Οθωμανική ελλαδα-was it that baaad?

[Nero]

Μαρτίνος Λούθηρος

“Let everyone pray who can that this abomination not become lord over us”

“We must pray against the Turk as against other enemies of our salvation and of all good, indeed, as we pray against the devil himself”

“It is a fact that the Turk is at our throat.”

με τις υγείες σου

Anonymous @ Προτεστάντες-η 5η φάλαγγα

Οι απόψεις του άλλαξαν γιατί κατάλαβε την επερχόμενη απειλή

Ναι, τον καθολικισμό. Γι'αυτό ποτέ δεν άλλαξε απόψεις και πάντα τους έκανε γλύκες. Μόνο για τους εβραίους άλλαξε και απο κει που τους ανέχονταν ζήταγε να τους κάνουν όλους σαπούνια

[Giorgos 574]

Γερμανικές απεικονίσεις των Οθωμανών

[Giorgos 574]

Γερμανική παροιμία:

‘‘Wohin ein Türke seinen Fuß setzt, da wird das Erdreich auf hundert Jahre unfruchtbar.’’

‘‘Where the Turk treads, for a hundred years the soil bears no fruit’’

[O I]

Γερμανική παροιμία:

‘‘Wohin ein Türke seinen Fuß setzt, da wird das Erdreich auf hundert Jahre unfruchtbar.’’

‘‘Where the Turk treads, for a hundred years the soil bears no fruit’’

Μετάφραση googe:
«Όπου ένας Τούρκος βάλει το πόδι του, το έδαφος θέλει αποστείρωση για εκατό χρόνια.»
«'Οπου ο Τούρκος περπατήσει, για εκατό χρόνια το χώμα δεν φέρει καρπό»

Ελληνικά και άλλα γνωμικά:
"'Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης"

"Για τους Ρωμιούς της Πόλης οι Τούρκοι ήτανε ένα πράγμα ακαθόριστο… ένα πράγμα σα να λέμε… χολέρα, πλημμύρα, σεισμός… ένα τέτοιο πράγμα, οι Τούρκοι γενικά.

Μαρία Ιορδανίδου, 1897-1989, Η συγγραφέας της «Λωξάντρας»"

"Υπό την τυραννίαν του Οθωμανικού δεσποτισμού… κανένας, οποιασδήποτε τάξεως και θρησκείας, δεν είναι σίγουρος μήτε δια την ζωήν του, μήτε δια την τιμήν του, μήτε δια τα υποστατικά του.

Ρήγας Φεραίος, 1757-1798, Εθνομάρτυς

«Επαναστατική Προκήρυξις»"

"Οι Τούρκοι είναι δυνατό να εξοντωθούν αλλά όχι να κατακτηθούν.

Ναπολέων Βοναπάρτης, 1769-1821, Γάλλος ηγέτης [Δεν ξέρω αν είναι γνήσιο αυτό]"

"Και ήταν οι καιροί που η Πόλη
πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε
και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε
και καρτέραγ’ ένα μακελάρη
(...)
Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει.

Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής"

...και πόσα άλλα καταδεικνύουν τη βαρβαρότητα αυτού τού Οθωμανικού κράματος που ακούει στο όνομα "Τουρκία"

Ο.Ι.

[Athos]

Ηταν τόσο ασχημα ρε παιδιά?

Επι οθωμανικής τον έλληνα τον σέβονταν.

...ΚΑΡΝΤΑΣΙΑ...ΜΗΠΩΣ... ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΜΕ...

ευτυχώς που υπάρχεις ρε βρωμιάρη να ξεμπροστιάζεις τους Συριζαίους

αν δεν υπήρχες θάπρεπε να σε εφεύρουμε

[O I]

Ηταν τόσο ασχημα ρε παιδιά?

Επι οθωμανικής τον έλληνα τον σέβονταν.

...ΚΑΡΝΤΑΣΙΑ...ΜΗΠΩΣ... ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΜΕ...

ευτυχώς που υπάρχεις ρε βρωμιάρη να ξεμπροστιάζεις τους Συριζαίους

αν δεν υπήρχες θάπρεπε να σε εφεύρουμε

SpoilerShow

Αν και δε με ενδιαφέρουν τα πολιτικά φρονήματα τού καθενός αλλά οι ιδέες

Τέτοιες εφευρέσεις είναι σικέ
Εδώ υπάρχει επιστημονική αλήθεια τής περίπτωσης "Γιώργης έγραψε (και όλοι οι υμέτεροι)"



Ο.Ι.

[Γιωργης]

Γνωστες οι αποψεις των δυτικων-λευκων για τους Τούρκους. Δεν τις δικαιολογώ σε καμμια περιπτωση. Ομως πρεπει να παραδεχτουμε ολοι μας, οτι δυτικοι και Τούρκοι δεν εζουν κανενα κοινο σημειο αναφοράς. Καμμια περίοδο συνύπαρξης. Αντίθετα, εστω και ως σκλάβοι, οι ελληνες οχι μονο εζησαν μαζι με τους Τούρκους αλλα παντρεύτηκαν, υιοθετησαν την Τουρκικη οριενταλ κουλτουρα ( η μηπως νομιζετε οτι οι ευρωπαιοι συνταξιούχοι μαζευονται στα καφενεια για μπεγλερι και καφε... τουρκικό), εβαλαν στο λεξιλόγιο τους εκατονταδες χιλιαδες τουρκικες λέξεις, αντεγραψαν τξνουσικη και τον χορο των Τουρκων/αραβων. Λεω ψέματα? Θελετε να γισουμε και αυτο το νημα με εκατοντάδες χιλιαδες αποδεικτικά βίντεο και φωτογραφιες?

Ποια άλλη χωρα εχει παρομοιες ιδεες με τον ελληνοτουρκισμο? Ποιοι ξένοι δυτικοί πολιτικοι ονειρεύονταν την ενωση της χωρας τους με την Τουρκια? κανείς.

Φυσικα, στην ελλαδα υπάρχει αυτο το πολιτικο ρευμα. Υπαρχει αυτη η ιδεα της κοινης καταγωγης( εξού και το προσφατο, ειμαστε παιδια των Οθωμανών).

Το οτι καποιοι ειναι εθνικιστές, υπερεθνικιστες η ακομη και νεοναζί, αυτο δεν σημαίνει οτι οι Τούρκοι υοηρξαν υπεύθυνοι για ολα τα δεινα των ελληνων.

Δεν διαφωνω οτι υπηρξε ενταση μεταξυ των τοσο ομοιων αυτων λαων, αλλα σιγουρα υπηρξαν και οι εποχες της προόδου και της συνύπαρξης, της ειρηνης και της δημιουργίας. Πως αλλιως θα καταλαμβαναν ελληνες τόσο υψηλα αξιώματα στην οθωμανικη αυτοκρατορία. Εαν οι ελληνες Γενίτσαροι δεν εδιναν οχι μονο το σωμα αλλα και την ιδια της ψυχη τους για την Οθωμανική ιδεα, πως θα γινονταν οι επίλεκτοι του Τουρκικου στρατού(μαζι με τους αλβανους)

Δεν με ενδιαφερει να διαβασω ρατσιστεικες σαχλαμαρες και στερεοτυπα για τους Τούρκους. Αλλωστε οι δυτικοι επελεξαν διαφορετικο δρομο και εδωσαν απαντηση στηναχη της Βιέννης.

Η αληθεια για την σχεση Τουρκων-ελλήνων βρίσκεται στην ιδια την ελληνικη κουλτούρα, στο ελληνικό λεξιλογιο, στα ελληνικα ηθη και έθιμα, στους οθωμανους αυτοκράτορες, στα ιστορικα τζαμια σε ολοκληρη την ελλαδα. Τα υπολοιπα τα απορρίπτω ως εθνικιστικες φανφάρες.

Οιος διαφωνεί, ας καμνει ενσταση στους ελληνες πολιτικους, στους εμπνευστες της ελλη ν οτουρκικης Ομοσπονδίας. Όχι σε εμενα. Δεν εφυηρα εγω την ιδέα.

Καλημερα σε ολους

[Nandros]

Γνωστες οι αποψεις των δυτικων-λευκων για τους Τούρκους. Δεν τις δικαιολογώ σε καμμια περιπτωση. Ομως πρεπει να παραδεχτουμε ολοι μας, οτι δυτικοι και Τούρκοι δεν εζουν κανενα κοινο σημειο αναφοράς. Καμμια περίοδο συνύπαρξης. Αντίθετα, εστω και ως σκλάβοι, οι ελληνες οχι μονο εζησαν μαζι με τους Τούρκους αλλα παντρεύτηκαν, υιοθετησαν την Τουρκικη οριενταλ κουλτουρα ( η μηπως νομιζετε οτι οι ευρωπαιοι συνταξιούχοι μαζευονται στα καφενεια για μπεγλερι και καφε... τουρκικό), εβαλαν στο λεξιλόγιο τους εκατονταδες χιλιαδες τουρκικες λέξεις, αντεγραψαν τξνουσικη και τον χορο των Τουρκων/αραβων. Λεω ψέματα? Θελετε να γισουμε και αυτο το νημα με εκατοντάδες χιλιαδες αποδεικτικά βίντεο και φωτογραφιες?

Ποια άλλη χωρα εχει παρομοιες ιδεες με τον ελληνοτουρκισμο? Ποιοι ξένοι δυτικοί πολιτικοι ονειρεύονταν την ενωση της χωρας τους με την Τουρκια? κανείς.

Φυσικα, στην ελλαδα υπάρχει αυτο το πολιτικο ρευμα. Υπαρχει αυτη η ιδεα της κοινης καταγωγης( εξού και το προσφατο, ειμαστε παιδια των Οθωμανών).

Το οτι καποιοι ειναι εθνικιστές, υπερεθνικιστες η ακομη και νεοναζί, αυτο δεν σημαίνει οτι οι Τούρκοι υοηρξαν υπεύθυνοι για ολα τα δεινα των ελληνων.

Δεν διαφωνω οτι υπηρξε ενταση μεταξυ των τοσο ομοιων αυτων λαων, αλλα σιγουρα υπηρξαν και οι εποχες της προόδου και της συνύπαρξης, της ειρηνης και της δημιουργίας. Πως αλλιως θα καταλαμβαναν ελληνες τόσο υψηλα αξιώματα στην οθωμανικη αυτοκρατορία. Εαν οι ελληνες Γενίτσαροι δεν εδιναν οχι μονο το σωμα αλλα και την ιδια της ψυχη τους για την Οθωμανική ιδεα, πως θα γινονταν οι επίλεκτοι του Τουρκικου στρατού(μαζι με τους αλβανους)

Δεν με ενδιαφερει να διαβασω ρατσιστεικες σαχλαμαρες και στερεοτυπα για τους Τούρκους. Αλλωστε οι δυτικοι επελεξαν διαφορετικο δρομο και εδωσαν απαντηση στηναχη της Βιέννης.

Η αληθεια για την σχεση Τουρκων-ελλήνων βρίσκεται στην ιδια την ελληνικη κουλτούρα, στο ελληνικό λεξιλογιο, στα ελληνικα ηθη και έθιμα, στους οθωμανους αυτοκράτορες, στα ιστορικα τζαμια σε ολοκληρη την ελλαδα. Τα υπολοιπα τα απορρίπτω ως εθνικιστικες φανφάρες.

Οιος διαφωνεί, ας καμνει ενσταση στους ελληνες πολιτικους, στους εμπνευστες της ελλη ν οτουρκικης Ομοσπονδίας. Όχι σε εμενα. Δεν εφυηρα εγω την ιδέα.

Καλημερα σε ολους

[Ζαποτέκος]

Παναγία Μαυριώτισσα στην Καστοριά

Από τις παραστάσεις μερικές, ιδιαίτερα τοϋ νότιου τοίχου, είναι άρκετά καταστραμμένες από τά νερά τής βροχής, ένώ στις χαμηλότερες ζώνες τών μακρών τοίχων είναι σχεδόν έντελώς απολεπισμένες. Εξάλλου ή μανία τών άλλοδόξων συνετέλεσε ώστε νά καταστραφοΰν τά περισσότερα πρόσωπα τών χαμηλότερα είκονιζομένων μορφών καί νά χαραχθοϋν πάνω στις έξωτερικές κυρίως τοιχογραφίες μέ όξύ έργαλεΐο προσευχές καί κείμενα ποιητικά ή αισθησιακά σέ αραβική γλώσσα.
https://ejournals.epublishing.ekt.gr/in ... 8/5726.pdf

[Ζαποτέκος]

Το ερυθρόδανο το βαφικό , το κοινώς ριζάρι, είναι από τις αρχαιότερες και σπουδαιότερες κόκκινες φυτικές βαφές. Αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ως "ερευθέδανο" . Γράφει ο Θεόφραστος "Το δε ερευθεδανόν φύλλον όμοιον κιττώ πλήν στρογγυλότερον . Φύεται δ' επί γης ώσπερ άγρωστις , φιλεί δε παλίσκια χωρία." ( Έχει φύλλο όμοιο με εκείνο του κισσού αλλά πιο στρογγυλό. Αναπτύσσεται στο έδαφος σαν την αγριάδα σε σκιερά μέρη.) Ο Διοσκουρίδης ( Περί ύλης ιατρικής ) το αναφέρει ως ερυθρόδανο : "ερυθρόδανον ή ερευθέδανον , ένιοι δε τεύθριον καλούσι , ρίζα εστιν ερυθρά , βαφική. Η μεν τις άγρια , η δε σπαρτή... ωφελίμως σπείρεται δια το γίνεσθαι εκ τούτου πλείστην πρόσοδον." Ο Πλίνιος το καταγράφει πρώτος με το λατινικό όνομα Rubia. Επί Τουρκοκρατίας αναφέρεται ως ριζάρι ή αλιζάρι με αναγραμματισμό. Στην Μ. Ασία αναφέρεται σαν λιζάρι , ενώ στην Κύπρο σαν μπογιά ή τραγανάδι. Οι Δυτικοευρωπαίοι αργότερα το ονόμασαν rezza , προφανώς από την ελληνική ρίζα. Χρησιμοποιήθηκε πολύ στην Ελλάδα, στην Μ. Ασία και γενικά σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, στην Περσία , στην Ινδία , στην Κίνα και στην Ιαπωνία. Στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε απ' την προϊστορική εποχή για την βαφή κόκκινων δερμάτων και υφασμάτων , για τον χρωματισμό τοίχων , αγγείων , αγαλμάτων κ.λπ.

Φημισμένα ήταν κατά την Τουρκοκρατία τα κόκκινα της Αδριανουπόλεως , της Λιβαδιάς και των Αμπελακίων της Θεσσαλίας. Η περίπτωση των Αμπελακίων ήταν πολύ σημαντική , γιατί έγιναν παγκοσμίως γνωστά για τον ιδιαίτερα εμπνευσμένο τρόπο βαφής με ριζάρι. Το 1778 - 80 ιδρύθηκε εκεί ο πρώτος συνεταιρισμός στον κόσμο με 6000 μέλη , που είχε αντικείμενο την παραγωγή , την επεξεργασία , τη βαφή και την εμπορία των κόκκινων νημάτων βαμμένων με ριζάρι. Η πρώτη ύλη , δηλαδή το φυτό , αφθονούσε στην περιοχή , αφού ήταν αυτοφυές . Τόνοι ολόκληροι από βαμβάκι , ιδιαίτερα από τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία έφθαναν στα Αμπελάκια για επεξεργασία. Εμπνευστής του συνεταιρισμού ήταν ο έμπορος Γεώργιος Μαύρος, που με την οξυδέρκειά του έπεισε τους κατοίκους της περιοχής να δημιουργήσουν έναν κεντρικό συνεταιρισμό που θα αφορούσε την παραγωγή βαμμένου νήματος με ριζάρι. Δημιούργησε 24 εργαστήρια βαφής , που έβαφαν με την ίδια τεχνολογία βαμβάκι και έστησε ένα εκτεταμένο δίκτυο από 17 γραφεία σε 8 μεγάλες πόλεις της Ευρώπης ασκώντας άριστη οικονομοτεχνική πολιτική. Ο σουλτάνος με ειδικό φιρμάνι πιστοποιούσε την άριστη ποιότητα των κατακόκκινων βαμμένων νημάτων με την τεχνική που εφάρμοζαν οι βαφείς στα Αμπελάκια. Εκείνη την εποχή τα κόκκινα των Αμπελακίων ήταν πολύ δημοφιλή και ο συνεταιρισμός ευδοκιμούσε για 31 χρόνια , αποκτώντας παγκόσμια φήμη. Όμως ο συνεταιρισμός - πρότυπο για όλη την Ευρώπη ξαφνικά διαλύθηκε. Δύο ήταν κυρίως οι αιτίες : Η εισβολή του Ναπολέοντα στην Κεντρική Ευρώπη και η κατάληψη της Βιέννης , οπότε κατέρρευσε το τραπεζικό σύστημα της Αυστρίας και τα χρήματα του συνεταιρισμού κατασχέθηκαν. Την ίδια περίοδο όμως αρχίζει και η Βιομηχανική Επανάσταση , και στο Μάντσεστερ της Κεντρικής Αγγλίας εφευρέθηκε η πρώτη μηχανή γνεσίματος μαλλιού που είχε μεγάλες δυνατότητες ημερήσιας παραγωγής.

Οι Δυτικοευρωπαίοι , και ειδικώτερα οι Γάλλοι και οι Άγγλοι , προσπάθησαν επί πολλά χρόνια να αντιγράψουν τη μέθοδο, με πενιχρά αποτελέσματα. Στο Μάντσεστερ της Κεντρικής Αγγλίας , από το 1756 έως το 1779 δίνονταν σημαντικά ποσά ως βραβείο σε όποιον κατάφερνε να αντιγράψει τη φημισμένη μέθοδο βαφής του "τούρκικου κόκκινου". Η τήρηση άκρας μυστικότητας ως προς τις διαδικασίες , η πολυπλοκότητα της μεθόδου και η ποικιλία των υλικών που χρησιμοποιούνταν , η διαφορά κλίματος και εδαφολογικών συνθηκών μεταξύ Αγγλίας και Ανατολικής Μεσογείου , η διαφορετική ποιότητα νερού , καθώς και η περιορισμένη κατανόηση της φυσικοχημείας της βαφικής , υπήρξαν οι κύριοι λόγοι της για πολλά χρόνια άκαρπης προσπάθειας. Πρώτοι οι Γάλλοι στη Ρουέν , με τη βοήθεια Ελλήνων βαφέων απ' τη Σμύρνη , κατάφεραν να αντιγράψουν με σχετική επιτυχία την μέθοδο. Αργότερα , Άγγλος βαφέας επισκέφθηκε την Ελλάδα και έμαθε ορισμένα μυστικά της μεθόδου. Έτσι, το 1786 παρουσίασε τη μέθοδο στον Φιλοσοφικό Σύλλογο του Μάντσεστερ με ορισμένες όμως παραλλαγές. Οι λεπτομέρειες της μεθόδου που παρουσίασε βρίσκονταν προς την σωστή κατεύθυνση και οδήγησαν σε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Γεγονός είναι ότι δεν επιτεύχθηκε ποτέ η πλήρης αποκρυπτογράφηση και αντιγραφή της μεθόδου. Ακόμα και σήμερα , οι λεπτομέρειες της συγκεκριμένης μεθόδου βαφής με ριζάρι δεν είναι πλήρως γνωστές και κατανοητές.

Το ριζάρι περιέχει τουλάχιστον 20 χημικές ουσίες - παράγωγα της ανθρακινόνης - που έχουν την ικανότητα να βάφουν. Οι αναλογίες των βαφικών συστατικών διαφέρουν ανάλογα με την βοτανική ποικιλία. Το σημαντικότερο βαφικό συστατικό είναι η αλιζαρίνη και κατόπιν η πουρπουρίνη και η ψευδοπουρπουρίνη. Η αλιζαρίνη παρασκευάστηκε συνθετικά το 1868 απ' τους Graebe και Liebermann καθώς και από τον Perkin ο οποίος εργάστηκε ανεξάρτητα. Τη συνθετική παρασκευή της αλιζαρίνης ακολούθησε η ραγδαία πτώση της σημασίας και της αξίας του ριζαριού.

Το περίφημο ριζάρι ( ερυθρόδανο το βαφικό ) και η τεχνολογία του
Ελπίδα Χριστοφορίδου , Ελένη Αλεξανδρή , Σταύρος Πρωτοπαπάς , Αριστείδης Κοντογεώργης
Αρχαιολογία και Τέχνες, τεύχος 99 , σελ. 85 - 91
https://www.archaiologia.gr/wp-content/ ... /99-15.pdf

[Ζαποτέκος]

- Λέει γύρω στα 1620 ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Λούκαρης απαντώντας στην κατηγορία των «Λατίνων» σχετικά με την έλλειψη «σοφίας» στους Έλληνες :

«Πως η ανατολική εκκλησία και όλον το γένος των Ελλήνων είναι κακά καταστρεμμένον, τούτο δεν το αρνούμεθα. […] Όσον πως δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα, αλήθεια είναι. […] Αν [όμως] είχε βασιλεύσει ο Τούρκος εις την Φραγγίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς εκεί δεν [θα] εύρισκες(!). Και εις την Ελλάδα τώρα διακόσιους χρόνους ευρίσκεται. Και κακοπαθούσιν οι άνθρωποι και βασανίζονται δια να στέκουν εις την πίστιν τους, και λάμπει η πίστις του Χριστού. […] Και σεις μου λέγετε πως δεν έχομεν σοφίαν;»

- Στο τέλος του 17ου αιώνα, ο διακεκριμένος Άγγλος θεολόγος Thomas Smith, εταίρος, κοσμήτορας και αντιπρόεδρος του Magdalen College της Οξφόρδης , όταν επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη έγραψε μια ειλικρινή και καλά πληροφορημένη αφήγηση για την ελληνική και την αρμενική εκκλησία . Εκεί εκφράζει τον θαυμασμό του και την απορία του για το πώς «οι ταλαίπωροι Έλληνες» ενώ βρίσκονταν κάτω από μια τέτοια «οδυνηρή καταπίεση από τους ανόητους και βλάσφημους Τούρκους», διατηρούσαν «με όλη τους την σταθερότητα» την «ακέραιη την ομολογία των μυστηρίων της πίστεως, όπως αυτά πιστεύονταν και γίνονταν αποδεκτά κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες» . Σημειώνει πως οι τουρκικές αρχές στις ασιατικές επαρχίες ήταν πολύ λιγότερο ανεκτικές από αυτές στις ευρωπαϊκές». Λέει γύρω στα 1680 :

«Θα δείτε καθαρά κάτω από πόσο μεγάλες δυσκολίες οι φτωχοί ανατολικοί Χριστιανοί αγωνίζονται, και ενάντια σε πόσο ισχυρή αντίδραση διατηρούν ακόμη την χριστιανική τους ιδιότητα, και πώς ο σταυρός του Χριστού θριαμβεύει, παρά τους σκληρούς χλευασμούς και τις προσβολές των δεδηλωμένων εχθρών του».

Και συνεχίζει:

«Εν μέσω των οικτρών πιέσεων, που πλήττουν καθημερινά τους φτωχούς Έλληνες, και των συνεχών ταπεινώσεων και ύβρεων εκ μέρους των Τούρκων (οι οποίοι είναι ηλίθιοι και αργόστροφοι) […] δεν είναι μικρό επιχείρημα για την αλήθεια των μεγάλων άρθρων της χριστιανικής θρησκείας ότι οι χριστιανοί της Ανατολής εξακολουθούν να διατηρούν το σύνολο της ομολογίας των μυστηρίων της πίστεως, όπως αυτά πιστεύονταν και αναγνωρίζονταν κατά τους πρώτους καιρούς».

- Λέει ο ιερομόναχος Δανιήλ Φιλιππίδης, στην Νεωτερική Γεωγραφία του ( 1791 ) :

Δια τα ήθη τους [των Ελλήνων], μα τι να πη τινάς [=κάποιος] δια τα ήθη αυτών οπού είναι υπόζυγοι, υστερημένοι από σχολεία, από βιβλία, από αναθροφή, από παιδεία. Μ’ όλον τούτο, το ελληνικόν εκείνο πνεύμα οπού εμψύχωνε τους προπάτοράς τους, ένας πολυχρόνιος ζυγός, οπού ζωόνει όλα και τα νεκρώνει, δεν ημπόρεσε να το σβήση. Δεν προσμένει παρά ένα αίσιο άνεμο να πνεύση, δια να ανάψη πάλιν εις το θέατρο του κόσμου. Τι ημπορεί να κάμη τώρα από κάτω εις μια ομίχλη, οπού επιπολάζει;

- O καθηγητής φιλολογίας Noehden δημοσίευσε το 1820 ένα άρθρο στο εγκυρότερο φιλολογικό περιοδικό του κόσμου The Classical Journal, όπου περιγράφει την κατάσταση της παιδείας στην σύγχρονη Ελλάδα, δηλαδή στην υπόδουλη Ελλάδα του καιρού του. Εκεί λοιπόν, μεταξύ των άλλων, πληροφορεί τους αναγνώστες του και για το σχολείο που λειτουργούσε στις Μηλιές Πηλίου, το περίφημο «Γυμνάσιον ή Λύκειον Μηλιωτικόν», το οποίο ήταν, όπως εξηγεί, υπό την προστασία του πατριάρχη και όλης της Συνόδου. Και αφού αναφέρει όλα τα σχετικά με το σχολείο καταλήγει ως εξής:

«Το Γυμνάσιον ή Λύκειον Μηλιωτικόν είναι αρκετά μακριά από το φθονερό μάτι του Τούρκου κυβερνήτη, και επιπλέον έχει διασφαλισθεί από τις επιβουλές του με ιδιαίτερα προνόμια και ασυλίες, που έχουν δοθεί στην πόλη από την κυβέρνηση».

Πραγματικά, τα προνόμια με τα οποία ήταν εφοδιασμένο όχι μόνον το σχολείο αλλά και όλη η περιοχή του Πηλίου ήταν όντως απίστευτα. Το Πήλιο κατά την τουρκοκρατία υπάγονταν κατευθείαν στην Κωνσταντινούπολη, ως κτήμα της μητέρας του σουλτάνου, και έτσι απολάμβανε μεγάλης αυτονομίας. Τα 24 χωρία του ήταν οργανωμένα σε μια από τις ισχυρότερες κοινότητες της υπόδουλης Ελλάδας. Έτσι, οι κάτοικοι του ήταν απαλλαγμένοι απ’ την βαριά φορολογία, Τούρκοι δεν επιτρέπονταν να εγκατασταθούν εκεί, και οι τοπικοί Τούρκοι διοικητές της Θεσσαλίας είχαν περιορισμένες δυνατότητες στα εσωτερικά τους . Επιπλέον όλων αυτών, και το ίδιο το σχολείο ήταν εξοπλισμένων με δικά του προνόμια και ασυλίες από την σύνοδο του πατριαρχείου , αλλά και από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση.

Και όμως! Αυτό το σχολείο, που λειτουργούσε μέσα σε μια τόσο προνομιακή περιοχή, και με τόσα προνόμια το ίδιο, κατάφερε τελικά να ακμάσει, όπως μας αναφέρει ο Noehden, επειδή είχε την τύχη να βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο χωρίο, και έμενε έτσι μακριά από το φθονερό μάτι του τοπικού Τούρκου διοικητή.

Συνεχίζοντας ο Noehden το άρθρο του, περιγράφει τους πολύ φιλόδοξους στόχους και σχέδια της Φιλομούσου Εταιρίας της Αθήνας σχετικά με την καλή λειτουργία αλλά και την επαύξηση των δύο σχολείων που επόπτευε και ενίσχυε οικονομικά: Το Γυμνάσιο της Αθήνας και των Μηλιών. Όμως, αφού τελειώνει την αφήγησή του για τους σχεδιασμούς και τα εκπαιδευτικά οράματα της Εταιρίας, κλείνει την σχετική αναφορά του ως εξής:

«Και ενώ αυτές οι θετικές και ευχάριστες ιδέες γίνονται πράξη, είναι αδύνατο να μην θυμηθούμε και την δύναμη του δεσποτισμού που αιωρείται πάνω από τη χώρα, και που με την ψυχρή αρπακτικότητά του μπορεί αμέσως να καταστρέψει τους καρπούς των προσπαθειών πολλών επίμοχθων ετών. Αλλά, παρόλα αυτά, οι φίλοι της ανθρωπότητας οφείλουν να μη να αποθαρρυνθούν από το να θέτουν χείρα σε μια τόσο αξιέπαινη εργασία».

Δηλαδή, όπως μας διαβεβαιώνει με τον πιο σαφή και επίσημο τρόπο ο καθηγητής Noehden, οποιαδήποτε προσπάθεια για την παιδεία και την μόρφωση του υπόδουλου έθνους στην Ελλάδα, όσο μεγάλη και καλοσχεδιασμένη κι αν ήταν, μπορούσε ανά πάσα ώρα και στιγμή να καταστραφεί και εξαφανισθεί από τον βάρβαρο και απρόβλεπτο στις αντιδράσεις του τουρκικό δεσποτισμό.

https://www.oodegr.com/oode/istoria/o8w ... o5.htm#711
http://www.kryfosxoleio.com/post/46#_ftnref178

[Ζαποτέκος]

Ηλίας Μηνιάτης

Την ανείπωτη φρίκη του τουρκικού ζυγού περιέγραψε με τον πιο γλαφυρό τρόπο και ο μεγάλος διδάχος της τουρκοκρατίας Ηλίας Μηνιάτης ( Ληξούρι 1669 - Πάτρα 1714 ) , επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων, ο οποίος πέθανε το 1714 σε ηλικία μόλις 45 ετών. Το 1716 κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά οι περίφημες Διδαχές του σε μια υπέροχη δημοτική γλώσσα, οι οποίες αποτελούν λαμπρό παράδειγμα του εκκλησιαστικού ρητορικού λόγου, όπως όλοι οι ιστορικοί της νεοελληνικής λογοτεχνίας με πραγματικό θαυμασμό αναγνωρίζουν. Γι’ αυτό και είχαν αμέσως καταπληκτική επιτυχία και διάδοση, κάνοντας αλλεπάλληλες επανεκδόσεις σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα. Εκεί όμως που είχαν γίνει πάρα πολύ δημοφιλείς ήταν στα μοναστήρια, στις τράπεζες των οποίων διαβάζονταν και ξαναδιαβάζονταν συνεχώς κατά τους επόμενους δύο αιώνες.

Λέει λοιπόν ο Μηνιάτης στις Διδαχές, τα εξής αποκαλυπτικά για την «οθωμανική διοίκηση»:

«Έως πότε, πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας ανυποφέρτου δουλείας; Έως πότε να του πατή τον ευγενικόν λαιμόν ο βάρβαρος Θραξ *; […] Λοιπόν, εύσπλαγχνε Μαριάμ, […] χάρισέ του την προτέραν τιμή. Ασήκωσέ το από την κοπρίαν της δουλείας εις τον θρόνο του βασιλικού αξιώματος. Από τα δεσμά εις το σκήπτρον, από την αιχμαλωσίαν εις το βασίλειον. Και αν ετούτες μας οι φωνές δεν σε παρακινούσιν εις σπλάγχνοις, ας σε παρακινήσωσιν ετούτα τα πικρά δάκρυα, πού μας πέφτουν από τα μάτια. Αλλ’ ανίσως και ετούτα δεν φτάνουν, ας σε παρακινήσωσιν αι φωναί των και οι παρακάλεσες των αγίων σου, όπου ακαταπαύστως φωνάζουσιν από όλα τα μέρη της τρισαθλίου Ελλάδος. […] Και δείχνοντάς σου την σκληροτάτην τυραννίδα των αθέων Αγαρηνών ελπίζουσιν, από την άκραν σου ευσπλαγχνίαν, του ελληνικού γένους την απολύτρωσιν. […] Αποδέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τα δάκρυά μας, […] δώσε τόσην δύναμιν του ευσεβεστάτου ημών Δουκός των Ενετών εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε να σβησθή τελείως το φως του φεγγαρίου»

* βάρβαρος Θραξ ήταν ο Τούρκος που είχε την έδρα του στην Ανατολική Θράκη

Χρύσανθος Νοταράς

Πατριάρχης Ιεροσολύμων ( 1707 - 1731 ). Υπήρξε ο πρώτος Έλληνας διαφωτιστής, αλλά και ένας από τους πρώτους διαφωτιστές στην παγκόσμια ιστορία, αφού πέθανε το 1731, δηλαδή τότε που μόλις ξεκινούσε την δράση του ο Βολταίρος ! Σε ένα Σιγιλλιώδες Γράμμα που απέστειλε το 1728 στον ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Γρηγοράσκο Γκίκα ( = Γρηγόριος Β΄Γκίκας 1690 - 1752 ), τον προτρέπει να ανεγείρει στην ηγεμονία του «φροντιστήρια», δηλαδή ανώτατες σχολές. Εκεί, εξαίροντας την σπουδαιότητα των σχολείων, περιγράφει με τον πιο θερμό τρόπο τα αγαθά που φέρνει στους ανθρώπους η παιδεία και οι επιστήμες. Για να δείξει λοιπόν, και εκ του αντιθέτου, ποια είναι τα αποτελέσματα που επιφέρει η έλλειψη των σχολείων, αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων και τα εξής:

«[Με τα «φροντιστήρια» και τις ακαδημίες που είχαν παλιά,] Αθήναι και Ελλάς ξύμπασα, επί μέγα ευκλείας και δόξης παρήλασεν. Εφ’ όσω γαρ ταύτη γυμνάσια περιφανή και ακαδημίαι ήκμαζον, τοσούτω διατεθρυλλημένη […] ετύγχανε, ως και παροιμία παρ’ Έλλησι κεκρατηκέναι, τον μη Έλληνα βάρβαρον αποφαίνουσα. Εξ ότου δε τούτων εστέρηται, ζυγώ δουλείας βαρυτάτω και τυραννικοτάτω υποπετωκυία, […] δύστηνος και αξία θρήνων αποκατέστη» .

Όσο η Αθήνα και όλη η Ελλάδα είχαν «φροντιστήρια», «γυμνάσια» και «ακαδημίες» είχαν φτάσει σε μεγάλη δόξα. Αλλά όταν μπήκαν κάτω από τον «βαρύτατο» και «τυραννικότατο» «ζυγό» της «δουλείας», όλα αυτά τα έχασαν και η «δυστυχισμένη» «Ελλάδα» κατάντησε άξια μόνον για «θρήνους», λέει εδώ ο πατριάρχης Χρύσανθος. Πολύ παράξενη αντίληψη για τον «συνεταιρισμό» τους με τους Τούρκους είχαν όλοι αυτοί οι ανώτατοι αξιωματούχοι της εκκλησίας, μιας και δεν έχαναν ευκαιρία να εκφράζονται για τους «Οθωμανούς» συνεταίρους τους με τον πιο αρνητικό και υποτιμητικό τρόπο!

Πατριάρχης Ιεροσολύμων Νεκτάριος ( 1602 -1676 )


Ο Νεκτάριος πατριάρχης Ιεροσολύμων ( 1661 - 1669 ) γράφει, γύρω στα 1660, τα εξής αποκαλυπτικά για την «πρότυπη αρμονική συμβίωση» Ελλήνων και Τούρκων και κυρίως για την παροιμιώδη «ανεκτικότητα» των «Οθωμανών» προς τους χριστιανούς υπηκόους τους:

«Και μην, τοιαύτη της Ανατολίδος νυν η κατάστασις. Ου γαρ εστι πόλις και τόπος, όπη των ορθοδόξων ημών ου προχέονται υπέρ της ευσεβείας τα αίματα. […] Πώς οίεσθε [εσείς οι Λατίνοι] τους υπέρ Χριστού κακοχουμένους και δια την ομολογίαν καθ’ εκάστην ταλαιπωρουμένους, πεινώντάς τε και δειψώντας και γυμνητεύοντας, […] διωκομένους τε και βλασφημουμένους; […] Και ει τι προσκτώνται [οι ορθόδοξοι] ιδρώτι του προσώπου, ουκ εις τρυφήν ουμενούν, ουκ εις δόξαν, ουκ εις θέλημα σαρκός, αλλ’ εις το τελείν βασιλικούς φόρους, υπέρ δύναμιν όντας. […]

Ίδε, τοιγαρούν, οποία νυν η Ελλάς και η ορθόδοξος Ανατολίς. […] Τεταπεινωμένη μεν κατά τον κόσμον, δεδοξασμένη δε κατά τον Θεόν. […] Εις έκπληξιν και θάμβος των ειδότων υμων [των καθολικών] και αυτών των απίστων [δηλαδή των Τούρκων]. Η εκκλησία […] δόξα χριστιανών αναδείκνυται, άμα και καύχημα. Ει και εάλω η Κωνσταντινούπολις και εδουλώθει, το έθνος ουδαμώς εξερριζώθει».

Ποτάμι χύνονταν τα αίματα των ορθοδόξων Ελλήνων από την «ανεκτική οθωμανική διοίκηση», μας λέει ο Νεκτάριος Ιεροσολύμων. Και βρίσκονται οι Έλληνες μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία στην πιο άθλια και αξιοθρήνητη κατάσταση, ακριβώς διότι δεν δέχονται να αρνηθούν την πίστη τους. Και είναι τόσο φριχτή και ανυπόφορη η ζωή τους, ώστε ακόμη και αν βγάλουν κάποια χρήματα με τον ιδρώτα του προσώπου τους, δεν μπορούν να τα χαρούν ούτε στο ελάχιστο, αφού τους τα παίρνει όλα ο σουλτάνος μέσα από την βαρύτατη φορολογία.

Και είναι το πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι πως ο πατριάρχης αναφέρει ξεκάθαρα πως η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε και υποδουλώθηκε σε έναν «άπιστο» και χριστιανομάχο κατακτητή! Γι’ αυτό άλλωστε και οι Έλληνες υφίστανται όλα αυτά τα δεινά, διότι είναι δούλοι των «άπιστων» Τούρκων και όχι συνεταίροι τους. Σκλαβιά είναι η κυριαρχία των «Οθωμανών», όχι «πρότυπη συνύπαρξη»! Σκλαβιά που κάνει τα αίματα των χριστιανών να τρέχουν σαν ποτάμι, και τους ίδιους να ζουν μια πικρή και «μαύρη» ζωή, αφού η βαρύτατη φορολογία των Οθωμανών δεν τους άφηνε ούτε στιγμή να νιώσουν την πιο μικρή χαρά και απόλαυση. Και όμως. Το ελληνικό έθνος, παρά τα όσα υποφέρει και πάσχει, καθόλου δεν ξεριζώθηκε, μας λέει με πολύ συγκίνηση ο πατριάρχης. Και γιατί αυτό; Γιατί το στηρίζει η εκκλησία, η δόξα και το καύχημα των χριστιανών.

Είναι πολύ εντυπωσιακό να ακούμε έναν πατριάρχη να μιλάει το 1660 για Ελληνικό έθνος, 100 ολόκληρα χρόνια πριν τον διαφωτισμό και τα ορλωφικά.

Θεοδόσιος Ζυγομαλάς ( Ναύπλιο 1544 - Κωνσταντινούπολη 1614 περίπου )

Έλληνας λόγιος. Ο Γερμανός φιλόλογος , ελληνιστής , θεολόγος και φιλέλληνας Μαρτίνος Κρούσιος ( 1526 - 1607 ) στο έργο του Turcograecia ( 1584 ) δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, και τις επιστολές που του είχε στείλει ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς, ο οποίος ήταν «πρωτονοτάριος», δηλαδή αρχιγραμματέας της πατριαρχικής αυλής στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Ζυγομαλάς περιγράφει στον σπουδαίο φίλο του σε ποια κατάσταση βρίσκονταν οι ελληνικές περιφέρειες ( Θράκη, Μακεδονία, «Ελλάς» (Θεσσαλία-Στερεά), Πελοπόννησος, Ήπειρος και άλλες ) και οι ελληνικές πόλεις ( Ηράκλεια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ναύπλιο, Ναύπακτος, Ιωάννινα και άλλες ) παλαιότερα και στην εποχή του.

Και ενώ κάποτε αυτές οι περιοχές και οι πόλεις απολάμβαναν αφθονία αγαθών και ευδαιμονία, και ήσαν «λόγων πηγαί», στην εποχή του Ζυγομαλά όλα αυτά ήταν πλέον «ηφανισμένα και λείψανον μονότι φέροντα των πάλαι καλών και της τότε ευδαιμονίας». Και αυτό διότι στον καιρό του είναι «πάντα ταύτα (φευ) δεδουλωμένα δουλεία Αγαρηνών, και ουκ έχοντα τας ελευθέρους επιστήμας, ει μη τι που εφευρίσκεται. Το δ’ αίτιον, ότι αι κακώσεις και αι συζητήσεις των τυραννούντων δειναί» . «Σοφίαν γαρ ή μαθήματα, δούλοι όντες νυν, ουκ έχομεν» . «Τοιούτου καιρού [αρίστου] οι δυστυχείς ημείς Έλληνες χρήζομεν μεν, ουκ ευτυχούμεν δε τυχείν. […] Απολέσαντες γαρ ημείς βασιλείαν, και σοφίας εστερήθημεν, βαρβαρωθέντες εν βαρβάροις χρονίως, και ανανεύειν ταις δυστυχίαις κωλυόμενοι» . «Ημείς γαρ ονόματι Έλληνες. Αυτοί δε (οι φοιτητές του Κρουσίου), σοφία και έργοις αρίστοις και λαμπροίς» .

Όπως μας αναφέρει ο Ζυγομαλάς, το σκοτάδι της σκλαβιάς έφερνε όλες τις πόλεις του Ελληνισμού σε τραγική αντίθεση με το λαμπρό βυζαντινό παρελθόν τους . Είναι σαφές πως ο Ζυγομαλάς τοποθετεί την λαμπρή ακμή όλων αυτών των περιοχών και των πόλεων στην βυζαντινή και όχι στην κλασσική εποχή, διότι στην κλασσική εποχή δεν υπήρχαν βέβαια τα Ιωάννινα! Άλλωστε, οι «Αγαρηνοί», ως γνωστόν, δεν κατέλυσαν την Αθήνα του Περικλή, αλλά την Βυζαντινή αυτοκρατορία. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε εδώ να μιλάμε για κλασικισμό του Ζυγομαλά, αλλά για βυζαντινισμό, μέσα στον οποίον αναγνώριζε την λαμπρή ακμή του γένους των Ελλήνων. Και για ποιον λόγο τα ελληνικά μέρη δεν είχαν πια τις ελεύθερες επιστήμες; Αδιαφορούσαν οι Έλληνες; Καθόλου! Το αντίθετο μάλιστα. Γιατί όπως λέει πάλι ο ίδιος:

«Δεκτικώτατοί εισιν οι τοις τοιούτοις τόποις ενοικούντες, ότε διδασκάλου τύχωσι, των μαθημάτων λαμβάνειν, δια την ενούσαν ως οίμαι τω ελληνικώ γένει ευγένειαν και την κράσιν και θέσιν των τόπων αυτών. Α πλεονεκτήματά εισι ΘΕΟΘΕΝ εμπεφυκότα, και σχεδόν ανεξάλειπτα. Τα νέφη δε των επισυμβάντων κακών, τον ήλιον των καλών τούτων ουκ εά και την σοφίαν θάλλειν. Δώη δε Θεός ποτε άνεσιν και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ, τήν τε εις το αρχαίον αποκατάστασιν. Ορώ δε νυν (ως και άλλοτε έγραψα. Και λέγειν τοις ενταύθα πάσιν ου παύομαι, την αλήθειαν κηρύττων) μετοικήσαντα πάντα τα αγαθά από των ελληνικών τόπων και οικήσαντα εν ημίν. Η τε σοφία και των μαθημάτων επιστήμαι, αι τέχναι αι άρισται, η ευγένεια, τα όπλα, ο πλούτος, η παίδευσις και ο λοιπός των χαρίτων χορός. Ελληνικών δε χαρίτων το κλέος βαρύς ώλεσεν αιών, βαρβαρικοίς δαμάσας ήθεσιν αγλαϊνήν. Ώς τις λόγιος ανδρών (Αντώνιος Έπαρχος ούτος, Κερκυραίος) θρηνών την Ελλάδος καταστροφήν, ζυγόν δουλείας ακλεώς υποφέρουσαν, έκλαυσε, στίχοις ηρωελεγείοις δακρυχέων, υπέρ τοις διακοσίοις».

Διψάνε οι Έλληνες για παιδεία, λέει ο Ζυγομαλάς, διότι το ελληνικό γένος έχει ως έμφυτα από τον Θεό «πλεονεκτήματα» την «ευγένεια» και την φιλομάθεια. Αλλά η βαριά και τυραννική σκλαβιά των Τούρκων δεν αφήνουν την σοφία να ανθήσει… Γι’ αυτό και προσεύχεται στον Θεό να δώσει στο ελληνικό γένος την ελευθερία του!

Σε μια επιστολή του προς τον Κρούσιο, ο Ζυγομαλάς παραθέτει επίσης και ένα άκρως αποκαλυπτικό απόσπασμα από κάποια επιστολή του Γεννάδιου Σχολάριου, του πρώτου πατριάρχη μετά την άλωση της Βασιλεύουσας, ο οποίος παρουσιάζεται σήμερα από κάποιους και ως κατεξοχήν «τουρκόφιλος». Λέει λοιπόν ο Σχολάριος:

«Μνήσθητε, αδελφοί και πατέρες, πόσον τε και ποταπόν υπήρχε το γένος ημών. Ην γαρ σοφόν, ένδοξον, γενναίον, φρόνιμον, ανδρείον, πάσαν την οικουμένην υποτάξαν εις μοναρχία. Και μην, και τη κατ’ αρετήν σπουδή τε και αγιωσύνη. […] Αλλά νυν, φευ των κακών!, απώλετο παν. […] Πού τα παιδευτήρια της σοφίας; […] Κατεπόθησαν υπό του Μωάμεθ» .

Όπως βλέπουμε λοιπόν, ήταν τόσο πολύ καλός «συνεταίρος» του κατακτητή η εκκλησία, ώστε τα κορυφαία στελέχη του Πατριαρχείου να χαρακτηρίζουν στους ξένους τον «συνεταίρο» τους ως φριχτό «βάρβαρο τύραννο»!

Οι αναθεωρητές ιστορικοί μας βεβαιώνουν πως τα «στερεότυπα» και οι «ανακρίβειες» σχετικά με την τουρκική βαρβαρότητα και τον τουρκικό ζυγό αρχίζουν να λέγονται από τον Κοραή και μετά. Και όμως, εμείς βλέπουμε εδώ έναν κορυφαίο υπάλληλο της πατριαρχικής αυλής, τον Ζυγομαλά, 200 χρόνια πριν από τον Κοραή, να αποδίδει την άθλια κατάσταση στην οποίαν βρίσκονταν όλες οι ελληνικές περιοχές και πόλεις του καιρού του, ειδικά στο θέμα της παιδείας, στην σκλαβιά και την τυραννία των «Αγαρηνών»!

Για τον Ζυγομαλά λοιπόν, οι Τούρκοι ήταν υπεύθυνοι για την έλλειψη της παιδείας στους Έλληνες, και όχι οι «αργοί ρυθμοί της τουρκοκρατίας», ή ο «αγροτικός χαρακτήρα της κοινωνίας». Γι’ αυτό και τον ακούμε να κάνει λόγο για «καταστροφή της Ελλάδος», για «ζυγό δουλείας», για «κακώσεις», για «τυράννους» και για «βαρβάρους», ενώ ο Σχολάριος μας λέει πως όλες οι χάρες του γένους μας εξαφανίσθηκαν «από τον Μωάμεθ»! Άρα, 200 χρόνια πριν ο Ζυγομαλάς και 300 χρόνια πριν ο Σχολάριος, έλεγαν τα ίδια με τον Κοραή και χειρότερα!

«Η έννοια της εθνικής απελευθέρωσης ήταν απλώς έξω από κάθε δυνατότητα σκέψης στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα. Ήταν, δηλαδή, αδιανόητη», μας διαβεβαιώνουν οι αναθεωρητές ιστορικοί. Και όμως, εμείς μόλις είδαμε τον δεύτερης γενιάς πρωτονοτάριο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Θεοδόσιο Ζυγομαλά να προσεύχεται στον Θεό με όλη την δύναμη της ψυχής του για την ελευθερία του Ελληνικού γένους! Ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς ήταν γιος του Ιωάννη Ζυγομαλά, ο οποίος ήταν όχι μόνον πρωτονοτάριος αλλά μέγας ρήτωρ της πατριαρχικής αυλής.

Τόσο ανθελληνικό ήταν το Πατριαρχείο, και τόσο πολύ δίωκε κάθε τι το ελληνικό, για να θυμηθούμε και τους ελληνοκεντρικούς φίλους μας ...

http://www.kryfosxoleio.com/post/46

[elchav]

[Γενιά της Αμαρτίας]

Μακάρι να ξανάρθουν οι Τούρκοι να μας βάλουν σε σειρά.

[foscilis]

- Λέει γύρω στα 1620 ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Λούκαρης απαντώντας στην κατηγορία των «Λατίνων» σχετικά με την έλλειψη «σοφίας» στους Έλληνες :

«Πως η ανατολική εκκλησία και όλον το γένος των Ελλήνων είναι κακά καταστρεμμένον, τούτο δεν το αρνούμεθα. […] Όσον πως δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα, αλήθεια είναι. […] Αν [όμως] είχε βασιλεύσει ο Τούρκος εις την Φραγγίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς εκεί δεν [θα] εύρισκες(!). Και εις την Ελλάδα τώρα διακόσιους χρόνους ευρίσκεται. Και κακοπαθούσιν οι άνθρωποι και βασανίζονται δια να στέκουν εις την πίστιν τους, και λάμπει η πίστις του Χριστού. […] Και σεις μου λέγετε πως δεν έχομεν σοφίαν;»

- Στο τέλος του 17ου αιώνα, ο διακεκριμένος Άγγλος θεολόγος Thomas Smith, εταίρος, κοσμήτορας και αντιπρόεδρος του Magdalen College της Οξφόρδης , όταν επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη έγραψε μια ειλικρινή και καλά πληροφορημένη αφήγηση για την ελληνική και την αρμενική εκκλησία . Εκεί εκφράζει τον θαυμασμό του και την απορία του για το πώς «οι ταλαίπωροι Έλληνες» ενώ βρίσκονταν κάτω από μια τέτοια «οδυνηρή καταπίεση από τους ανόητους και βλάσφημους Τούρκους», διατηρούσαν «με όλη τους την σταθερότητα» την «ακέραιη την ομολογία των μυστηρίων της πίστεως, όπως αυτά πιστεύονταν και γίνονταν αποδεκτά κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες» . Σημειώνει πως οι τουρκικές αρχές στις ασιατικές επαρχίες ήταν πολύ λιγότερο ανεκτικές από αυτές στις ευρωπαϊκές». Λέει γύρω στα 1680 :

«Θα δείτε καθαρά κάτω από πόσο μεγάλες δυσκολίες οι φτωχοί ανατολικοί Χριστιανοί αγωνίζονται, και ενάντια σε πόσο ισχυρή αντίδραση διατηρούν ακόμη την χριστιανική τους ιδιότητα, και πώς ο σταυρός του Χριστού θριαμβεύει, παρά τους σκληρούς χλευασμούς και τις προσβολές των δεδηλωμένων εχθρών του».

Και συνεχίζει:

«Εν μέσω των οικτρών πιέσεων, που πλήττουν καθημερινά τους φτωχούς Έλληνες, και των συνεχών ταπεινώσεων και ύβρεων εκ μέρους των Τούρκων (οι οποίοι είναι ηλίθιοι και αργόστροφοι) […] δεν είναι μικρό επιχείρημα για την αλήθεια των μεγάλων άρθρων της χριστιανικής θρησκείας ότι οι χριστιανοί της Ανατολής εξακολουθούν να διατηρούν το σύνολο της ομολογίας των μυστηρίων της πίστεως, όπως αυτά πιστεύονταν και αναγνωρίζονταν κατά τους πρώτους καιρούς».

- Λέει ο ιερομόναχος Δανιήλ Φιλιππίδης, στην Νεωτερική Γεωγραφία του ( 1791 ) :

Δια τα ήθη τους [των Ελλήνων], μα τι να πη τινάς [=κάποιος] δια τα ήθη αυτών οπού είναι υπόζυγοι, υστερημένοι από σχολεία, από βιβλία, από αναθροφή, από παιδεία. Μ’ όλον τούτο, το ελληνικόν εκείνο πνεύμα οπού εμψύχωνε τους προπάτοράς τους, ένας πολυχρόνιος ζυγός, οπού ζωόνει όλα και τα νεκρώνει, δεν ημπόρεσε να το σβήση. Δεν προσμένει παρά ένα αίσιο άνεμο να πνεύση, δια να ανάψη πάλιν εις το θέατρο του κόσμου. Τι ημπορεί να κάμη τώρα από κάτω εις μια ομίχλη, οπού επιπολάζει;

- O καθηγητής φιλολογίας Noehden δημοσίευσε το 1820 ένα άρθρο στο εγκυρότερο φιλολογικό περιοδικό του κόσμου The Classical Journal, όπου περιγράφει την κατάσταση της παιδείας στην σύγχρονη Ελλάδα, δηλαδή στην υπόδουλη Ελλάδα του καιρού του. Εκεί λοιπόν, μεταξύ των άλλων, πληροφορεί τους αναγνώστες του και για το σχολείο που λειτουργούσε στις Μηλιές Πηλίου, το περίφημο «Γυμνάσιον ή Λύκειον Μηλιωτικόν», το οποίο ήταν, όπως εξηγεί, υπό την προστασία του πατριάρχη και όλης της Συνόδου. Και αφού αναφέρει όλα τα σχετικά με το σχολείο καταλήγει ως εξής:

«Το Γυμνάσιον ή Λύκειον Μηλιωτικόν είναι αρκετά μακριά από το φθονερό μάτι του Τούρκου κυβερνήτη, και επιπλέον έχει διασφαλισθεί από τις επιβουλές του με ιδιαίτερα προνόμια και ασυλίες, που έχουν δοθεί στην πόλη από την κυβέρνηση».

Πραγματικά, τα προνόμια με τα οποία ήταν εφοδιασμένο όχι μόνον το σχολείο αλλά και όλη η περιοχή του Πηλίου ήταν όντως απίστευτα. Το Πήλιο κατά την τουρκοκρατία υπάγονταν κατευθείαν στην Κωνσταντινούπολη, ως κτήμα της μητέρας του σουλτάνου, και έτσι απολάμβανε μεγάλης αυτονομίας. Τα 24 χωρία του ήταν οργανωμένα σε μια από τις ισχυρότερες κοινότητες της υπόδουλης Ελλάδας. Έτσι, οι κάτοικοι του ήταν απαλλαγμένοι απ’ την βαριά φορολογία, Τούρκοι δεν επιτρέπονταν να εγκατασταθούν εκεί, και οι τοπικοί Τούρκοι διοικητές της Θεσσαλίας είχαν περιορισμένες δυνατότητες στα εσωτερικά τους . Επιπλέον όλων αυτών, και το ίδιο το σχολείο ήταν εξοπλισμένων με δικά του προνόμια και ασυλίες από την σύνοδο του πατριαρχείου , αλλά και από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση.

Και όμως! Αυτό το σχολείο, που λειτουργούσε μέσα σε μια τόσο προνομιακή περιοχή, και με τόσα προνόμια το ίδιο, κατάφερε τελικά να ακμάσει, όπως μας αναφέρει ο Noehden, επειδή είχε την τύχη να βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο χωρίο, και έμενε έτσι μακριά από το φθονερό μάτι του τοπικού Τούρκου διοικητή.

Συνεχίζοντας ο Noehden το άρθρο του, περιγράφει τους πολύ φιλόδοξους στόχους και σχέδια της Φιλομούσου Εταιρίας της Αθήνας σχετικά με την καλή λειτουργία αλλά και την επαύξηση των δύο σχολείων που επόπτευε και ενίσχυε οικονομικά: Το Γυμνάσιο της Αθήνας και των Μηλιών. Όμως, αφού τελειώνει την αφήγησή του για τους σχεδιασμούς και τα εκπαιδευτικά οράματα της Εταιρίας, κλείνει την σχετική αναφορά του ως εξής:

«Και ενώ αυτές οι θετικές και ευχάριστες ιδέες γίνονται πράξη, είναι αδύνατο να μην θυμηθούμε και την δύναμη του δεσποτισμού που αιωρείται πάνω από τη χώρα, και που με την ψυχρή αρπακτικότητά του μπορεί αμέσως να καταστρέψει τους καρπούς των προσπαθειών πολλών επίμοχθων ετών. Αλλά, παρόλα αυτά, οι φίλοι της ανθρωπότητας οφείλουν να μη να αποθαρρυνθούν από το να θέτουν χείρα σε μια τόσο αξιέπαινη εργασία».

Δηλαδή, όπως μας διαβεβαιώνει με τον πιο σαφή και επίσημο τρόπο ο καθηγητής Noehden, οποιαδήποτε προσπάθεια για την παιδεία και την μόρφωση του υπόδουλου έθνους στην Ελλάδα, όσο μεγάλη και καλοσχεδιασμένη κι αν ήταν, μπορούσε ανά πάσα ώρα και στιγμή να καταστραφεί και εξαφανισθεί από τον βάρβαρο και απρόβλεπτο στις αντιδράσεις του τουρκικό δεσποτισμό.

https://www.oodegr.com/oode/istoria/o8w ... o5.htm#711
http://www.kryfosxoleio.com/post/46#_ftnref178

με δυο λόγια αν και φανερότατα όλα τα σχολεία, ήταν κρυφά στις καρδιές μας.