι η τέχνη της δικής τους εποχής είναι σε παρακμή σε σχέση με την τέχνη προηγούμενων εποχών. Κάθε κοινωνία το πίστευε αυτό, από καταβολής γραπτού λόγου. Το 1890 είχε κάνει θραύση πανευρωπαϊκά το βιβλίο του Νορντάου που έλεγε ότι η τότε τέχνη (και ονομαστικά, ο Ίψεν, ο Τολστόι, ο Βάγκνερ, ο Ουάιλντ) ήταν παρακμιακή και αποτέλεσμα εκφυλισμού και νευρώσεων των καλλιτεχνών λόγω της αυξανόμενης βιομηχανοποίησης-μαζοποίησης των κοινωνιών. Άλλα εκατό χρόνια πίσω, ολόκληρος Γκαίτε στα γηρατειά του χαρακτήρισε όλο τον - τότε κυρίαρχο - ευρωπαϊκό ρομαντισμό ως ρεύμα αρρώστων που δημιουργούν μόνο υπό την επήρεια οπίου (το ίδιο έλεγαν στα 60s οι σάιλεντ πατεράδες για τη μουσική των μπούμερ γιων). Πάντα γινόταν αυτή η συζήτηση. Κι ο λόγος είναι αυτός που είπε ο ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ, ότι η σύγχρονη τέχνη (κάθε εποχής) είναι ακόμα στη διαδικασία κρίσης, δεν έχει αποκτήσει το στοιχείο της κλασικότητας-διαχρονίας που να την προστατεύει από την πιο σκληρή κριτική.

[Saturn]

πες μου, σε παρακαλώ φίλτατε, η μπανάνα με το σελοτέιπ σε φόντο άσπρου καμβά, τί στοιχείο κλασικότητας και διαχρονίας μπορεί να αποκτήσει?
Όχι, γιατί μέχρι τον καβλέουρα τον Αχμαντινετζάντ, καλά μου τα έλεγες

[ΓΑΛΗ]

Δεν έχει υπάρξει εποχή που οι σύγχρονοί της να μην πίστευαν ότι η τέχνη της δικής τους εποχής είναι σε παρακμή σε σχέση με την τέχνη προηγούμενων εποχών. Κάθε κοινωνία το πίστευε αυτό, από καταβολής γραπτού λόγου. Το 1890 είχε κάνει θραύση πανευρωπαϊκά το βιβλίο του Νορντάου που έλεγε ότι η τότε τέχνη (και ονομαστικά, ο Ίψεν, ο Τολστόι, ο Βάγκνερ, ο Ουάιλντ) ήταν παρακμιακή και αποτέλεσμα εκφυλισμού και νευρώσεων των καλλιτεχνών λόγω της αυξανόμενης βιομηχανοποίησης-μαζοποίησης των κοινωνιών. Άλλα εκατό χρόνια πίσω, ολόκληρος Γκαίτε στα γηρατειά του χαρακτήρισε όλο τον - τότε κυρίαρχο - ευρωπαϊκό ρομαντισμό ως ρεύμα αρρώστων που δημιουργούν μόνο υπό την επήρεια οπίου. Πάντα γινόταν αυτή η συζήτηση. Κι ο λόγος είναι αυτός που είπε ο ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ, ότι η σύγχρονη τέχνη (κάθε εποχής) είναι ακόμα στη διαδικασία κρίσης, δεν έχει αποκτήσει το στοιχείο της κλασικότητας-διαχρονίας που να την προστατεύει από την πιο σκληρή κριτική.

Tην σκληρή κριτική από ποιους;

Από τους... Γκαίτε της σημερινής εποχής;

[Jolly Roger_]

πες μου, σε παρακαλώ φίλτατε, η μπανάνα με το σελοτέιπ σε φόντο άσπρου καμβά, τί στοιχείο κλασικότητας και διαχρονίας μπορεί να αποκτήσει?

Κανένα, αν με ρωτάς. Κλασικότητα και διαχρονία αποκτά εκείνη η τέχνη που έχει τη δυνατότητα να συνδέεται με τα μεγάλα ανθρώπινα προβλήματα που διαπερνούν τις εποχές.

[ΓΑΛΗ]

Καλό είναι να υπάρχει και μια στοιχειώδης γείωση, παίδες.


Γιατί από μπανάνες με σελοτέιπ στη σημερινή πολιτική σκηνή, που πλασάρονται ως καλλιτεχνικές ριζοσπαστικές και ευειδείς δημιουργίες, άλλο τίποτα.

[Saturn]

πες μου, σε παρακαλώ φίλτατε, η μπανάνα με το σελοτέιπ σε φόντο άσπρου καμβά, τί στοιχείο κλασικότητας και διαχρονίας μπορεί να αποκτήσει?

Κανένα, αν με ρωτάς. Κλασικότητα και διαχρονία αποκτά εκείνη η τέχνη που έχει τη δυνατότητα να συνδέεται με τα μεγάλα ανθρώπινα προβλήματα που διαπερνούν τις εποχές.

Οκ

[AlienWay]

Η σχολή της Φρανκφούρτης, θεωρεί ότι η μαζική κουλτούρα, έχει κατευναστική επίδραση στις μάζες και αυτό εξυπηρετεί την εξουσία.

Τον καιρό εκείνο, ένας εργάτης που δούλευε όλη μέρα, είχε ανάγκη να δει στον κινηματογράφο κάτι που θα τον κάνει να νιώσει καλά. Αυτό δεν έχει αλλάξει στις μέρες μας. Πολλοί γυρνώντας από τη δουλειά, βάζουν κάτι ελαφρύ ή χαζό για να τους ξεκουράσει. Το ίδιο ισχύει σε κάποιο βαθμό για όλα τα έργα τέχνης που "καθησυχάζουν".

Αυτό που έχει αλλάξει, είναι η προσβασιμότητα που έχει ο θεατής στα έργα, όχι μόνο μέσω του ίντερνετ, αλλά και μέσω της τεχνολογίας γενικότερα.

Μια φορά κι έναν καιρό, στην ελληνική τηλεόραση υπήρχαν μόνο δύο κρατικοί σταθμοί, κυρίως με "σοβαρό" περιεχόμενο, που μετά τις 12 ρίχνανε μαύρο. Ταινίες μπορούσε να δει κανείς μόνο μια φορά τη βδομάδα στον κινηματογράφο, ή 2 φορές τη βδομάδα μέσω βιντεοκασέτας, ή αν φιλοτιμούταν η κρατική τηλεόραση να βάλει κάτι πιο "μαζικής απήχησης".

Σήμερα το ίντερνετ και οι συνδρομητικές πλατφόρμες, εξασφαλίζουν άμεση προσβασιμότητα όχι απλώς στη μαζική κουλτούρα, αλλά ακομη και το ίντερνετ ΚΑΘΕΑΥΤΟ εμφανίζει όλες τις ιδιότητες της μαζικής κουλτούρας. Χαζολογεί μέσα σε αυτό ο εργαζόμενος και ξεχνιέται.

Παρατηρούμε όμως το εξής: Το κοινό πλέον έχει κουραστεί από τα χαρακτηριστικά που καθιστούν ένα έργο "μαζικής απήχησης". Για παράδειγμα ο λόγος που στις μέρες μας τα μπλοκμπάστερς απευθύνονται σε 15χρονους, είναι ότι στα 15 του χρόνια, ο άνθρωπος δεν έχει προλάβει να κουραστεί από τα έργα που φέρουν στοιχεία μαζικής απήχησης. Τα ίδια αυτά έργα, αν έβγαιναν στα 80s, θα άρεζαν σε όλους.

Αντίθετα βλέπουμε να έχουν τεράστια εμπορική επιτυχία στούντιο όπως η Α24, που οι ταινίες της κάποτε θα έλεγε κανεις ότι απευθύνονται σε "λίγους". Μπορεί να ψάξει κανείς να δει τι έχει βγάλει η Α24.

Γενικότερα η μαζική τέχνη έχει αρχίσει να αποκτά λιγότερο μαζικά χαρακτηριστικά, ενώ τα έργα για λίγους, αρχίζουν να γίνονται πιο δημοφιλή.

Ισως γιατί αν κάποιος θέλει να αποβλακωθεί, μπορεί να καταφύγει σε άλλες δραστηριότητες όπως σόσιαλ μίντια, games, πχώρουμ κλπ.

Για την κουλτούρα μιλάς,για τη Τέχνη η για τον κινηματογράφο?Αυτά τα τρία σχετίζονται μεταξύ τους αλλά και διαφέρουν.Πάντως κουλτούρα είναι και τα video games,αν δεχτούμε πως είναι μέρος της μαζικής κουλτούρας τότε αυτή συνεχίζει να αποβλακώνει τον κόσμο και η Σχολή της Φρανκφούρτης,η Σχολή του Μονάχου και δεν ξέρω ποιας άλλης πόλης έχουν δίκιο.

Το ξέρω ότι συνδέονται, αλλά επειδή στα εικαστικά είμαι στραβάδι και στούρνος, φαντάζομαι ότι αυτή η τάση που έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο, μπορεί να επεκταθεί και στις άλλες τέχνες σε κάποιο βαθμό, υπό την έννοια ότι όλες οι τέχνες έχουν επηρεαστεί από τη μαζική πρόσβαση που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες.

Αλλο ένα παράδειγμα που δείχνει πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες, είναι η νυχτερινή διασκέδαση. Στα 70s μπορεί κάποιος να πήγαινε μία φορά την βδομάδα σε μία παμπ και να χόρευε, όμως η τηλεόραση έπαιζε βαρετά πράγματα, οι υπολογιστές ήταν ανύπαρκτοι, ταινίες δεν υπήρχαν παρά μόνο στον κινηματογράφο κλπ.

Επομένως, πώς αλλιώς να περνούσε ευχάριστα την έξοδό του ο άνθρωπος της εποχής; Με Χαλαρή κουβεντούλα, μουσικούλα και χορό.

Και δωσ' του, εκεί που όλοι περνάνε έτσι καλά, εμφανίζονται από το πουθενά δυο γυμνοί τύποι, κάνουν περίεργες χορευτικές χειρονομίες και βάφουν το σώμα τους με διάφορα χρώματα.

Αυτό ήταν ένα performance art, σχεδιασμένο από τη Γιόκο Ονο.

Αν κάποιος δεν κατάφερνε να πιάσει το "βαθύτερο νόημα" που είχε αυτό το δρώμενο, τουλάχιστον θα το εκτιμούσε ως ένα χάπενινγκ, που τον έκανε για λίγο να ξεφύγει από τη συνήθη ρουτίνα του. Αρα υπήρχε πρόσφορο έδαφος για τέτοια δρώμενα.

Σήμερα υπάρχουν παντού χάπενινγκ, δράσεις, προιόντα που μπορούν να βγάλουν τον άνθρωπο από τη ρουτίνα του. Επομένως αν δει κάποιο performace art σε κάποιο πάρτι, μπορεί να μην του κάνει καμία απολύτως αίσθηση. Μπορεί να βαρεθεί. Εκτός ίσως αν είναι από τους λίγους "εκλεκτούς" που θα συλλάβει το "βαθύτερο νόημα". Ε, στα 70s, δεν ήταν ανάγκη να το συλλάβει.

Οι συνθήκες λοιπόν έχουν αλλάξει, στη μαζική κουλτούρα, στο κοινωνικό πλαίσιο όπου δραστηριοποιείται η τέχνη και σε άλλους τομείς.

[ΓΑΛΗ]

Η σχολή της Φρανκφούρτης, θεωρεί ότι η μαζική κουλτούρα, έχει κατευναστική επίδραση στις μάζες και αυτό εξυπηρετεί την εξουσία.

Τον καιρό εκείνο, ένας εργάτης που δούλευε όλη μέρα, είχε ανάγκη να δει στον κινηματογράφο κάτι που θα τον κάνει να νιώσει καλά. Αυτό δεν έχει αλλάξει στις μέρες μας. Πολλοί γυρνώντας από τη δουλειά, βάζουν κάτι ελαφρύ ή χαζό για να τους ξεκουράσει. Το ίδιο ισχύει σε κάποιο βαθμό για όλα τα έργα τέχνης που "καθησυχάζουν".

Αυτό που έχει αλλάξει, είναι η προσβασιμότητα που έχει ο θεατής στα έργα, όχι μόνο μέσω του ίντερνετ, αλλά και μέσω της τεχνολογίας γενικότερα.

Μια φορά κι έναν καιρό, στην ελληνική τηλεόραση υπήρχαν μόνο δύο κρατικοί σταθμοί, κυρίως με "σοβαρό" περιεχόμενο, που μετά τις 12 ρίχνανε μαύρο. Ταινίες μπορούσε να δει κανείς μόνο μια φορά τη βδομάδα στον κινηματογράφο, ή 2 φορές τη βδομάδα μέσω βιντεοκασέτας, ή αν φιλοτιμούταν η κρατική τηλεόραση να βάλει κάτι πιο "μαζικής απήχησης".

Σήμερα το ίντερνετ και οι συνδρομητικές πλατφόρμες, εξασφαλίζουν άμεση προσβασιμότητα όχι απλώς στη μαζική κουλτούρα, αλλά ακομη και το ίντερνετ ΚΑΘΕΑΥΤΟ εμφανίζει όλες τις ιδιότητες της μαζικής κουλτούρας. Χαζολογεί μέσα σε αυτό ο εργαζόμενος και ξεχνιέται.

Παρατηρούμε όμως το εξής: Το κοινό πλέον έχει κουραστεί από τα χαρακτηριστικά που καθιστούν ένα έργο "μαζικής απήχησης". Για παράδειγμα ο λόγος που στις μέρες μας τα μπλοκμπάστερς απευθύνονται σε 15χρονους, είναι ότι στα 15 του χρόνια, ο άνθρωπος δεν έχει προλάβει να κουραστεί από τα έργα που φέρουν στοιχεία μαζικής απήχησης. Τα ίδια αυτά έργα, αν έβγαιναν στα 80s, θα άρεζαν σε όλους.

Αντίθετα βλέπουμε να έχουν τεράστια εμπορική επιτυχία στούντιο όπως η Α24, που οι ταινίες της κάποτε θα έλεγε κανεις ότι απευθύνονται σε "λίγους". Μπορεί να ψάξει κανείς να δει τι έχει βγάλει η Α24.

Γενικότερα η μαζική τέχνη έχει αρχίσει να αποκτά λιγότερο μαζικά χαρακτηριστικά, ενώ τα έργα για λίγους, αρχίζουν να γίνονται πιο δημοφιλή.

Ισως γιατί αν κάποιος θέλει να αποβλακωθεί, μπορεί να καταφύγει σε άλλες δραστηριότητες όπως σόσιαλ μίντια, games, πχώρουμ κλπ.

Για την κουλτούρα μιλάς,για τη Τέχνη η για τον κινηματογράφο?Αυτά τα τρία σχετίζονται μεταξύ τους αλλά και διαφέρουν.Πάντως κουλτούρα είναι και τα video games,αν δεχτούμε πως είναι μέρος της μαζικής κουλτούρας τότε αυτή συνεχίζει να αποβλακώνει τον κόσμο και η Σχολή της Φρανκφούρτης,η Σχολή του Μονάχου και δεν ξέρω ποιας άλλης πόλης έχουν δίκιο.

Το ξέρω ότι συνδέονται, αλλά επειδή στα εικαστικά είμαι στραβάδι και στούρνος, φαντάζομαι ότι αυτή η τάση που έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο, μπορεί να επεκταθεί και στις άλλες τέχνες σε κάποιο βαθμό, υπό την έννοια ότι όλες οι τέχνες έχουν επηρεαστεί από τη μαζική πρόσβαση που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες.

Αλλο ένα παράδειγμα που δείχνει πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες, είναι η νυχτερινή διασκέδαση. Στα 70s μπορεί κάποιος να πήγαινε μία φορά την βδομάδα σε μία παμπ και να χόρευε, όμως η τηλεόραση έπαιζε βαρετά πράγματα, οι υπολογιστές ήταν ανύπαρκτοι, ταινίες δεν υπήρχαν παρά μόνο στον κινηματογράφο κλπ.

Επομένως, πώς αλλιώς να περνούσε ευχάριστα την έξοδό του ο άνθρωπος της εποχής; Με Χαλαρή κουβεντούλα, μουσικούλα και χορό.

Και δωσ' του, εκεί που όλοι περνάνε έτσι καλά, εμφανίζονται από το πουθενά δυο γυμνοί τύποι, κάνουν περίεργες χορευτικές χειρονομίες και βάφουν το σώμα τους με διάφορα χρώματα.

Αυτό ήταν ένα performance art, σχεδιασμένο από τη Γιόκο Ονο.

Αν κάποιος δεν κατάφερνε να πιάσει το "βαθύτερο νόημα" που είχε αυτό το δρώμενο, τουλάχιστον θα το εκτιμούσε ως ένα χάπενινγκ, που τον έκανε για λίγο να ξεφύγει από τη συνήθη ρουτίνα του. Αρα υπήρχε πρόσφορο έδαφος για τέτοια δρώμενα.

Σήμερα υπάρχουν παντού χάπενινγκ, δράσεις, προιόντα που μπορούν να βγάλουν τον άνθρωπο από τη ρουτίνα του. Επομένως αν δει κάποιο performace art σε κάποιο πάρτι, μπορεί να μην του κάνει καμία απολύτως αίσθηση. Μπορεί να βαρεθεί. Εκτός ίσως αν είναι από τους λίγους "εκλεκτούς" που θα συλλάβει το "βαθύτερο νόημα". Ε, στα 70s, δεν ήταν ανάγκη να το συλλάβει.

Οι συνθήκες λοιπόν έχουν αλλάξει, στη μαζική κουλτούρα, στο κοινωνικό πλαίσιο όπου δραστηριοποιείται η τέχνη και σε άλλους τομείς.

Και ποιος σε υποχρέωσε να υιοθετήσεις τις τάσεις της μαζικής κουλτούρας, ενώ υπάρχουν πολλοί τρόποι και άνθρωποι που περνάνε μια χαρά χωρίς να τις υιοθετούν;

[ΓΑΛΗ]

Και το αναφέρω αυτό, γιατί όντως υπάρχουν νέα παιδιά που την κάνουν από τις πόλεις και πάνε να βρουν την ηρεμία τους και ό,τι τραβάει η ψυχούλα τους σε χωριά και όχι στο εξωτερικό.

Το να θέλει ο οποιοσδήποτε που δεν γουστάρει να εγκαταλείψει τις "ανέσεις" της πόλης αλλά να φέρει ό,τι γουστάρει από τα παραδοσιακά χωριά στις πόλεις, είναι λίγο έως πολύ κωμικό.

[AlienWay]

Για την κουλτούρα μιλάς,για τη Τέχνη η για τον κινηματογράφο?Αυτά τα τρία σχετίζονται μεταξύ τους αλλά και διαφέρουν.Πάντως κουλτούρα είναι και τα video games,αν δεχτούμε πως είναι μέρος της μαζικής κουλτούρας τότε αυτή συνεχίζει να αποβλακώνει τον κόσμο και η Σχολή της Φρανκφούρτης,η Σχολή του Μονάχου και δεν ξέρω ποιας άλλης πόλης έχουν δίκιο.

Το ξέρω ότι συνδέονται, αλλά επειδή στα εικαστικά είμαι στραβάδι και στούρνος, φαντάζομαι ότι αυτή η τάση που έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο, μπορεί να επεκταθεί και στις άλλες τέχνες σε κάποιο βαθμό, υπό την έννοια ότι όλες οι τέχνες έχουν επηρεαστεί από τη μαζική πρόσβαση που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες.

Αλλο ένα παράδειγμα που δείχνει πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες, είναι η νυχτερινή διασκέδαση. Στα 70s μπορεί κάποιος να πήγαινε μία φορά την βδομάδα σε μία παμπ και να χόρευε, όμως η τηλεόραση έπαιζε βαρετά πράγματα, οι υπολογιστές ήταν ανύπαρκτοι, ταινίες δεν υπήρχαν παρά μόνο στον κινηματογράφο κλπ.

Επομένως, πώς αλλιώς να περνούσε ευχάριστα την έξοδό του ο άνθρωπος της εποχής; Με Χαλαρή κουβεντούλα, μουσικούλα και χορό.

Και δωσ' του, εκεί που όλοι περνάνε έτσι καλά, εμφανίζονται από το πουθενά δυο γυμνοί τύποι, κάνουν περίεργες χορευτικές χειρονομίες και βάφουν το σώμα τους με διάφορα χρώματα.

Αυτό ήταν ένα performance art, σχεδιασμένο από τη Γιόκο Ονο.

Αν κάποιος δεν κατάφερνε να πιάσει το "βαθύτερο νόημα" που είχε αυτό το δρώμενο, τουλάχιστον θα το εκτιμούσε ως ένα χάπενινγκ, που τον έκανε για λίγο να ξεφύγει από τη συνήθη ρουτίνα του. Αρα υπήρχε πρόσφορο έδαφος για τέτοια δρώμενα.

Σήμερα υπάρχουν παντού χάπενινγκ, δράσεις, προιόντα που μπορούν να βγάλουν τον άνθρωπο από τη ρουτίνα του. Επομένως αν δει κάποιο performace art σε κάποιο πάρτι, μπορεί να μην του κάνει καμία απολύτως αίσθηση. Μπορεί να βαρεθεί. Εκτός ίσως αν είναι από τους λίγους "εκλεκτούς" που θα συλλάβει το "βαθύτερο νόημα". Ε, στα 70s, δεν ήταν ανάγκη να το συλλάβει.

Οι συνθήκες λοιπόν έχουν αλλάξει, στη μαζική κουλτούρα, στο κοινωνικό πλαίσιο όπου δραστηριοποιείται η τέχνη και σε άλλους τομείς.

Και ποιος σε υποχρέωσε να υιοθετήσεις τις τάσεις της μαζικής κουλτούρας, ενώ υπάρχουν πολλοί τρόποι και άνθρωποι που περνάνε μια χαρά χωρίς να τις υιοθετούν;

Εμένα; Το θέμα είμαι εγώ πάλι;

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Η σχολή της Φρανκφούρτης, θεωρεί ότι η μαζική κουλτούρα, έχει κατευναστική επίδραση στις μάζες και αυτό εξυπηρετεί την εξουσία.

Τον καιρό εκείνο, ένας εργάτης που δούλευε όλη μέρα, είχε ανάγκη να δει στον κινηματογράφο κάτι που θα τον κάνει να νιώσει καλά. Αυτό δεν έχει αλλάξει στις μέρες μας. Πολλοί γυρνώντας από τη δουλειά, βάζουν κάτι ελαφρύ ή χαζό για να τους ξεκουράσει. Το ίδιο ισχύει σε κάποιο βαθμό για όλα τα έργα τέχνης που "καθησυχάζουν".

Αυτό που έχει αλλάξει, είναι η προσβασιμότητα που έχει ο θεατής στα έργα, όχι μόνο μέσω του ίντερνετ, αλλά και μέσω της τεχνολογίας γενικότερα.

Μια φορά κι έναν καιρό, στην ελληνική τηλεόραση υπήρχαν μόνο δύο κρατικοί σταθμοί, κυρίως με "σοβαρό" περιεχόμενο, που μετά τις 12 ρίχνανε μαύρο. Ταινίες μπορούσε να δει κανείς μόνο μια φορά τη βδομάδα στον κινηματογράφο, ή 2 φορές τη βδομάδα μέσω βιντεοκασέτας, ή αν φιλοτιμούταν η κρατική τηλεόραση να βάλει κάτι πιο "μαζικής απήχησης".

Σήμερα το ίντερνετ και οι συνδρομητικές πλατφόρμες, εξασφαλίζουν άμεση προσβασιμότητα όχι απλώς στη μαζική κουλτούρα, αλλά ακομη και το ίντερνετ ΚΑΘΕΑΥΤΟ εμφανίζει όλες τις ιδιότητες της μαζικής κουλτούρας. Χαζολογεί μέσα σε αυτό ο εργαζόμενος και ξεχνιέται.

Παρατηρούμε όμως το εξής: Το κοινό πλέον έχει κουραστεί από τα χαρακτηριστικά που καθιστούν ένα έργο "μαζικής απήχησης". Για παράδειγμα ο λόγος που στις μέρες μας τα μπλοκμπάστερς απευθύνονται σε 15χρονους, είναι ότι στα 15 του χρόνια, ο άνθρωπος δεν έχει προλάβει να κουραστεί από τα έργα που φέρουν στοιχεία μαζικής απήχησης. Τα ίδια αυτά έργα, αν έβγαιναν στα 80s, θα άρεζαν σε όλους.

Αντίθετα βλέπουμε να έχουν τεράστια εμπορική επιτυχία στούντιο όπως η Α24, που οι ταινίες της κάποτε θα έλεγε κανεις ότι απευθύνονται σε "λίγους". Μπορεί να ψάξει κανείς να δει τι έχει βγάλει η Α24.

Γενικότερα η μαζική τέχνη έχει αρχίσει να αποκτά λιγότερο μαζικά χαρακτηριστικά, ενώ τα έργα για λίγους, αρχίζουν να γίνονται πιο δημοφιλή.

Ισως γιατί αν κάποιος θέλει να αποβλακωθεί, μπορεί να καταφύγει σε άλλες δραστηριότητες όπως σόσιαλ μίντια, games, πχώρουμ κλπ.

Για την κουλτούρα μιλάς,για τη Τέχνη η για τον κινηματογράφο?Αυτά τα τρία σχετίζονται μεταξύ τους αλλά και διαφέρουν.Πάντως κουλτούρα είναι και τα video games,αν δεχτούμε πως είναι μέρος της μαζικής κουλτούρας τότε αυτή συνεχίζει να αποβλακώνει τον κόσμο και η Σχολή της Φρανκφούρτης,η Σχολή του Μονάχου και δεν ξέρω ποιας άλλης πόλης έχουν δίκιο.

Το ξέρω ότι συνδέονται, αλλά επειδή στα εικαστικά είμαι στραβάδι και στούρνος, φαντάζομαι ότι αυτή η τάση που έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο, μπορεί να επεκταθεί και στις άλλες τέχνες σε κάποιο βαθμό, υπό την έννοια ότι όλες οι τέχνες έχουν επηρεαστεί από τη μαζική πρόσβαση που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες.

Αλλο ένα παράδειγμα που δείχνει πόσο έχουν αλλάξει οι συνθήκες, είναι η νυχτερινή διασκέδαση. Στα 70s μπορεί κάποιος να πήγαινε μία φορά την βδομάδα σε μία παμπ και να χόρευε, όμως η τηλεόραση έπαιζε βαρετά πράγματα, οι υπολογιστές ήταν ανύπαρκτοι, ταινίες δεν υπήρχαν παρά μόνο στον κινηματογράφο κλπ.

Επομένως, πώς αλλιώς να περνούσε ευχάριστα την έξοδό του ο άνθρωπος της εποχής; Με Χαλαρή κουβεντούλα, μουσικούλα και χορό.

Και δωσ' του, εκεί που όλοι περνάνε έτσι καλά, εμφανίζονται από το πουθενά δυο γυμνοί τύποι, κάνουν περίεργες χορευτικές χειρονομίες και βάφουν το σώμα τους με διάφορα χρώματα.

Αυτό ήταν ένα performance art, σχεδιασμένο από τη Γιόκο Ονο.

Αν κάποιος δεν κατάφερνε να πιάσει το "βαθύτερο νόημα" που είχε αυτό το δρώμενο, τουλάχιστον θα το εκτιμούσε ως ένα χάπενινγκ, που τον έκανε για λίγο να ξεφύγει από τη συνήθη ρουτίνα του. Αρα υπήρχε πρόσφορο έδαφος για τέτοια δρώμενα.

Σήμερα υπάρχουν παντού χάπενινγκ, δράσεις, προιόντα που μπορούν να βγάλουν τον άνθρωπο από τη ρουτίνα του. Επομένως αν δει κάποιο performace art σε κάποιο πάρτι, μπορεί να μην του κάνει καμία απολύτως αίσθηση. Μπορεί να βαρεθεί. Εκτός ίσως αν είναι από τους λίγους "εκλεκτούς" που θα συλλάβει το "βαθύτερο νόημα". Ε, στα 70s, δεν ήταν ανάγκη να το συλλάβει.

Οι συνθήκες λοιπόν έχουν αλλάξει, στη μαζική κουλτούρα, στο κοινωνικό πλαίσιο όπου δραστηριοποιείται η τέχνη και σε άλλους τομείς.

Όπως το θέτεις έχεις ένα point,ίσως η απάντηση στον προβληματισμό σου έρθει από τον ίδιο τον χώρο της Τέχνης.Όλο και κάποιος καλλιτέχνης θα είναι ταλαντούχος και δημιουργικός τόσο όσο θα χρειάζεται για να ξεπεράσει το πρόβλημα που δημιουργεί η πρόσβαση του κοινού σε μια υπερπληθώρα ερεθίσμάτων και πληροφοριών.

[AlienWay]

Επαψε η τέχνη να τίθεται προς αξιολόγηση; Να μας αρέσουν όλα δηλαδή;

Η τέχνη είναι πέρα από τα προσωπικά ζητούμενα του καθενός.

Δεν τα αναιρεί αλλά ούτε τα υπολογίζει ως κάτι σημαντικό.

Διαφορετικά, δεν θα ήταν τέχνη.

Το λάθος είναι ότι όσοι συχνάζουν σε γκαλερί, τους αρέσουν 9/10 από αυτά που βλέπουν. Και δεν έχουν γνώσεις. Απλά θέλουν να δείχνουν ότι είναι... εστέτ.

[Bazoomba]

Δεν έχει υπάρξει εποχή που οι σύγχρονοί της να μην πίστευαν ότι η τέχνη της δικής τους εποχής είναι σε παρακμή σε σχέση με την τέχνη προηγούμενων εποχών. Κάθε κοινωνία το πίστευε αυτό, από καταβολής γραπτού λόγου. Το 1890 είχε κάνει θραύση πανευρωπαϊκά το βιβλίο του Νορντάου που έλεγε ότι η τότε τέχνη (και ονομαστικά, ο Ίψεν, ο Τολστόι, ο Βάγκνερ, ο Ουάιλντ) ήταν παρακμιακή και αποτέλεσμα εκφυλισμού και νευρώσεων των καλλιτεχνών λόγω της αυξανόμενης βιομηχανοποίησης-μαζοποίησης των κοινωνιών. Άλλα εκατό χρόνια πίσω, ολόκληρος Γκαίτε στα γηρατειά του χαρακτήρισε όλο τον - τότε κυρίαρχο - ευρωπαϊκό ρομαντισμό ως ρεύμα αρρώστων που δημιουργούν μόνο υπό την επήρεια οπίου (το ίδιο έλεγαν στα 60s οι σάιλεντ πατεράδες για τη μουσική των μπούμερ γιων). Πάντα γινόταν αυτή η συζήτηση. Κι ο λόγος είναι αυτός που είπε ο ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ, ότι η σύγχρονη τέχνη (κάθε εποχής) είναι ακόμα στη διαδικασία κρίσης, δεν έχει αποκτήσει το στοιχείο της κλασικότητας-διαχρονίας που να την προστατεύει από την πιο σκληρή κριτική.

Μπορεί να είχαν όλοι δικιο.

[AlienWay]

Πάμε και στη φωτογραφία... Ωφ-ωφ-ωφ, εκεί -δυστυχώς- με μύησαν μέσω σεμιναρίων. Δυστυχώς έχω γνωρίσει από πρώτο χέρι τα καλλιτεχνικά κριτήρια που έχουν τεθεί και θα ευχόμουν να μη τα είχα μάθει ποτέ.

Με τα μισά απ' όσα διδάσκονται στην Τέχνη της Φωτογραφίας, διαφωνώ κάθετα.

Συμφωνώ ότι είσαι καλλιτέχνις, αν δημιουργήσεις σε μικρό ή μεγάλο βαθμό αυτό που φωτογραφίζεις. π.χ. Αν επιλέξεις τα ρούχα (ή την απουσία τους), τη διαρρύθμιση του χώρου, τα φώτα, τα φίλτρα κλπ. Με λίγα λόγια συμφωνώ με τις τεχνικές της στούντιο φωτογράφισης.

Δε συμφωνώ ότι είσαι καλλιτέχνις αν τραβάς 500 φωτογραφίες απ' ότι κάτσει μπροστά σου και κρατήσεις από αυτές τις 10, βάσει κάποιων (καλλιτεχνικών) κριτηρίων.

ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ, να τύχει στα πλαίσια κάποιου ρεπορτάζ, να έχουν ληφθεί κάποιες φωτογραφίες που να έχουν ιστορικό αντίκτυπο ή να εμφανίζουν καλλιτεχνική αξία.

Δε θεωρώ αυτόν που τραβάει αυτές τις φωτογραφίες ως καλλιτέχνη. Είναι είτε πολύ ικανός και εκπαιδευμένος να απαθανατίζει τις αξιόλογες στιγμές, είτε εντελώς κωλόφαρδος. Οι φωτογραφίες μπορεί να είναι καλλιτεχνικές, αλλά ο φωτογράφος είναι κωλόφαρδος.

Υπήρχε για παράδειγμα ένας φωτογράφος που θεωρείται "πολύ βαρύς" γιατί φωτογράφιζε παλιές επαύλεις, γλυπτά σε καθολικά νεκροταφεία, αγάλματα κλπ. Αυτός είναι κλασικός και θεωρείται "ο πιο βαρύς κλασικός" αλλά δε θυμάμαι πώς λέγεται.

Αυτός, τι ακριβώς δημιούργησε απ' όσα φωτογράφιζε και θεωρείται "κλασικός"; Εφτιαξε ο ίδιος τα αγάλματα; Οχι. Σχεδίαζε ο ίδιος τις επαύλεις; Οχι. Κατασκεύαζε ο ίδιος τα μνήματα; Ούτε.

Απλώς ρύθμιζε τον φωτισμό, κάδραρε σωστά και -υποτίθεται ότι- ήξερε πότε να σηκώσει τη κάμερα να τραβήξει, παρότι στις μέρες μας το ίδιο μπορεί να πετύχει κάποιος αν τραβάει οτιδήποτε και επιλέγει απλώς τα πιο καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Η επιλογή μπορεί να γίνει έτσι, ώστε οι επιλεγμένες φωτογραφίες να διαμορφώνουν το δικό του, προσωπικό στυλ.

Η αποθέωση του παραλογισμού είναι ότι οι κριτικοί φωτογραφίας και οι καθηγητάδες, αξιολογούν τις φωτογραφίες λες και ο φωτογράφος τις έχει ζωγραφίσει!

"Πολύ ωραία τα χρώματα του ουρανού, η λίμνη θυμίζει Αγγελόπουλο, εντυπωσιακή και η παράγκα στη μέση, αλλά θα προτιμούσα να ήταν φτιαγμένη ΑΠΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ προκειμένου να πω ότι η φωτογραφία είναι σωστή".

Δηλαδη... wtf! Εγώ έχτισα την παράγκα και έπρεπε να την είχα κάνει από ξύλο;