Συγνώμη που παρεμβαίνω.
Τη ζητάω προκαταβολικά διότι απ'ότι καταλαβαίνω, τούτο δω το νήμα είναι μάλλον μια συζήτηση μεταξύ αθέων και κάλλιστα θα μπορούσε να ήτανε και κλειστή δηλ. μόνο για μέλη.
Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι δημόσια.
Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου από την αρχή εγώ είμαι χριστιανός. Όχι ιδιαίτερα κατατοπισμένος στην θρησκεία μου και στα δογματικά.
Είμαι αυτό που θα λέγαμε μέσος, κοινός χριστιανός, από αυτούς που πάνε 10 φορές τον χρόνο εκκλησία.
Επειδή είμαι χριστιανός δεν σημαίνει ότι συμφωνώ σε όλα μέσα στην θρησκεία μου.
Συμφωνώ και πιστεύω στα βασικά. Ο κάθε άνθρωπος, μέσα σε κάθε θρησκεία, αντιλαμβάνεται το θείο και την λατρεία προς αυτό διαφορετικά.
Οι θρησκείες είναι απλά οι κοινές συνισταμένες συγκλινουσών θεάσεων του θείου.
Είχα μια καλύτερη άποψη για το πνευματικό επίπεδο των αθέων. Οι απαντήσεις στο δεύτερο ερώτημα:
"Ποιος ήταν ο λόγος ή οι λόγοι απάρνησης του Χριστιανισμού;" με εξέπληξαν.
Μπορεί όλοι εσείς που απαντήσατε να είσαστε μια χαρά μορφωμένοι, δίκαιοι και σωστοί άνθρωποι,
όμως στον θρησκευτικό τομέα σκέφτεστε εντελώς πρωτόγονα.
Δεν συνάδει αυτό με το υπόλοιπο σας είναι, που ανιχνεύω ότι έχει κάποιο αξιοπρόσεκτο επίπεδο.
Ένας κατατοπισμένος θεολογικά χριστιανός θα γέλαγε με αυτά που γράφετε και μάλλον θα τα αντιλαμβανόταν όλα αυτά σαν τρολλιές, παρά σαν σοβαρά επιχειρήματα.
Απορίπτετε την θρησκεία και εν προκειμένω τον Χριστιανισμό φορώντας κοσμικά γυαλιά.
Είναι λάθος το εργαλείο και η λογική που χρησιμοποιείτε. Γι αυτό οδηγήστε σε εσφαλμένα συμπεράσματα.
Ο χριστιανισμός έχει να κάνει με την προετοιμασία του ανθρώπου για τον άλλο κόσμο, για την αιώνια ζωή.
Τούτος ο κόσμος, τούτη η ζωή κατά τον Χριστιανισμό είναι προετοιμασία για εκεί και όχι ο τελευταίος, ο μοναδικός και ο τελειότερος σταθμός που θα μείνουμε για πάντα.
Εγώ απ'ότι καταλαβαίνω το πρωταρχικό ερώτημα που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που έχει αναζητήσεις, για να κατατάξει τον εαυτό του στους άθεους ή στους θρήσκους είναι:
Είμαι ζώο με την έννοια ότι οντολογικά δεν διαφέρω σε τίποτα από εκείνα ή άνθρωπος με συγκεκριμένο προορισμό;
Όποιος συμπεράνει ότι είναι ακόμα ένα ζώο, όπως όλα τ'άλλα ζώα και υπάρξεις (πίθηκοι, ελέφαντες, μερμήγκια, κουνέλια κ.α) και ο βιολογικός του θάνατος είναι σίγουρος ότι είναι το τέλος, είναι Άθεος.
Δεν έχει παρά να συνεχίσει να ζει σαν ζώο και να διακόψει οποιαδήποτε πνευματική αναζήτηση διότι αυτή νομοτελειακά δεν οδηγεί πουθενά.
Ας μην χάνει λοιπόν τον χρόνο του και ας ζήσει λοιπόν με τα ένστικτα του όπως κάνει κάθε ζώο.
Σε αντίθετη περίπτωση ας ψάξει να βρεί την θρησκευτική ομολογία που τον καλύπτει και ας ξεκινήσει την ψυχοπνευματική του, καλλιέργεια.
Πάμε λοιπόν τώρα στα βασικά:Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ και εν προκειμένο Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
Γι αυτό άλλωστε ο υπεύθυνος του phorum που έφτιαξε τις θεματικές κατηγορίες δεν ενέταξε την έννοια ΘΡΗΣΚΕΙΑ στις επιστήμες. Ενέταξε την έννοια ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ.
Αν ήταν επιστήμη θα διδασκότανε στα πανεπιστήμια όπως η φυσική ή τα μαθηματικά.
Δεν είναι τέχνη, γι αυτό δεν διδάσκεται σε επαγγελματικές σχολές.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΙΚΗ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ 1+1=2.
Όποιος θέλει λογική,επιστημονική εξήγηση και αποδείξεις να γίνει Άθεος και καλώς είναι Άθεος.
Η επιστήμη είναι μαρτυρία και λογική. Απόδειξη και πείραμα.
Η Θρησκεία είναι μόνο πίστη.
Το δέχεσαι έτσι όπως στο λένε ή το πετάς. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Επιπλέον, όπως δεν μπορείς να αφορίσεις την υγεία επειδή έχεις άχρηστους και μπερδεμένους επιστημονικά γιατρούς, έτσι και δεν μπορείς να αφορίσεις τον Χριστό επειδή έχεις άχρηστους παπάδες ή επειδή δεν γουστάρεις τον βίο του τάδε Αγίου.
Ας δούμε μερικά επιχειρήματα για να γίνει κάποιος άθεος όπως παρατέθηκαν από τους χρήστες:
[font]
"διότι επέλεγε μόνο τους Ιουδαίους ως εκλεκτό λαό, άρα είναι ρατσιστής και μεροληπτεί"[/font]ΚΟΣΜΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Ο θεός δεν είναι πολιτικός, δεν τον ενδιαφέρουν ούτε τα έθνη, ούτε οι γλώσσες, ούτε ο κόσμος τούτος.
Αλλά και στην κοσμική λογική του απλού ανθρώπου πως θα έπρεπε δηλαδή να έρθει και να διδάξει.
Έπρεπε να επιλέξει έναν τόπο, ένα έθνος. Δεν υπήρχαν τότε πολυπολιτισμικές γειτονιές για να βρίσκεται κάθε βδομάδα σε διαφορετική.
"Όταν στο σχολείο μας μάθαιναν για τον Σαμψών και τα κατορθώματα του, που σκότωσε Φιλισταίους κατά χιλιάδες και γκρέμισε ναό με τα μπράτσα του, αναρωτήθηκα:Γιατί ο Ηρακλής και ο Θησέας είναι Μυθολογία, ενώ ο Σαμψών Ιστορία"ΚΟΣΜΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ
Με πιο απλά λόγια
ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΒΡΑΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΣΑΡΟΥΝ ΣΑΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΑΚΟΜΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κατά τ'άλλα ο Θεός είναι ο ρατσιστής!!!
Τυπικό δείγμα κοσμικής, εθνικιστικής θέασης της Θρησκείας.
Δεν υπόδειξε κανένας χριτιανικός θεός τέτοιες ιστορίες.
Αυτά είναι έργα και υποδείξεις του εκάστοτε ιερατείου. Δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με τον πυρήνα του Χριστιανισμού.
Και επιτέλους,
άλλο ΘΡΗΣΚΕΙΑ, άλλο ΕΘΝΟΣ, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. "Επίσης ενόχλησε η μεροληψία του Γιαχβέ υπέρ των Εβραίων και η γενική συμπεριφορά του που καθόλου θεϊκή δεν ήταν." ΚΟΣΜΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ
Τον θρήσκο δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική στάση του θεού. Τον ενδιαφέρει το σωτηριακό της περιεχόμενο.
Είναι λογικό από την άλλη ότι αφού ο χριστιανισμός ξεκίνησε από εκεί που ξεκίνησε να περιέχει και ιστορίες του εβραικού λαού, πραγματικές ή μυθοπλασίες, αδιάφορο εστί.
Εγώ προσωπικά χέστηκα για τον Σαμσών και τον Σολωμόντα. Η μόνη επαφή που έχω μαζί τους είναι στις θρησκευτικές ταινίες της τηλεόρασης την μεγάλη βδομάδα.
Δεν αλλάζει πουθενά την πίστη μου η παραδοχή ή η απόρριψή τους.
"ειδικά όταν κατάλαβα πως η θρησκεία αντιβαίνει στην επιστήμη". Φυσικά και η θρησκεία αντιβαίνει στην ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Δεν γίνεται διαφορετικά άλλωστε.Το έγραψα και πιο πάνω.
"Ειδικά τον χριστιανισμό τον κατηγορώ επειδή επεβλήθη δια πυρός και σιδήρου, έκανε πολλά περισσότερα από αυτά που κατηγορούσε τους Ρωμαίους, οι ιεράρχες της που σπούδασαν την ελληνική σοφία, την μαχαίρωσαν πισώπλατα.
Διαστρέβλωσαν την γνώση, γκρέμισαν και καπέλωσαν τους ναούς,
κατέστρεψαν έργα τέχνης και άγνωστο αριθμό συγγραμμάτων,
εξύβρισαν, λάσπωσαν, ξεφτίλισαν τους Έλληνες και την σοφία τους σε τέτοιο σημείο που το όνομα κατάντησε να σημαίνει βρισιά." ΚΟΣΜΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ
Κλασσική επιχειρηματολογία των τελευταίων δεκαετιών. Τον "Δαυλό" άλλωστε τον έχω σε τόμους στην βιβλιοθήκη μου και τα ξέρω από πρώτο χέρι.
Η επιβολή του Χριστιανισμού διά πυρός και σιδήρου ήταν έργο των ανθρώπων που υποτίθεται τον ασπάστηκαν και ο θεός δεν είχε καμία σχέση με αυτό.
Αυτοί που τα έκαναν όλα αυτά ήταν πριν Εθνικοί και πολυθειστές δεν ήταν ουρανοκατέβατοι και ήταν μια πολιτική επιλογή του Ρωμαικού κράτους.
Το κράτος ποδηγέτησε το ιερατείο και όχι το αντίθετο.
Κάλλιστα μπορούσαν οι Ρωμαίοι να συνεχίσουν τον πολυθεισμό και τους διωγμούς των Χριστιανών. Απλά κατάλαβαν ότι πολιτικά είχαν περισσότερα να κερδίσουν με τον μονοθεισμό,
όποιος κι αν ήταν αυτός., παρά με τον πολυθεισμό. Ήταν πολιτική επιλογή και όχι θρησκευτική. Αλλά και θρησκευτική επιλογή να ήταν, που δεν ήταν, δεν έχει σχέση με το θεολογικό χριστιανικό περιεχόμενο, αλλά στο πως αυτό προσλήφθηκε και αφομοιώθηκε και κατανοήθηκε από την πολιτιστική κουλτούρα της Ανατολής.
Αν λάβουμε σαν αφετηρία το 314 και το διάταγμα των Μεδιολάνων, το επίθετο Έλληνας είχε από τους προηγούμενους αιώνες καταντήσει βρισιά.
Άλλωστε η ίδιοι οι Έλληνες το είχαν αποποιηθεί και είχαν ενστερνισθεί την Ρωμαϊκή ταυτότητα χωρίς καμία πίεση.
Από το 146π.χ και την μάχη στην Λευκόπετρα μέχρι το 314 μ.χ και το διάταγμα των Μεδιολάνων είναι 460 χρόνια.
Τέσσερεις αιώνες και μισός.
Πείτε μου μια εθνική επανάσταση που έκαναν οι Έλληνες κατά των Ρωμαίων.
ΚΑΜΙΑ
Αποτύχαμε να συγκροτήσουμε ενιαίο τρόπο πολιτικής σκέψης με γνώμονα το ελληνικό συμφέρον, παρόλο που υπήρχε γλωσσική ομοιογένεια, πανελλήνιες γιορτές, εννιαίος πολιτισμός και θρησκεία,
και εξαιτίας του Αλεξάνδρου εν μέρει(εξαιρώντας την Δύση) και ενιαίο κράτος.
Η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου διαλύθηκε σε μια νύχτα και άρχισε το αλληλοφάγωμα.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΑΝ
Ακόμα και προ του Ρωμαικού κινδύνου συνεχίσαμε τον αλληλοσκοτωμό και οι μισοί πήγαιναν σύμμαχοι με τους Ρωμαίους.
Για ποια Ελλάδα και ποιους Έλληνες μιλάμε λοιπόν, "που έχασε η βενετιά βελόνι";
Γρήγορα οι Έλληνες καταλάβανε ότι η Ρωμαϊκή ειρήνη είναι θείο δώρο για να ησυχάσουμε από τους αλληλοσκοτωμούς.
Ενώ και ο πολιτισμός μας ήταν σεβαστός από αυτούς.
Η Ελλάδα δεν ήταν παραμεθόρια επαρχία για να έχει συχνές βαρβαρικές επιδρομές.
Η οικονομία άνθησε και ο λαός συνήθισε στην διαρκή ειρήνη που είχε όμως ένα κακό. Μαλθακοποίησε τον πληθυσμό.
Οι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι πολιτικά και φιλοσοφικά και έχοντες κάποια εθνική ελληνική πολιτική συνείδηση απέτυχαν να διαπιστώσουν ή έστω να μεταδόσουν ότι όταν πολιτικά δεν ορίζεις τον εαυτό σου θα δημιουργηθεί μελλοντικά πρόβλημα παρόλο που το παρόν είναι υπέροχο.
Οι Ρωμαίοι δεν θαύμαζαν ποτέ τους Έλληνες που υποδουλώσανε, θαύμαζαν τους προηγούμενους από αυτούς Έλληνες.
Πως θα μπορούσες άλλωστε να θαυμάζεις έναν λαό που υποδούλωσες. Θα ήταν οξύμωρο.
Άλλωστε ο όρος "Γρεκύλος" γεννήθηκε αυτούς τους τεσσεράμιση αιώνες Ρωμαιοκρατίας.
Πριν την επισημοποίηση του χριστιανισμού και
αίτιο του "Γρεκύλος" ήταν οι ίδιοι οι Γραικοί με την κατάντια τους.
Ο Σμερδαλέος τα περιγράφει πολύ ωραία
https://smerdaleos.wordpress.com/2017/0 ... c%cf%82-1/
Ανθολογώ:
<<<<<<<
“Graeculus otiosus et loquax“ = «
αργόσχολος και
φαφλατάς Γραικύλος/Γραικούλης» Κικέρων (de Oratore, 1.102)
“imbellis Graecus“ (
απτόλεμος και άναλκις Γραικός) με
“levia crura“ (λεία = άτριχα = γυναικεία σκέλη) Ιουβελάνης (Σάτιρες, 8.116),
"ο οποίος δεν διαθέτει την απαραίτητη ανδρεία για να εναντιωθεί κατά των Ρωμαίων (σε αντίθεση με βαρβάτους βάρβαρους όπως ο horridus = φρικαλέος Ισπανός, ο Γαλάτης και ο Ιλλυριός)."
Οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες λόγιοι αναγνώριζαν αρκετά από τα ελληνικά ελαττώματα που έβλεπαν οι Ρωμαίοι και πολλές φορές χρησιμοποιούν το εξωνύμιο Graecus/Γραικός με την υποτιμητική ρωμαϊκή σημασία για να κατακρίνουν τους ομοεθνείς τους.
Θα παραθέσω ένα παράδειγμα.
Ο Αθήναιος στους «Δειπνοσοφιστές» σε ένα σημείο βάζει τον Ρωμαίο Λαρήνσιο να χαρακτηρίσει υποτιμητικά τους Έλληνες συνομιλητές του ως «Γραικούς» ~ «
παλιοψευταράδες»,
επειδή [......]
προσπαθούσαν να ετυμολογήσουν ως ελληνικές τις λέξεις άλλων γλωσσών και να οικειοποιηθούν τις εφευρέσεις άλλων λαών.
Εδώ αυτός που πραγματικά ασκεί την κριτική σ΄αυτό το ελληνικό χούι είναι ο Έλληνας Αθήναιος,
ο οποίος χρησιμοποιεί ως φερέφωνο το φανταστικό πρόσωπο του Ρωμαίου Λαρηνσίου,
μόνο και μόνο για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τον όρο Graeci/Γραικοί με την υποτιμητική ρωμαϊκή σημασία του
«φαφλατάδες, παλιοψευταράδες Γραικοί που μας φλομώνετε στα πατσάρια».
Φυσικά, για να καταλάβει κάποιος τη σημασία που έχει εδώ το πρόσρημα «Γραικός» πρέπει να γνωρίζει ότι για τους Ρωμαίους οι Έλληνες ήταν
«τρανοί ψευταράδες»,
λ.χ. η φράση του Πλινίου του Πρεσβυτέρου (NH, 5.4)
“portentosa Graeciae mendacia“ =
«εξωφρενικά πατσάρια made in Greece» (επίσης 2.248, 28.112, 37.41).
Για τον Πλίνιο οι Έλληνες ήταν
“vitiorum omnium genitores“ (οι γενέτορες όλων των βίτσιων/ελαττωμάτων),
ένας λαός που «ξεχειλίζει» αυταρέσκεια
(genus in gloriam suam effusissimum),
που θεωρεί σημαντικά μόνον και όλα τα δικά του επιτεύγματα
(omnia sua mirantibus) και,
φυσικά, που διαδίδει εξωφρενικά ψέματα
(portentosa Graeciae mendacia).
Για να παρουσιάσουν τους Έλληνες ως ηθικά κατώτερους, οι Ρωμαίοι δανείστηκαν την εφευρημένη από τους Έλληνες διάκριση «Ανατολής/Ασίας» και «Δύσης/Ευρώπης».
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι οι βόρειοι/Ευρωπαίοι βάρβαροι ήταν θαρραλέοι και φιλελεύθεροι, αλλά δεν είχαν νοημοσύνη και τέχνες.
Αντίθετα, οι βάρβαροι της Ασίας ήταν νοήμονες και πολιτισμένοι, αλλά θηλυπρεπείς και δουλικοί.
Το «Ἑλληνικόν» γένος, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, «μεσεύει», δηλαδή βρίσκεται στη μέση και αποτελεί την χρυσή τομή του σχήματος.
Όντας «μεσεύοντες» οι Έλληνες υποτίθεται ότι είχαν τα καλά και των δύο κατηγοριών (θαρραλέοι και φιλευθέροι σαν τους Ευρωπαίους και νοήμονες και πολιτισμένοι σαν τους Ασιάτες), χωρίς να έχουν κανένα από τα κακά τους.
Οι Ρωμαίοι δανείστηκαν αυτό το αριστοτέλειο σχήμα Ανατολής-Δύσης, αλλά μετατόπισαν τη μέση στην Ιταλία,
μετατρέποντας αυτομάτως τους Έλληνες σε θηλυπρεπείς και δουλικούς ανατολίτες.
Αυτό επέτρεψε στους Ρωμαίους να χρησιμοποιήσουν κατά των Ελλήνων, ό,τι ελάττωμα είχαν προσδιορίσει/εφεύρει οι δεύτεροι για τους ασιατικούς λαούς.
Έτσι όλοι θα αναγνωρίσετε το παραπάνω αριστοτέλειο σχήμα στο λόγια του Ρωμαίου υπάτου Μάνιου Ακιλίου Γλαβρίωνα προς τους Ρωμαίους στρατιώτες του λίγο πριν τη μάχη της Μαγνησίας
το 190 π.Χ. 190 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!
εναντίον του «ασιάτη» Αντιόχου του Μεγάλου.
Ο Μάνιος υπενθυμίζει στους άνδρες του ότι ήδη έχουν νικήσει με ευκολία Μακεδόνες, Θράκες και Ιλλυριούς, ευρωπαϊκά έθνη που είναι
“ferocissimae omnes gentes“ (
όλοι τους βαρβάτα/φιλοπτόλεμα γένη),
ενώ ο στρατός που πρέπει να αντιμετωπίσουν τώρα
“Syri et Asiatici Graeci sunt, vilissima genera hominum et servituti nata“ (είναι Σύριοι και Ασιατικοί Γραικοί, αχρηστότατα γένη ανθρώπων που γεννιούνται για να είναι δούλοι).
Ο Πολύβιος χρησιμοποιεί δύο φορές το ρήμα
«ἑλληνοκοπέω» που επινόησε ο ίδιος.
Η πρώτη απάντηση του όρου είναι όταν οι Αιτωλοί ξεκινάνε μια ηθικοφανή συζήτηση προς τον προρρηθέντα Ρωμαίο ύπατο Μάνιο Ακίλιο Γλαβρίωνα,
ισχυριζόμενοι ότι αυτό που τους πρότεινε δεν ήταν ούτε δίκαιο όυτε σύνηθες για τους Έλληνες.
Σε εκείνο το σημείο ο ύπατος διακόπτει τους Αιτωλούς ομιλητές με την ερώτηση
«ἔτι γὰρ ὑμεῖς ἑλληνοκοπεῖτε;».
Ο Frank Walbank αποδίδει το ερώτημα ως «γιατί μου παριστάνετε τους αγαθούς Έλληνες και μιλάτε για το πρέπον και το καθήκον;» (to play the noble Greek)
Στην δεύτερη απάντηση του όρου, ο Πολύβιος χρησιμοποιεί το ρήμα
«ἑλληνοκοπέω» για τον Μακεδόνα βασιλιά Περσέα.
Μόλις στέφθηκε βασιλιάς έκανε σύμφωνο φιλίας με τους Ρωμαίους και άρχισε αμέσως να «ελληνοκοπεί», γεμίζοντας με ελπίδες όλους τους Έλληνες για τις αγαθές του διαθέσεις.
Εδώ ο Walbank κατανοεί το ρήμα «ελληνοκοπέω» ως «καλοπιάνω τους Έλληνες» (to court the Greeks).
Ο κοινός παρονομαστής των δύο απαντήσεων του ρήματος «ἑλληνοκοπέω» του Πολυβίου είναι το
παραμύθιασμα και η προσποίηση που έχει σκοπό να δείξει ότι κάποιος είναι αγαθός και ενάρετος,
ενώ δεν είναι,
κάτι σαν το νεοελληνικό «παριστάνω την αθώα περιστερά». Το ρήμα «ἐλπιδοκοπέω» σημαίνει «ενθαρρύνω κάποιον με ψευδείς ελπίδες»,
ενώ το ρήμα «ὀχλοκοπέω/δημοκοπέω» σημαίνει «παραμυθιάζω τον οχλο/δήμο λέγοντάς του αυτά που θέλει ν΄ακούσει».
Με άλλα λόγια, το «ἑλληνοκοπεῖν» του Πολύβιου είναι
«η διήγηση ψεμάτων περί ιδανικών με τα οποία αλληλοπαραμυθιάζονται οι ψευταράδες Έλληνες».
Όταν ο Πολύβιος περιγράφει τον φιλέλληνα (λάτρη του ελληνικού πολιτισμού) Ρωμαίο ύπατο Αύλο Ποστούμιο Αλβίνο,
γράφει ότι επειδή ήταν από τη φύση του στωμύλος, λάλος και πέρπερος (πολυλογάς και καυχησιάρης) υιοθέτησε την ελληνική αγωγή,
με αποτέλεσμα να αποκτήσει και τα χείριστα ελαττώματα των Ελλήνων
(ἐζηλώκει τὰ χείριστα τῶν Ἑλληνικῶν): έγινε
φιλήδονος, φυγόπονος και απτόλεμος (απέφυγε τη μάχη της Φωκίδος επικαλούμενος ασθένεια, αλλά στην Σύγκλητο διηγήθηκε ότι πολέμησε). Με άλλα λόγια, έγινε
καλοπερασάκιας, αργόσχολος, ψεύτης και άνανδρος.
Σε άλλο σημείο ο Πολύβιος γράφει ότι του προξένησε εντύπωση η εντιμότητα με την οποία διαχειρίζονταν το δημόσιο χρήμα οι Ρωμαίοι που διορίζονταν σε δημόσια αξιώματα,
συμπληρώνοντας ότι
αυτή η εντιμότητα ήταν κάτι το αδιανόητο για τους Έλληνες (συγκεκριμένα γράφει ότι στα χέρια των Ελλήνων που διαχειρίζονται τα κοινά δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε ένα τάλαντο).
Ως πηγή της ρωμαϊκής εντιμότητας και επιτυχίας του ρωμαϊκού πολιτεύματος, ο Πολύβιος προσδιόρισε
την θρησκευτική τους ευσέβεια (τῇ περὶ τῶν θεῶν διαλήψει […] λέγω δὲ τὴν δεισιδαιμονίαν),
δηλαδή το ότι ήταν θεουδείς και
τηρούσαν τους όρκους που έδιναν για έντιμη υπηρεσία προς την Res Publica Romana. Γι΄αυτό το λόγο, καταλήγει ο Πολύβιος, ενώ στους άλλους λαούς είναι σπάνιο να βρεις έντιμο δημόσιο αξιωματούχο, στους Ρωμαίους είναι σπάνιο να βρεις ανέντιμο.
Ωστόσο, ο Πολύβιος παρατηρεί ότι εξαιτίας της επαφής τους με τη σαγηνευτική και διαφθείρουσα Ανατολή,
οι Ρωμαίοι είχαν αρχίσει να διαφθείρονται ως λαός.
Κατάφεραν να νικήσουν τον Αννίβα επειδή τότε ήταν ακόμα ηθικά άψογοι (ἔθη καὶ νόμιμα βελτίω παρὰ Ῥωμαίοις),
ενώ οι Καρχηδόνιοι πουλούσαν και την ίδια τους τη μάνα για το κέρδος (οὐδὲν αἰσχρὸν τῶν ἀνηκόντων πρὸς κέρδος).
Μια γενιά αργότερα, όμως, η επίδραση της διαφθείρουσας Ανατολής είχε γίνει αισθητή στην Ρωμαϊκή κοινωνία.
Οι κωμωδίες του Τίτου Μάκκιου Πλαύτου είναι τα παλαιότερα εκτενή λατινικά κείμενα που έχουν επιβιώσει (έγραψε τις κωμωδίες κατά την περίοδο 205-184 π.Χ.).
Ο Πλαύτος χρησιμοποιεί συχνά το ρήμα
pergraecāri ~ congraecāri = «ζω σαν Γραικός», με τη σημασία που φαίνεται στους παρακάτω στίχους:
[Πλαύτος, Mostellaria, 22-4]
dies noctesque bibite, pergraecamini,
amicas emite liberate, pascite
parasitos, obsonate pollucibiliter.
[61-2]
bibite, pergraecamini,
este, ecfercite vos, saginam caedite.
Μετάφραση (22-4):
«μεθοκοπάτε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ζήστε σαν Γραικοί, αγοράστε αμφιπόλους και ελευθερώστε τες, ταΐστε παράσιτα, φάτε του σκασμού σε δαψιλές γεύμα!»
(drink night and day, live like Greeks, make purchase of mistresses, give them their freedom, feed parasites, feast yourselves sumptuously!)
Μετάφραση (61-2) «μεθοκοπάτε, ζήστε σαν Γραικοί, φάτε του σκασμού, σφάξτε τα θρεφτάρια σας!»
(Drink, live like Greeks, eat, stuff yourselves, slaughter your fatlings!)
Δεν νομίζω πως χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις για το πως κατανοούσε ο Πλαύτος το
«ζήστε σαν Γραικοί».
Ο Κάτων πίστευε ότι οι «γεροξεκούτηδες Γραικοί» (τα «γερόντια» οι Γραικοί) ήταν ένα
παρηκμασμένο,
έκφυλο και θηλυπρεπές έθνος που ήταν με το ένα πόδι στον τάφο (είχε περάσει η περίοδος ακμής του και ήταν στα τελευταία του,
έτοιμο οσονούπω να μπει σε «νεκροφόρα», δηλαδή να χαθεί από την ιστορία).
Αν οι Ρωμαίοι υιοθετούσαν τον πολιτισμό των Ελλήνων, το μόνο που θα κατάφερναν ήταν να γίνουν και αυτοί ευχείρωτοι (εύκολα κατακτήσιμοι) όπως οι Γραικοί.
Προσέξτε ότι ο Πλούταρχος στο χωρίο που θα παραθέσω αποδίδει το λατινικό Graeci ως «Γραικοί» για να μεταφέρει το υποτιμητικό «γεροξεκούτηδες Γραικοί» του Κάτωνα,
όπως έκανε ο Αθήναιος με τον Λαρήνσιο. Η σκηνή που περιγράφει ο Πλούταρχος είναι μια πολύωρη συνέλευση της Συγκλήτου για κάτι Αχαιούς φυγάδες,
με τον Κάτωνα να λέει
«μα θα χάσουμε την ημέρα μας για κάτι γεροξεκούτηδες Γραικούς που είναι με το ένα πόδι στον τάφο (που δεν ξέρουμε αν πρέπει να τους βάλουμε σε νεκροφόρα τώρα ή όταν επιστρέψουν στην Αχαΐα);»
Ο μεγάλος μεταρρυθμιστής του ρωμαϊκού στρατού Γάιος Μάριος επίσης δεν έβλεπε με καλό μάτι τον προσεθισμό των Ρωμαίων στον ελληνικό πολιτισμό. Αντίθετα με τον Κάτωνα που γνώριζε άπταιστα Ελληνικά (παρά τα όσα ισχυριζόταν), ο Μάριος ουδέποτε ασχολήθηκε με ελληνικά μαθήματα,
επειδή θεωρούσε «γελοῖον» να έχει δασκάλους από έναν λαό που είχε υποδουλωθεί σε άλλον.
Εδώ πρέπει να πω ένα περιστατικό που διηγείται ο Αππιανός. Όταν οι Ρωμαίοι ήταν έτοιμοι να ολοκληρώσουν το 154 π.Χ. την οικοδόμηση του πρώτου ελληνικού θεάτρου στην Ρώμη, ο Πούπλιος Κορνήλιος Σκιπίων Νασίκας («Μυταράς»), που τότε ήταν ύπατος, διέκοψε την ανέγερση του έργου και τελικά το γκρέμισε,
λέγοντας πως
«οὐ χρήσιμον ὅλως Ἑλληνικαῖς ἡδυπαθείαις Ῥωμαίοις ἐθίζεσθαι» (δεν ήταν χρήσιμο για τους Ρωμαίους να προσεθιστούν
στις ελληνικές ηδυπάθειες).
ΤΙΒΕΡΙΟΣ ΚΑΙ ΚΛΑΥΔΙΟΣ
Ο δεύτερος Ρωμαίος αυτοκράτορας Τιβέριος, αν και γνώριζε άπταιστα Ελληνικά (sermone Graeco quamquam alioqui promptus et facilis), θεωρούσε απρεπές να υπάρχουν ελληνικοί δάνειοι όροι σε λόγους που γίνονται λατινιστί στην Σύγκλητο και σε επίσημα κρατικά έγγραφα που είχαν γραφεί στην Λατινική. Μια φορά αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον ελληνικό όρο «μονοπώλιον» στη Σύγκλητο και αμέσως ζήτησε συγγνώμη για τον ξένο όρο (peregrinum verbum), ενώ μια άλλη φορά ζήτησε να αντικατασταθεί σε ένα έγγραφο ο ελληνικός όρος «ἔμβλημα» με τον αντίστοιχο λατινικό. Όταν κάποτε ένας ελληνόφωνος στρατιώτης κλήθηκε ως μάρτυρας και άρχισε να μιλάει Ελληνικά,
ο Τιβέριος τον διέκοψε και του ζήτησε να συνεχίσει στα Λατινικά.
Επειδή ανέφερα προηγουμένως ότι η στάση των Ρωμαίων επαμφοτερίζει, ο τέταρτος Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαύδιος, χρησιμοποιούσε την Ελληνική μέσα στη σύγκλητο και συχνά, όταν ήταν δικαστής, μιλούσε ελληνικά απαγγέλλοντας στίχους του Ομήρου.
Κάποτε συνεχάρη έναν βάρβαρο επειδή είχε μάθει «
και τις δύο γλώσσες μας, Λατινικά και Ελληνικά» (Graece ac Latine … cum utroque sermone nostro sis paratus).
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:Η ελληνική γλώσσα έχει γίνει τόσο αποδεκτή που θεωρείται επίσημη. Απο εδώ, έχει ήδη ξεκινήση ο εκρωμαισμός των Ελλήνων.
Ο Πλούταρχος γράφει για τον Κικέρωνα πως, επειδή τον πρώτο του χρόνο στη Ρώμη προτιμούσε να μελετάει στο σπίτι από το να κυνηγάει δημόσια αξιώματα, οι βαναυσότεροι (εννοεί οι λιγότεροι μορφωμένοι) των Ρωμαίων τον αποκαλούσαν με τα πρόχειρα (έτοιμα στα χείλη τους προς χρήση) και συνήθη υποτιμητικά προσρήματα «Γραικός» και «σχολαστικός».
Θυμίζω πως ο όρος σχολαστικός στα αρχαία ελληνικά σήμαινε
«καλοπερασάκιας, αργόσχολος», επειδή η «σχολή» ήταν ο ελεύθερος χρόνος, τον οποίο οι μελετητές αφιέρωναν στο διάβασμα.
Με άλλα λόγια, το διάβασμα ήταν μια πολυτέλεια των ανθρώπων που δεν έπρεπε να δουλεύουν όλη μέρα για το μεροκάματο.
Τέσσερις αιώνες μετά τον Κικέρωνα, ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος χρησιμοποιεί τον όρο Graecus με την ίδια σημασία
«φυτό, σπασίκλας», αλλά ενδεχομένως με την λιγότερο υποτιμητική σημασία του «επιμελούς μελετητή».
Όταν ο Αμμιανός συστήνεται ως
“ut miles quondam et Graecus“ (31.16.9, «κάποτε στρατιώτης και [κατόπιν] “Γραικός“»), εννοεί ότι μετά την θητεία του, είχε άφθονη «σχολή» και έγινε «Γραικός και σχολαστικός» σαν τον Κικέρωνα, συγγράφοντας την ιστορία του. Τον ίδιο χαρακτηρισμό αποδίδει και στον ιστορικό Τιμαγένη, τον οποίο θαυμάζει για την ιστορία που έγραψε (15.9.2 “Timagenes, et diligentia Graecus et lingua” = «ο Τιμαγένης, Γραικός σε επιμέλεια και γλώσσα»).
Ωστόσο, όπως ξεκαθαρίζει σε πολλά σημεία,ο φιλελληνισμός του στρέφεται
αποκλειστικά στην «αρχαία Ελλάδα» (vetus Graecia) της κλασικής περιόδου και όχι στην σύγχρονή του.
Όταν ο αδελφός του Κόιντος διορίστηκε πραίτωρ της Μικράς Ασίας, ο Κικέρων του έστειλε ένα γράμμα στο οποίο τον συμβούλευε να μην έχει πολλά πάρε-δώσε με Γραικούς,
παρά μόνο με τους πολύ λίγους από αυτούς -αν έχει μείνει κανένας- (perpaucorum -si qui sunt) που είναι αντάξιοι της αρχαίας Ελλάδας (vetere Graecia digni).
Οι Γραικοί στους οποίους θα πάει ο Κόιντος περιγράφονται ως
«υπερβολικά ύπουλοι/δολεροί» (fallaces sunt permulti) και “leves” (~ «αναξιόπιστοι, παλίμβολοι»,
θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοεί ο Κικέρων, όταν αντιπαραβάλλει την levitas Graecorum στην gravitas Romanorum).
Σε άλλο χωρίο ο Κικέρων ισχυρίζεται ότι το κύρος (auctoritas) και η δόξα (laus) της αρχαίας Αθήνας είναι τόσο μεγάλα που μόνο αυτά διατηρούν το συντετριμμένο (fractum) και σακατεμένο (debilitatum) όνομα της Ελλάδος (Graeciae nomen).
Για τον Κικέρωνα το χαρακτηριστικότερο ελάττωμα (vitium = βίτσιο) των Γραικών ήταν η ineptitudo, δηλαδή οι Γραικοί ήταν inepti. Είναι τόσο τυπικό ελάττωμα των Γραικών, γράφει ο Κικέρων,
ώστε δεν έχουν καν όνομα γι΄αυτό το ελάττωμα στην γλώσσα τους. Όπως παρατήρησε ο Wilkins εδώ και πολύ καιρό, ο όρος ineptus εδώ είναι αμετάφραστος (intranslatable).
Επειδή όμως ο Κικέρων παραθέτει μερικά παραδείγματα της ineptitudo των Γραικών, καταλαβαίνουμε ότι λίγο πολύ εννοεί “impertinent” και “tackless,”
δηλαδή
η έλλειψη λεπτότητας (τακτ) και η έλλειψη της συναίσθησης του πότε πρέπει να μιλάς.
Ο Γραικός, κατά τον Κικέρωνα, έχει τέτοια ανάγκη να αποδειχτεί
ξερόλας που έχει άποψη για τα πάντα, χώνεται σε οποιαδήποτε συζήτηση, μιλάει εκεί που δεν πρέπει να μιλήσει.
Στον ίδιο διάλογο ο Κικέρων γράφει ότι οι Γραικούληδες (Graeculi) διαφωνούν μανιωδώς για τα επιχειρήματα και τις λέξεις, αλλά ποτέ για την αλήθεια (που δεν τους ενδιαφέρει).
[de Oratore, 1.47f] Verbi enim controversia iam diu torquet Graeculos homines contentionis cupidiores quam veritatis.
Έχω ήδη γράψει ότι ο Κικέρων βάζει ένα πρόσωπο του διαλόγου να ζητήσει χρόνο για να σκεφτεί την απάντησή του λέγοντας
«νομίζεις ότι είμαι κάνας αργόσχολος και φαφλατάς Γραικούλης (Graeculo otioso et loquaci), που μπορεί να είναι και μορφωμένος, ο οποίος θα σου απαντήσει χωρίς πρώτα να σκεφτεί;»
Στην δεξιά σελίδα του Isaac που παρέθεσα παραπάνω έχω υπογραμμίσει και ένα παράδειγμα χαρακτηριστικής ελληνικής ineptitudo, σύμφωνα πάντα με τον Κικερώνα.
Σου σκάει μύτη Γραικός άνθρωπος (Graecum hominem), που ούτε έχει αντικρίσει ποτέ πολέμιο στο πεδίο της μάχης (qui numquam hostem), ούτε έχει αντικρίσει ποτέ στρατόπεδο (numquam castra vidisset),
ούτε έχει διοριστεί ποτέ σε δημόσιο aξίωμα (publici muneris attigisset), και σου δίνει συμβουλές σε στρατιωτικά θέματα, έχοντας άποψη για το τι έκανε λάθος ένας Αννίβας που όλα αυτά τα χρόνια συναγωνιζόταν σε imperium τους κοσμοκράτορες Ρωμαίους (qui tot annis de imperio cum populo Romano omnium gentium victore certasset).
Αλλού ο Κικέρων αποδίδει στους Γραικούς (Graecos homines) τους ίδιους χαρακτηρισμούς που, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, απέδιναν σ΄αυτόν οι βαναυσότεροι των Ρωμαίων («Γραικός», «σχολαστικός» = που έχει άφθονη «σχολή»/otium για μελέτη/studium, Graecos homines […] otio studioque abundantis):
Και φτάνουμε στην περιβόητη levitas Graecorum = «ελαφρότητα των Γραικών», η οποία αντιπαραβάλλεται στην gravitas Romanorum = «βαρύτητα των Ρωμαίων». Όταν ένας άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως levis = «ελαφρός»,
αυτό σημαίνει ότι είναι «αναξιόπιστος», είτε γιατί είναι ελαφρόμυαλος, είτε γιατί είναι ανήθικος, είτε γιατί είναι παλίμβολος. Αντίθετα, όταν ένας άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως gravis = «βαρύς», σημαίνει ότι είναι «σοβαρός, αξιόπιστος, κάποιος στον οποίο μπορείς να βασιστείς».
Έχω ήδη αναφέρει μερικά χωρία του Ιουβενάλη για τους Έλληνες. Αν μπω στον κόπο να τα αναφέρω όλα, η ανάρτηση θα χρειαστεί καμιά εβδομάδα ακόμα για να τελειώσει. Το πιο διάσημο χωρίο του Ιουβενάλη είναι αυτό όπου ο όρος “faeces“ = «κατακάθια, ακαθαρσίες, απόβλητα» (dē-faecō = χέζω, αποβάλλω ακαθαρσίες > αγγλικό defecate «αφοδεύω»), χρησιμοποιείται για τους Γραικούς που έχουν μαζευτεί στη Ρώμη και, ειδικότερα, για τους
εξελληνισμένους Συρούς/Ασιάτες.
Η χαρακτηριστική φράση του Ιουβενάλη είναι ότι ο ποταμός Ορόντης της Συρίας εδώ και καιρό εκβάλλει κατευθείαν τις ακαθαρσίες του στον Τίβερη.
[Ιουβενάλης, Σάτιρες, 3.60-3]
nec pudor opstabit. non possum ferre, Quirites,
Graecam urbem; quamvis quota portio faecis Achaei?
iam pridem Syrus in Tiberim defluxit Orontes,
Μετάφραση: δ
εν αντέχω να βλέπω, ω Quirites, [την Ρώμη] Γραικική πόλη· και τι μικρό μερός από αυτά τα απόβλητα είναι Αχαιοί (δηλαδή Έλληνες από την κυρίως Ελλάδα);
Εδώ και καιρό ο Σύριος Ορόντης εκβάλλει [αυτά τα απόβλητα] στον Τίβερη
Εδώ ο Ιουβενάλης απευθύνεται προς τους “Quirites,” δηλαδή τους παλαιούς Ρωμαίους από την κεντρική Ιταλία (κάτι σαν γνήσιους Ρωμαίους),
λέγοντάς τους ότι δεν αντέχει να βλέπει τα «απόβλητα» από την ελληνιστική ανατολή που έχουν συσσωρευτεί στη Ρώμη.
Λίγο παρακάτω ο Ιουβενάλης σατιρίζει τους Έλληνες (και ελληνομαθείς) που πήγαν στην Ρώμη για να εργαστούν, λέγοντας πως «όλα τα κάνει ο Graeculus/Γραικούλης»:
[Ιουβενάλης, Σάτιρες, 3.76-8]
grammaticus rhetor geometres pictor aliptes
augur schoenobates medicus magus: omnia novit
Graeculus esuriens; in caelum iusseris ibit.
Μετάφραση:
γραμματικός, ρήτωρ, γεωμέτρης, ζωγράφος, αλειπτής (~ προπονητής πάλης), μάντης, σχοινοβάτης, γιατρός, μάγος: όλα τα κάνει ο Γραικούλης· και στον ουρανό ν΄ανέβει να του ζητήσεις θα το κάνει.ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:Κάτι μου θυμίζει αυτό.......... 
Έχω ήδη αναφέρει παραπάνω τους άλλους στίχους όπου ο Ιουβενάλης σατιρίζει την θηλυπρέπεια/μαλθακότητα των Γραικών, αποδίδοντάς τους χαρακτηρισμούς όπως “imbellis“ (άπτόλεμος καὶ ἄναλκις), “unctus“ (χρισμένος με λάδι, οι Βλάχοι θα αναγνωρίσουν το δικό τους umtu), “resinata iuventus“ («ρητινάτη» νεολαία, δηλαδή χρισμένη με λάδι) και γένος με “levia crura“ (λεία/άτριχα/γυναικεία σκέλη).
Το νόημα των στίχων αυτών είναι πως
ο Ρωμαίος δεν έχει λόγο να φοβάται τον θηλυπρεπή/μαλθακό Γραικό. Αν είναι να φοβάται κάποιον κατεκτημένο, αυτός είναι ο “horridus” (φρικαλέος, βαρβάτος βάρβαρος) Ισπανός, ο Γαλάτης και ο Ιλλυριός.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος κινείται στις ίδιες γραμμές με τον Ιουβενάλη.
Θεωρεί σφάλμα το ότι τα παιδιά των Ρωμαίων ανατρέφονται από “Graecula ancilla“ (Γραικούλα σκλάβα), η οποία τα προσεθίζει στα ελαττώματα των Γραικών,
και βάζει τον Πίσωνα να κατακρίνει τον Γερμανικό για την εύνοια που έδειξε προς την Αθήνα, λέγοντας πως «αυτός ο συμφυρμός ακαθαρσιών από όλα τα έθνη» (conluvies nationum) που πλέον κατοικεί στην Αθήνα δεν κατάγεται από τους ένδοξους αρχαίους Αθηναίους, το γένος των οποίων έχει πια αφανιστεί, ύστερα από αλλεπάλληλες καταστροφές.
Εδώ η διάκριση «Γραικούληδων» και ένδοξων κλασικών Ελλήνων αποκτά βιολογικό χαρακτήρα, ανάλογο με αυτόν του Φαλμεράυερ.
Σε ένα χωρίο των Ιστοριών του ο Τάκιτος περιγράφει ελληνικής καταγωγής στρατιώτες της ρωμαϊκής φρουράς της Τραπεζούντας του Πόντου, γράφοντας πως
«αν και φέρουν τα δικά μας Ρωμαϊκά λάβαρα και όπλα, διατηρούν τη ραθυμία (desidia) και την ανηθικότητα (licentia) των Γραικών.»
Ο Πλίνιος ο Νεώτερος διέσωσε μια επιστολή που του έστειλε ο αυτοκράτορας Τραϊανός, στην οποία οι δύο άνδρες σχολίασαν την έκπληξη που τους προκάλεσε η εργατικότητα που επέδειξαν οι Νικαιάτες στην ανέγερση του νέου τους γυμνασίου. Ο Τραϊανός γράφει “gymnasiis indulgent Graeculi“ = «όλοι οι Γραικούληδες γουστάρουν τα γυμνάσιά τους» και συνεχίζει γράφοντας “ideo forsitan Nicaenses maiore animo constructionem eus ingressi sunt” (γι΄αυτό μάλλον οι Νικαιάτες δείχνουν τέτοιο εργατικό ζήλο στην ανέγερση [του γυμνασίου τους]). Αυτή η φράση του Τραϊανού συμπληρώνει τρεις αιώνες ρωμαϊκής απόρριψης του ελληνικού γυμνασίου και της παλαίστρας, ως τρόπο ανατροφής των αγοριών. Ο Πλούταρχος στα «Ρωμαϊκά ζητήματα» (Αἴτια Ῥωμαϊκά) γράφει
ότι οι Ρωμαίοι απεχθάνονταν την ελληνική συνήθεια του χρισμού με λάδι (ξηραλοιφεῖν) και ήταν πεπεισμένοι ότι οι Έλληνες κατακτήθηκαν λόγω της «μαλακίας» που απέκτησαν στα γυμνάσια και τις παλαίστρες τους, όπου κακοσχολούν χρισμένοι με λάδι, ασχολούμενοι με την παιδεραστία και την διαφθορά των νέων, και όπου εκπαιδεύονται στην [αχρείαστη] τέχνη της πάλης, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στα στρατόπεδα και να εκπαιδεύουν ιππείς και οπλίτες.
[Πλούταρχος, Αἴτια Ρωμαϊκά, 274d]
τὸ γὰρ ξηραλοιφεῖν ὑφεωρῶντο Ῥωμαῖοι σφόδρα, καὶ τοῖς Ἕλλησιν οἴονται μηδὲν οὕτως αἴτιον δουλείας γεγονέναι καὶ μαλακίας, ὡς τὰ γυμνάσια καὶ τὰς παλαίστρας, πολὺν ἄλυν καὶ σχολὴν ἐντικτούσας ταῖς πόλεσι καὶ κακοσχολίαν καὶ τὸ παιδεραστεῖν καὶ τὸ διαφθείρειν τὰ σώματα τῶν νέων ὕπνοις καὶ περιπάτοις καὶ κινήσεσιν εὐρύθμοις καὶ διαίταις ἀκριβέσιν, ὑφ᾽ ὧν ἔλαθον ἐκρυέντες τῶν ὅπλων καὶ ἀγαπήσαντες ἀνθ᾽ ὁπλιτῶν καὶ ἱππέων ἀγαθῶν εὐτράπελοι καὶ παλαιστρῖται καλοὶ λέγεσθαι.
Ο Κάτων ο Πρεσβύτερος επέπληξε σφόδρα τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό για τις νεανικές του (μειρακιώδεις) διατριβές σε παλαίστρες και θέατρα και για το ότι προσέθιζε τους Ρωμαίους στρατιώτες σε [ελληνικές] πολυτέλειες, διαφθείροντας «τὴν πάτριον εὐτέλειαν τῶν στρατιωτῶν ἐφ΄ἡδονὰς καὶ τρυφάς».
Ο Πλίνιος ο Νεώτερος
σε πανηγυρικό του λόγο προς τον Τραϊανό τονίζει ως σημάδι στρατιωτικής παρακμής (που διόρθωσε ο Τραϊανός) το ότι οι Ρωμαίοι στρατιώτες πλέον εκπαιδεύονται στρατιωτικά από “Graeculus magister“ (Γραικούλη μάγιστρο/εκπαιδευτή), και όχι από [Ρωμαίο] πολυνίκη βετεράνο. Αλλά προσθέτει ότι το κακό είναι λίγο, επειδή τώρα πια η μάχη έχει γίνει θέαμα παρά επάγγελμα. Ο Isaac προσθέτει: «για τον Πλίνιο οι Ρωμαίοι πολεμάνε και οι Έλληνες «παίζουν» πόλεμο.»
4ος ΑΙΩΝΑΣ
Ο Isaac γράφει ότι, ενώ στην Ανατολή ο Λιβάνιος παραμύθιαζε τον Ιουλιανό ότι «[ως Ρωμαίος] είναι Έλληνας στην καταγωγή που εξουσιάζει Έλληνες» («πρῶτον μὲν Ἕλλην τις εἶ καὶ κρατεῖς Ἑλλήνων», ο Ιουλιανός φυσικά δεν ήταν Ρωμαίος από τη Ρώμη, όπως υπονοεί ο Λιβάνιος σ΄αυτό το χωρίο, αλλά ήταν μυσικής/θρακικής καταγωγής και το γνώριζε πολύ καλά), για τους λατινόφωνους στρατιώτες και τον Αμμιανό οι χαρακτηρισμοί “Asianus“ και “Graeculus“ θεωρούνταν ακόμα «βαριές βρισιές», παρόλο που είχε περάσει μισή χιλιετία από το 190 π.Χ., όταν ο Μάνιος Ακίλιος Γλαβρίων χαρακτήρισε τους «Ασιατικούς Γραικούς και τους Σύριους» ως “vilissima genera hominum et servituti nata“ (αχρηστότατα γένη ανθρώπων που γεννιούνται για να είναι δούλοι)>>>>>>
Ψεύτες
Τεμπέληδες
Θηλυπρεπείς
Απόλεμοι
Φλύαροι και Φαφλατάδες
Καλοπερασάκηδες
Σπάταλοι και καταχραστές
Αργόσχολοι
Παθιάρηδες και βιτσιόζοι
Κόλακες και γλύφτες
https://www.youtube.com/watch?v=MB_u0j1FdZA
όπως πολύ ωραία μας περιέγραψε ο Λιαντίνης.
Αυτοί είναι οι σπουδαίοι Έλληνες που οι νεοπαγανιστές μας τα χουν κάνει τσουρέκια ότι τους κατέστρεψαν οι Χριστιανοί.
Ένας λαός, ένας πολιτισμός σε παρακμή και υπόδουλος για αιώνες στους πρακτικούς Ρωμαίους.
Ακόμα και όσοι πήγαιναν στις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας στο τέλος στον χριστιανισμό κατέληγαν. Δεν ήταν τυχαίο.
Όσοι λοιπόν δυσανασχετούν με την εξαφάνιση του ευκλεούς ελληνικού πνεύματος και προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν την Αθεία ή το Δωδεκάθεο τους, να μην χτυπάνε ζητώντας ευθύνες την πόρτα του Σαούλ ή του Ναζωραίου, αλλά του πιτσιρικά από τις Αιγές.
"Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη ανηθικότητα και έχει έναν θεό εκδικητικό, μοχθηρό, σαδιστή.
Η ΚΔ είναι πιο ευκολοχώνευτη, αλλά περιέχει ουκ ολίγα αποσπάσματα που είναι τουλάχιστον στρεβλά με βάση την σύγχρονη ηθική.
Η ιστορία του Ηρώδη είναι ακόμη-ακόμη στην εισαγωγή της ΚΔ και ξεκινάει με θυσία χιλιάδων βρεφών.[......]ο χριστιανισμός είναι μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της ζωής του Ιησού και παλιότερων ιστοριών μέσα από το πρίσμα ανθρώπων της εποχής που κατέγραψαν τα γεγονότα και περιέχει ένα μάτσο παραμύθια, διαστρεβλώσεις και ξεκάθαρες παπαριές"
Όντως η Π.Δ έχει αρκετές παπαριές. Συμφωνώ. Δεν είναι όμως ο πυρήνας του χριστιανισμού όπως τον δεχόμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι.
Είναι η ιστορία και μυθολογία μαζί ενός μονοθειστικού λαού. Απλά εμπεριέχεται στο πακέτο. Είναι όπως όταν ανοίγεις την καινούρια συσκευασία κάποιας συσκευής όπου εμπεριέχονται κάποια πιστοποιητικά και ένας κατάλογος με τα service ανά την Ευρώπη μαζί με τα manual σε 15 γλώσσες. Αυτά τα αφήνουμε στην άκρη, τα βάζουμε στο κουτί, τα φυλαμε και δεν ξανασχολούμαστε.
Επικεντρωνόμαστε στην συσκευή, άντε και στο ελληνικό manual.
O Ορθόδοξος χριστιανισμός είναι πολύ δυσκίνητος σε αυτά τα θέματα και για να παύσει η ιερότητα και θεοπνευστία κάποιων κειμένων πρέπει να γίνει από οικουμενική σύνοδο.
Άλλωστε δεν υπάρχει πουθενά παρθενογέννεση. Πολλά στοιχεία προχριστιανικά θρησκευτικά, λατρευτικά και πολιτιστικά των διαφόρων λαών επιβίωσαν εντός της νέας θρησκείας.
"και δευτερευόντως το όλο τσίρκο με τους Άγιους, [Αρχαιοελληνικο πολυθειστικό κατάλιπο.Είμαστε ο ίδιος λαός με τα ίδια θρησκευτικές συνήθειες. Δεν μπορούμε χωρίς 10000 θεότητες]
τα κειμήλια [Τις λατρευόμενες πέτρες και ξόανα εξ ουρανού της Αρχαίας Ελλάδας τα έχεις υπόψη σου;]
"Από ηθικής άποψης έχουν σαφέστατα ένα γιγάντιο σκάλωμα με το σεξ [ακριβέστερα με τη χρήση της γυναίκας ως μηχανή τεκνοποίησης,[Άκυρο αυτό εντελλώς. Το σεξ για ηδονή επιτρέπεται κανονικά με τον νόμιμο σύντροφό σου]
στις καθολικές χώρες που ακόμα περνάει το Πάπα η έκτρωση απαγορεύεται ακόμα και αν είσαι 11χρονη που τη βίασε ο παππούς της και κινδυνεύει να πεθάνει από την κύηση) [Εξαίρεση και τραβηγμένο το παράδειγμα]
και μια μάλλον αποκρουστική εμμονή να προσηλυτίζουν μωρά με τη βία.[ Την βία που την είδες. Πες μας τώρα ότι οι γονείς βαράνε τα παιδιά για να βαπτιστούνε. Εδώ ο άλλος πάει με το μωρό στην αγκαλιά στο γήπεδο για να γίνει Ολυμπιακός. Η θρηκευτική κατεύθυνση στα παιδιά είναι ευθύνη των γονέων. Ας αφήσουμε να κάνουν κάτι και αυτοί κατά την κρίση τους. Νομίζω αυτό είναι καλύτερο απο το να στέλνονται στο αναμορφωτήριο "OPEN SOCIETY" του Σόρος]
"Η ορθόδοξη παραλλαγή καταφέρνει να βάζει και τον εθνικισμό στο μίγμα (λογικό βέβαια για μια βασικά βαλκανική θρησκεία, [ διαφωνούν σε αυτό οι συνάθεοι σου που την λένε εβραική. Αποφασίστε τι είναι επιτέλους
]
τι θα έβαζε, τα διαπλανητικά ταξίδια; ). Τέλος ιστορικά ο χριστιανισμός είναι με διαφορά η πιο μισαλλόδοξη και ελάχιστα ανεκτική στο διαφορετικό αβρααμική θρησκεία.[Αν θες να είσαι Χριστιανός θα ζήσεις ως Χριστιανός, κανείς δεν σε ανάγκασε με την βία να μπεις μέσα. Ακόμα και το βάπτισμα, αν θεωρείς ότι δεν σε εκφράζει αναιρείται δια μέσω κάποιων αμαρτιών και το χριστιανικό όνομα στο ληξιαρχείο. Άρα καμία πίεση δεν σου ασκείται]
Είναι η μόνη θρησκεία στην παγκόσμια ιστορία που το παράκανε σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργηθεί
κοσμικό κίνημα που την έβαλε σε τάξη (ουσιαστικά τη "δάμασε", οι παπάδες του 1600 έμοιαζαν πολύ περισσότερο με τον Αμβρόσιο παρά με τον Ιησού από τη Ναζαρέτ).[γίνε πιο σαφής, πιο ήταν αυτό;]
"πολλά σημεία των γραφών είναι μυθικά όπως εκεί που λέει ότι ο Χριστός κατέβηκε στον άδη"
Βάσει εκατοντάδων παραδόσεων (και αρχαιοελληννικών ) φιλοσόφων και των περισσοτέρων θρησκειών η ψυχή δεν πεθαίνει και πηγαίνει στον άλλο κόσμο (Άδης).
Όποιος δεν δέχεται άλλη ζωή είναι απλά καθαρά Άθεος.
"από τη μία ο Θεός σε 40 μέρες εξαλείφει όλους τους ανθρώπους επί γης πλην 3-4 οικογενειών και από την άλλη στέλνει τον Υιό του τον μονογενή να θυσιαστεί για να πάνε στον Παράδεισο
τελικά μόνο 144.000 ψυχές. Η αξία μιας και μόνο ανθρώπινης ζωής έχει νόημα (μη-λιθοβολισμός) αλλά η κατά συρροή δεν έχει."
Η παλαιά Διαθήκη βλέπω ότι είναι το κύριο βιβλίο πάνω στο οποίο επιχειρηματολογείτε. Ένα βιβλίο που έχει πλήθος συμβολισμών, μυθοπλασιών και είναι και κομμάτι της εβραικής ιστορίας.
Εγώ πιστεύω ότι η ιστορία του Νωε είναι εντελώς αλληγορική. Προκειται για έναν από τους μεγάλους κατακλυσμούς που έπληξαν την περιοχή και που αποτυπώθυκε στην Εβραική μυθολογία με αυτή την εξωφρενική ιστοριούλα. Το ζουμί στην ιστορία αυτή δεν είναι πόσα ζώα είχε μάσα ή αν ξέχασε τους δεινόσαυρους. Είναι ότι ο Θεός, σαν θεός που είναι μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα,όπως κάθε δημιουργός το δημιούργημά του που θα τον απογοητεύσει. Τα υπόλοιπα με τα ζώα, την κιβωτό, το Αραράτ είναι απλά μυθολογικός θόρυβος.Οι 144.000 πράγματικά αναφέρονται στην αποκάλυψη αλλά ο τρόπος που το εκλαμβάνεις δεν διαφέρει από
αυτόν των Χιλιαστών.
Οι Πατέρες και οι μεγάλοι θεολόγοι το έχουν ερμηνεύσει αυτό μέσω άλλων χωρίων των ιερών κειμένων. Τους σωσμένους δεν θα τους πάρει κάποιο διαστημόπλοιο που χωράει μόνο 144.000
ούτε ο Παράδεισος έχει πρόβλημα χώρου. Γι αυτό ψάξτο καλύτερα.
"Αποκορύφωμα της ΠΔ είναι η φράση του «Θεού»: «θα στείλω άγρια ζώα να φάνε τα παιδιά σας...» συν η εμπλοκή του σε πολέμους και αιματοχυσίες."
Και που να δεις το άλλο που λέει θα αρνηθεί η Μητέρα το παιδί και το παιδί την μάνα για το όνομα μου.
Και εμείς σαν Έλληνες ανακατεύαμε πάντα τον θεό στους πολέμους. Είτε στην αρχαιότητα (Τρωικά-Περσικοί πόλεμοι) είτε στα νεότερα χρόνια (Επανάσταση 1821-πόλεμος 40) βάζαμε τον θεό
να πολεμάει στο πλευρό μας. Τι τον ενδιαφέρει τον θεό τι κάνουν οι Έλληνες με τους Τρώες, τους Πέρσες, τους Τούρκους ή τους Ιταλούς ειλικρινά δεν ξέρω. Απλά η εμπλοκή του θείου στις πολεμικές επιχειρήσεις των ανθρώπων δεν είναι κάτι καινούριο που ήρθε με τον χριστιανισμό και ούτε κάτι το οποίο το ισχυρίζονται οι παπάδες. Είναι μια λαική πεποίθηση.
"Είδα ότι η μυθολογία πίσω από τη θρησκεία δεν είναι κάτι το καινούριο, είναι αντιγραφή από άλλες θρησκείες και παραδόσεις.
Διάβασα Anatole France, Michel Onfray, Richard Dawkins και Λιαντίνη. Ως Έλληνα με ξενίζει ότι οι Εβραίοι είναι εκλεκτός λαός.
Ποτέ κανείς δεν κατάλαβε τι σημαίνει τριαδικός Θεός. Ο Θεός είπε να μην κάνουμε είδωλα κι εμείς προσκυνούσαμε τις εικόνες.
Ο Θεός θυσίασε τον γιό του για να σωθούν οι άνθρωποι από τις αμαρτίες τους. Το να πληρώνει ένας αθώος για κάτι που έκανε κάποιος άλλος δεν ταιριάζει με αυτό που αντιλαμβάνομαι ως δικαιοσύνη.
Ο Θεός διέταξε τον Αβραάμ να σφάξει τον γιό του για ν' αποδείξει την πίστη του. Ο παντογνώστης Θεός δεν ήξερε ποια είναι η πίστη του Αβραάμ;
Έπρεπε να τον στείλει να σφάξει τον γιό του για να μείνει το παιδάκι με ψυχολογικά σε όλη του τη ζωή; Γενικά η θεολογία του χριστιανισμού είναι γελοία από κάθε άποψη."
Δεν υπάρχει παρθενογένεση. Οπωσδήποτε και υπάρχουν προχριστιανικά στοιχεία.
Στον πλανήτη υπάρχουν 1000 έθνη.
Το πιο ενδεδειγμένο θα ήταν να υπήρχαν και 1000 θεοί, ένας για κάθε έθνος;
ΚΑΤΑ Τ'ΑΛΛΑ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ.... !!!
Ο θεός έστειλε τον υιό του στην γη να μας σώσει. Το θείο σχέδιο έπρεπε να πραγματωθεί ενταγμένο στην θρησκευτικότητα κάποιου επιλεγμένου σαν "εκλεκτού" λαού και όχι ξεκομένο από αυτή.
Οι εβραίοι ΕΤΥΧΕ και ΗΤΑΝ ο εκλεκτός λαός. Μετά τον χριστό ο εκλεκτός λαός του είμαστε όλοι οι Χριστιανοί.
Δηλαδή να γεννιότανε ο Ιησούς στην Ιουδαία όπως γεννήθηκε, να μεγάλωνε σαν Ιουδαίος και στο τέλος να παρουσίαζε μια θρησκεία με κελτοδρυιδικές καταβολές ή κάτι εντελώς, μα εντελώς καινούριο και άγνωστο;
Η να εμφανιζότανε ξαφνικά χωρίς καμία μαρτυρία πριν γι αυτόν, ουρανοκατέβατος ένα πρωί στην αγορά της Ιερουσαλήμ;
Ο απεσταλμένος θεάνθρωπος έπρεπε να γεννηθεί Άνθρωπος σαν κάθε άνθρωπο και να βελτιώσει δραστικά μια ήδη από πριν μονοθειστική δοξασία.
Έπρεπε να υπάρχει μια προετοιμασία και ένα backround, ένα θεικό σχέδιο.
Όταν θελήσεις να κάνεις ένα "πολιτικό" και "άθεο" μνημόσυνο, κάποιου σπουδαίου αθέου του παρελθόντος το δέον θα ήταν να έχεις μια φωτογραφία του ή μια ζωγραφιά του που θα σου δώσει το έναυσμα για να θυμηθείς περισσότερα γι αυτόν, να τον ανακαλέσεις στην μνήμη.
Όταν θα δεις μια φωτογραφία της προ πολλών χρόνων κεκοιμημένης γιαγιάς σου δεν θα θυμηθείς περισσότερα γι αυτή; Αυτός είναι και ένας ρόλος των φωτογραφιών που όλοι έχουμε στα σπίτια μας, στον υπολογιστή μας, στο κινητό μας. Να μας μείνει κάτι αξέχαστο. Ένα στιγμιότυπο του χρόνου και του παρόντος που ακαριαία γίνεται παρελθόν. Αυτές είναι οι εικόνες.
Και στους οπαδικούς συνδέσμους στα γραφεία τους έχουν φωτογραφίες παλιών ποδοσφαιριστών και ποδοσφαιρικών φάσεων της αγαπημένης τους ομάδας. Τα λατρεύουν σαν θεούς;
Είμαστε κατ'εικόνα και ομοίωσή του. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε δική μας κρίση και επιλογή. Μας έχουν δοθεί από Αυτόν οι προυποθέσεις. Το αν τις εκμεταλλευτούμε είναι δική μας και μόνο δική μας επιλογή.Ο Θεός δίδαξε ο ίδιος στον σταυρό όντας αθώος την εκούσια θυσία για κάτι πολύ σπουδαιότερο από την απλή ανθρώπινη επιβίωση για άλλα τριάντα χρόνια πάνω στον μάταιο τούτο κόσμο.
Και αν το πάρουμε και από την άλλη, γιατί Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον κόσμο αφού ως παντογνώστης γνωρίζει από πριν την δημιουργία την κατάληξη όλων;
Καταλήγουμε λοιπόν πάλι στην αρχή.
Η (διαζ) πιστεύεις ότι ο Κόσμος είναι αυθύπαρκτος, δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει δημιουργός και όταν τα τινάξουμε τελειώνουν όλα ή πιστεύεις σε κάποια θρησκεία και εν προκειμένω στην Χριστιανική
"Αν έχετε παρατηρήσει, οι αβρααμικές θρησκείες απαγορεύουν ακριβώς πράγματα που αποτελούν απολαύσεις και διασκεδαστικά ενώ επιβάλλουν να κάνεις πράγματα που είναι το ακριβώς αντίθετο της ευχαρίστησης.
Προωθούν ό,τι είναι δυσάρεστο και απαγορεύουν ό,τι είναι ευχάριστο."
Συνήθως και πέρα από τα θρησκευτικά ζητήματα το αποτέλεσμα έρχεται μετά από δοκιμασία, μόχθο και κούραση. Κανείς δεν έγινε αθλητής όντας υπέρβαρος.
Ποιός ο λόγος να ακολουθήσεις κάτι που θέλει να σου αλλάξει την ζωή αν με αυτή που ζεις είσαι ικανοποιημένος;
"Μετάνοιες, συρσίματα στο πάτωμα, προσευχές, νηστεία, ορθοστασία, ποινές,
είναι μερικά από τα ωραία πράγματα που προωθεί και έχει ψύχωση με ό,τι είναι ευχάριστο, όπως το σεξ, το φαγητό, η εξερεύνηση, τα παιχνίδια..."
Κατ'εικόνα και ομοίωση. Δεν είμαστε μόνο σώμα είμαστε και πνεύμα.
Όταν το δημιούργημα ο άνθρωπος δίνει 100% σημασία στο σώμα και την ύλη, πρέπει να το οδηγήσεις να αλλάξει το ποσοστό στο 50-50.
Αλλά ξέχασα.......
Θέλουμε μια θρησκεία που θα μας επιτρέπει να τρώμε όσο και ότι θέλουμε, να πηδιόμαστε όσο και με όποιον θέλουμε, να καθόμαστε συνέχεια και να πέφτουν λεφτά από τον ουρανό, να επιτρέπονται όλα τα παιχνίδια σε όλες τις ώρες, να μας κάνει αθάνατους, πάντα νέους, και να μην δίνουμε σε κανένα λογαριασμό.
Νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι."Αυτα είναι στην θεωρία.
Αγάπη κλπ.
Στην πράξη αν πας και παρατηρήσεις πιστούς στην εκκλησία τις Κυριακές κυρίως θιτσες θα καταλάβεις πως όλο το θέμα είναι μια βιτρίνα.
Συνήθως απ έξω περιμένουν άστεγοι άποροι και τα μέλη της εκκλησίας σας που λες για αγάπες και ιστορίες τους προσπερνούν βουλωνοντας τα αυτιά τους
Για να μην πούμε το κουτσομπολιό εντός κ εκτός του ιερού χώρου που πρώτοι και καλύτεροι κάποιοι από εσάς δεν σέβεστε"
Η θρησκεία δεν είναι videogame.
Στούς τρακόσιους εκκλησιασμούς και στις 50 μεταλήψεις δεν ανεβαίνεις πίστα.
Μπορεί να πηγαίνεις 60 χρόνια εκκλησία και να έχεις πιεί μισό βαρέλι θεία κοινωνία και να είσαι ακόμα στο level 1, και ο άλλος που σκότωσε χθες 30 επειδή πραγματικά
και ειλικρινά μετανόησε να αναγνωριστεί στο τέλος Άγιος.
Υπάρχει ευκαιρία για όλους, αρκεί να είναι ειλικρινείς πιστοί.
"Δεν έχει σημασία πώς το γνωρίζει. Σημασία έχει πως το γεγονός ότι το γνωρίζει σημαίνει ότι υπάρχει μόνο ένα πιθανό μέλλον και μόνο ένα πιθανό μέλλον σημαίνει μόνο μια πιθανή επιλογή. Ας πούμε πως ο θεός γνωρίζει ότι σε 5 χρόνια από τώρα θα αφήσω έγκυο την γυναίκα μου και θα αποφασίσουμε να κάνει έκτρωση. Αν ο θεός γνωρίζει ότι αυτό θα συμβεί, σημαίνει ότι εγώ δεν μπορώ να επιλέξω να μην κάνουμε έκτρωση, γιατί δεν είναι αυτό που γνωρίζει ο θεός ότι θα επιλέξω. Δεν μπορώ να επιλέξω κάτι που έρχεται σε αντίθεση με αυτό που ξέρει από πριν.
Το ίδιο συμβαίνει και με την μελλοντολογία, για όποιον πιστεύει τέτοια πράγματα."Αν μπορούσαμε να μπούμε στο μυαλό του θεού θα είμασταν εμείς θεοί κι αυτός άνθρωπος."Πρέπει οι χριστιανοί να ξεκαθαρίσουν ποια χωρία της Γραφής ερμηνεύονται αλληγορικά και ποια κυριολεκτικά;
Υπήρχε ας πούμε ο Αδάμ και η Εύα ή πρόκειται για μύθο; Υπήρχε το φίδι που παρέσυρε την Εύα; Ή είναι και αυτό αλληγορικό;
Μήπως τελικά και η ανάσταση είναι αλληγορικό και όχι πραγματικό γεγονός; Πάντως φυσικά και λογικά η ανάσταση δεν εξηγείται."
Η ΠΔ είναι ιστορίες, μύθοι και αλληγορίες των Εβραίων. Απλά επειδή ο Κύριος έπρεπε να ενσαρκωθεί άνθρωπος, φορέας κάποιου έθνους και πολιτισμού, που θα είχε μονοθειστική δοξασία για να συνδεθεί με το ανθρώπινο γίγνεσθε, γι'αυτό και μπαίνει στο πακέτο και η Π.Δ.
Η θρησκεία δεν έχει επιστημονική εξήγηση.
Είναι πέρα του φυσικού. Εσύ για να πιστέψεις πρέπει να κατέβει ο Θεός και να σου δώσει αυτόγραφο!!!
"Το ότι η ιστορία του Αδάμ και της Εύας είναι αλληγορική φυσικά προέκυψε μετά τον Δαρβίνο. Μέχρι τότε ήταν κυριολεκτικότατη αφήγηση. Βέβαια, αν την κάνεις αλληγορική δημιουργείς ένα νέο πρόβλημα: για ποιον λόγο σταυρώθηκε ο Ιησούς αφού δεν συνέβη το προπατορικό αμάρτημα;"
Το προπατορικό αμάρτημα είναι η αμφισβήτηση του Θεού. Η αμφισβήτηση έφερε την απομάκρυνση.Η απομάκρυνση τον Θάνατο και την απωλεια της αίώνιας ζωής Κοντά του.. Και επειδή κανένας άνθρωπος
δεν έχει την δύναμη αυτό να το διορθώσει ανέλαβε ο Θεός να ενσαρκώσει τον υιό του σε άνθρωπο για να μας δώσει την ευκαιρία μέσω της πίστης στην θυσία του να μετανοήσουμε και να γυρίσουμε κοντά του. Μια δεύτερη ευκαιρία αν το θες.
Συννεχίζεται
