under έγραψε: ↑18 Απρ 2019, 14:09
shrike έγραψε: ↑18 Απρ 2019, 14:04
Ρε συ, καταρχάς τι εννοείς με το "ο άνθρωπος και ο πίθηκος" που λες; Για ποιο είδος πιθήκου μιλάς; Γενικά, ο άνθρωπος απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα πρωτεύοντα; Ο άνθρωπος δεν είναι κι αυτός ένας από τους "πιθήκους";
Και όχι, φυσικά και δεν ήταν οι ίδιες συνθήκες για όλους, ούτε όλοι είχαν τις ίδιες ανάγκες. Η βακτριανή και η δρομάδα πχ δεν εξελίχθηκαν διαφορετικά στην πορεία του χρόνου, ανάλογα με το περιβάλλον τους; Σε άλλα ζώα μπορεί οι διαφοροποίηση να είναι σωματική, σε άλλα "πνευματική" (που πάλι σωματική είναι, εδώ που τα λέμε).
Μιλαω για ολους τους ανθρωπους και ολους τους πιθηκους και αν θες επεκτεινω την ερωτηση για ολα τα υπολοιπα ειδη ζωων.
Και φυσικα ειχαν ολοι τις ιδιες περιβαλλοντικες συνθηκες και προσεξε τωρα τι λες :
shrike έγραψε: ↑18 Απρ 2019, 14:04
ούτε όλοι είχαν τις ίδιες ανάγκες.
Εσυ ως οργανισμος δεν εχεις τις ιδιες αναγκες που εχει ενας πιθηκος ; Προφανως και εχεις τις ιδιες σωματικες αναγκες.
Πλην ομως εσυ εχεις και πνευματικες αναγκες και αυτο ειναι που δεν μπορεις να εξηγησεις.
Γιατι ενω ειμαστε η ιδια υλη δεν εχουμε αναπτυξει ολοι μεσα σε βαθος εκατομμυριων χρονων τις ιδιες αναγκες και ουτε θα τις αναπτυξουμε ποτε.
Βρε πουλί μου, άλλο λέω.
Εγώ είμαι πχ ένα ρακούν, έτσι; Υπάρχω στην Ευρώπη, υπάρχω στην Αμερική, υπάρχω και στην Ασία. Υπάρχω σαν ρακούν, παντού ίδιο.
Μετά από πολύ καιρό (πες εκατομμύρια χρόνια), στην Αμερική οι συνθήκες παραμένουν ως έχουν και συνεχίζω κι εγώ να υπάρχω με την ίδια μορφή.
Στην Ευρώπη, καταστρέφεται η κύρια πηγή τροφής μου και σιγά-σιγά εξαφανίζομαι.
Στην Ασία, εμφανίζεται ένα είδος που με κυνηγάει και αναγκάζομαι να μεγαλώσω σωματικά και να γίνω Πάντα. Εξαπλώνομαι, κατακλύζω την περιοχή, κι αρχίζουν να λιγοστεύουν οι τροφές. Αρχίζω να τρώω μπαμπού, κάτι που πριν δεν έκανα και τελικά καταλήγω άλλο είδος.
Είναι παντού ίδιες οι συνθήκες και ίδιες οι ανάγκες;
Για κάποιον λόγο, πες έλλειψη τροφής, πες κίνδυνοι πες ό,τι θες, κατεβήκαμε απ' τα δέντρα κι αρχίσαμε να κάνουμε κι άλλα πράματα. Αρχίσαμε τις μετακινήσεις, φάγαμε μπόλικο τσιτσί και μεγάλωσε το νιονιό μας και διάφορα τέτοια ωραία. Μεγαλώνοντας ο εγκέφαλος, αρχίσαμε να τον χρησιμοποιούμε περισσότερο. Στην αρχή ίσως μόνο για να γλυτώνουμε απ' τους πρέντατορς (τους πραγματικούς, όχι αυτούς του Σβαρτσενέγκερ), μετά για να μπορούμε να πιάνουμε εμείς θύματα, ύστερα για να τα γδέρνουμε και να φτιάχνουμε γούνες να μην κρυώνουμε και πάει λέγοντας. Ε, σε κάποια στιγμή, έγινε overuse του επεξεργαστή κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε κι άλλα πράματα πέρα από θέματα επιβίωσης. Και καταλήξαμε κάπου εδώ που βρισκόμαστε. Όσο χοντροκομμένη κι αν είναι η αφήγησή μου, κάτι τέτοιο νομίζω ότι έγινε. Σε άλλα πιθήκια, οι ανάγκες δεν ήταν ίδιες επειδή δεν βίωσαν τις ίδιες συνθήκες. Σε κάποια άλλα μπορεί και να ήταν οι ίδιες, αλλά δεν κατάφεραν να εξελιχθούν και χάθηκαν στη λήθη. Κάπως έτσι, τέλος πάντων...