Ασέβαστος έγραψε: ↑19 Απρ 2019, 20:22
ΓΑΛΗ έγραψε: ↑19 Απρ 2019, 15:29
Νομίζω ότι αγχώνεσαι υπερβολικά για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, κανένα μικρό παιδί.

Αν θεωρείς ότι πρέπει να τους πεις την "αλήθεια εξ αρχής", τότε θα πρέπει να τους την πεις για όλα.
Και φυσικά να κόψεις μαχαίρι και τα παραμύθια.
Γιατί αν δεν υπάρχει Άι Βασίλης, τότε δεν υπάρχουν ούτε νεράιδες, νάνοι, ζώα που μιλούν και δράκοι, δεν υπάρχουν οι ήρωες του Ντίσνευ και το κυριώτερο δεν υπάρχουν ούτε οι μυθολογικοί ήρωες.
Γενικώς, το βασικό πρόβλημα διαπαιδαγώγησης είναι ότι τα μικρά παιδιά δεν ρωτάνε μόνον αυτά στα οποία έχουμε έτοιμες κάποιες απαντήσεις που εμείς θέλουμε να δώσουμε. Αν όμως θεωρείς ότι μπορείς να του διευκρινήσεις τη διαφορά μεταξύ συμβολισμού και ψέμματος, ρεαλισμού και ιδεολογίας και κυρίως γιατί το α είναι θετικός συμβολισμός ενώ το ψ αρνητικό ψέμμα, καλή τύχη.

Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα να τον αφήσεις να σας ρωτάει αυτός ό,τι θέλει. Και να του απαντάτε με ερώτηση τύπου "εσύ τι πιστεύεις;", "εσύ τι θα ήθελες;" κλπ Άσε να σας κατευθύνει αυτός προς το δικό του σκεπτικό, είναι μαγικά τα παιδιά στις μικρές ηλικίες.

διαφωνω. τα παραμυθια δεν ειναι αναγκη να τα κοψεις, απλως να κανεις σαφες οτι προκειται για αποκυηματα φαντασιας.
ναι, δεν θα του φυτευεις αποριες, θα απαντας σε οτι σε ρωταει, αλλα οχι με τον δικο σου τροπο, με ασαφειες. πρεπει να του λες, με οσο πιο απλο και κατανοητο τροπο μπορεις, την αληθεια.
Ούτε τα παραμύθια είναι απαραίτητο στάδιο σε μερικά παιδιά. Στο ένα παιδί μου πχ του άρεσε η Έλσα και η Άννα, no problem, του άρεσε, πέρασε τη φάση αλλά δεν έτρωγα και πολύ χρόνο να λέω εγώ παραμύθια. Δεν μου πάει και δεν είναι απαραίτητο. Δεν μου αρέσει να το πηγαίνω εγώ γύρω γύρω, έτσι μεγάλωσα, δεν είχα πρόβλημα και είχα μόνο τη μία φορά που έπιασα τους γονείς μου να μου λένε ψέματα.
Το άλλο παιδί δεν το χρειαζόταν καθόλου το παραμύθι, του έλεγες ό,τι έπρεπε να ειπωθεί με τον κατάλληλο τρόπο. Ποτέ δεν χάλασε το αυτοκίνητο, κάποιες φορές βαριόμουν να πάμε βόλτα και είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Αντίστοιχα ποτέ δεν χάλασε η τηλεόραση, δεν έπεσε το ρεύμα και άλλα τινά που ακούω όταν είναι να περιοριστεί η χρήση υπολογιστή κλπ. Επισης δεν έκανε ποτέ φασαρία ότι κάτι δεν γινόταν, γιατί μου είχε εμπιστοσύνη ότι έτσι ήταν, όχι ότι κάτι είχε χαλάσει δήθεν, δηλαδή δεν προσπαθούσε να επαναστατήσει επειδή δεν με εμπιστευόταν.
Τεσσάρων χρονών βρεθήκαμε μπροστά σε απομεινάρι ανθρώπου από την Πομπηϊα σε μουσείο και εξήγησα ακριβώς τι ήταν, εντυπωσιάστηκε, that's all. Νομίζω όσο περισσότερο τα αποφεύγεις τόσο περισσότερο μυστήριο και μη χρειαζούμενη φασαρία δημιουργείς. Απλά έτσι έκανα, γιατί έχοντας να περάσω από τη μανούβρα της χριστιανικής κατήχησης, έφαγα λιγο χρόνο και ενέργεια και στενοχώρια προσπαθώντας με παραμύθια να ωραιοποιηθεί το αναπόφευκτο, είδα ότι δεν υπάρχει λόγος και όφελος από όλο αυτό, μόνο μπέρδεμα.
Δεν νομίζω ότι θα είχαμε φτάσει ποτέ τεσσάρων ετών να μιλάμε για Πομπηϊα αν τα πηγαίναμε όλα γύρω γύρω και δεν λέγαμε τα πράγματα με το όνομά τους. Λίγο μετά σταμάτησε να ενδιαφέρεται για τις κουβέντες μαζί μου, γιατί οι φίλοι του δεν νοιάζονταν για αυτά, αλλά για μαγκιές και βρισιές και χαζομαρούλες

Επίσης είχα την αίσθηση ότι είχαμε εξηγήσει όλο τον κόσμο στα βασικά του και είχα αρχίσει να λέω, ωπα τα είπαμε όλα κιόλας; Τώρα πάλι ξεκινάμε να συζητάμε, αφού για χρόνια δεν ενδιαφερόμουν για πλεϊστέσο και διαβάσματα σχολείου. Το οποίο βέβαια στο σημερινό κόσμο δεν το προτείνω, καλό είναι το παιδί να μην έχει κενά και να είναι κοντά οι γονείς, αλλά απλά για την εικόνα, τι να έχει να πει κανείς με το παιδί σε κάθε ηλικία; Δεν με ενδιαφέρει απλά να κάνω πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν εμένα, το δημοτικό το έβγαλα μια χαρά, δεν το ξαναβγάζω... Αρκετοί άλλοι μπορούν και ίσως και να γουστάρουν!