Αντιεργασια

[Antares]

Αν δεν φύγουν από την χώρα μας με κλωτσιές αυτοί που πρέπει να φύγουν και να πάνε στην χώρα τους ή όποια άλλη γη της επαγγελίας θα έχει την ατυχία να τους δεχθεί, δεν θα υπάρξει κανείς που θα θέλει να εργαστεί. Δίκιο έχει ο Ορέστης. Και η μπουρδολογία είναι η ειδικότητά τους. Επομένως τις μπούρδες τις ακούμε βερεσέ.
Αφού προηγηθούν δικαστήρια, αφαίρεση υπηκοότητας, φυλακίσεις, δήμευση περιουσιών, αποζημιώσεις στα θύματα.

[Kiki mat]

Tοσο ψιλά γράμματα που δεν μπορείς να τα πιάσεις. Είναι και μερικές που θεωρούν την εργασία τους και κοινωνικο έργο . Εκεί πάνω στην αυταπαρνηση θυσιάζουν παιδιά. Ο μικρός τους εαυτός... Άλλες έχουν Βιτσια να καθρεφτιστουν ,άλλες την βρίσκουν με μικρά πληγωμένα που κάνουν παιχνίδια παραψυχολογίας . Για να κάνουν παιδιά του κοσμου. Ποιανού κόσμου δεν μας είπαν όμως ....

Και ο Ορέστης μας, τέτοια παιχνιδάκια επιχειρεί ως μικρή πληγωμένη πσυχούλα.

Χωρίς να έχω πάει πανεπιστήμιο έχω να πω ότι μέχρι λύκειο όλοι μα όλοι οι καθηγητές και δάσκαλοι δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον ούτε για την μόρφωση ούτε για την παιδεία μας.
Έναν μόνο καλό δάσκαλο πέτυχα στην έκτη δημοτικού που είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στους μαθητές του. Οι αναμνήσεις που έχω από ταξίδια, εκδρομές, εκπαιδευτικά προγράμματα, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες από τον ένα χρόνο στην έκτη δημοτικού δεν τις έχω από όλη μου τη μετέπειτα πορεία.
Μετά από το λύκειο πέρασα στο ΚΘΒΕ και είδα ότι και εκεί επικρατούσε η ίδια σαπίλα και δημοσιουπαλληλική νοοτροπία.

Θα σκάσει μουρη ο θεατράνθρωπος. Ένα θέατρο να παιξουμε για αυτό το μικρό πονεμένο παιδί ... Που πληγώθηκε από τα λόγια για το κόμμα,το μοναδικό με ηθικές αξίες και ιδανικα . Είμαι στρατηγός,ειμαι πρωθυπουργός,ειμαι τσαγκάρης. Το να μουν ενας πληγωμένος τσαγκάρης,που χω δει τρύπια παπούτσια και τρύπια. Εγώ ο μικρός τσαγκάρης, εκεί που κοιμομουν ,άκουσα ένα ντλιν ,ντλιν . Ξυπνησα και είδα ένα τσουβαλι χρυσά φλουριά. Δεν το πα σε κανέναν και συνεχισα να με τσαγκάρης....
Έχει πιαστεί ο λαιμός μου να φωνάζω
Εμενα τα παιδιά είναι η ζωή μου
Έχω γίνει θυσία τόσα χρόνια

Στον βωμό των δημοσίων υπαλλήλων

Φτού στα μούτρα σας είπε ο μικρός τσαγκάρης

Στο εγχειρίδιο διδασκαλίας

Είσαι τούβλο παιδι μου
Ηλίθια παιδιά

Εγώ ο μικρός τσαγκάρης αγαπαγα την δουλειά μου

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Και ο Ορέστης μας, τέτοια παιχνιδάκια επιχειρεί ως μικρή πληγωμένη πσυχούλα.

Χωρίς να έχω πάει πανεπιστήμιο έχω να πω ότι μέχρι λύκειο όλοι μα όλοι οι καθηγητές και δάσκαλοι δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον ούτε για την μόρφωση ούτε για την παιδεία μας.
Έναν μόνο καλό δάσκαλο πέτυχα στην έκτη δημοτικού που είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στους μαθητές του. Οι αναμνήσεις που έχω από ταξίδια, εκδρομές, εκπαιδευτικά προγράμματα, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες από τον ένα χρόνο στην έκτη δημοτικού δεν τις έχω από όλη μου τη μετέπειτα πορεία.
Μετά από το λύκειο πέρασα στο ΚΘΒΕ και είδα ότι και εκεί επικρατούσε η ίδια σαπίλα και δημοσιουπαλληλική νοοτροπία.

Εγώ έχω διαφορετική άποψη.
Αυτό που αναφέρουμε ως "δημοσιουπαλληλική" νοοτροπία, υπάρχει και στον ιδιωτικό τομέα.
Ας μην ξεχνάμε, ότι ακόμη και η περιβόητη "μονιμότητα" στο δημόσιο εγγυάται μόνον την παραμονή στο δημόσιο και όχι την ιεραρχική/μισθολογική εξέλιξη του κάθε εργαζόμενου. Η δεύτερη απαιτεί τόσο από τους μεν όσο και τους δε τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Δεν διαφωνώ. Το θέμα με τον ιδιωτικό τομέα, κι έχω πολλά προσωπικά παραδείγματα, είναι ότι στο τέλος, όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, αυτοί που επιμένουν στη δημοσιουπαλληλική νοοτροπία, απομακρύνονται.

[the comet the course the tail]

για το κόνσεπτ του alienation έχεις να πεις κάτι;

γιαυτο ο κόσμος μορφώνεται και εκπαιδεύεται για να βρει μια απασχόληση της επιλογής του,

τις εργασίες της φωτό τις κάνουν αποκλειστικά αλλοδαποί στην Ελλάδα,

το 2019 αν είσαι ενήλικος και ανειδίκευτος το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν θα πάθεις job alienation

μπορείς αναφέρεις επαγγέλματα που προκαλούν "alienation"?

alienation έχεις πάθει εσύ από την πραγματικότητα και την έννοια του alienation μου φαίνεται.

[the comet the course the tail]

για το κόνσεπτ του alienation έχεις να πεις κάτι;

Το ερώτημα είναι το κατά πόσον μπορεί να αντιμετωπισθεί αυτό από τον ίδιο τον εργαζόμενο.
Προσωπικώς, θεωρώ ότι όποιος ενδιαφέρεται για κάτι μπορεί να μάθει περισσότερα, χωρίς ιδιαίτερο κόπο ή κόστος.

τι εννοείτε κ. ΓΑΛΗ;

[ΓΑΛΗ]

Χωρίς να έχω πάει πανεπιστήμιο έχω να πω ότι μέχρι λύκειο όλοι μα όλοι οι καθηγητές και δάσκαλοι δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον ούτε για την μόρφωση ούτε για την παιδεία μας.
Έναν μόνο καλό δάσκαλο πέτυχα στην έκτη δημοτικού που είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στους μαθητές του. Οι αναμνήσεις που έχω από ταξίδια, εκδρομές, εκπαιδευτικά προγράμματα, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες από τον ένα χρόνο στην έκτη δημοτικού δεν τις έχω από όλη μου τη μετέπειτα πορεία.
Μετά από το λύκειο πέρασα στο ΚΘΒΕ και είδα ότι και εκεί επικρατούσε η ίδια σαπίλα και δημοσιουπαλληλική νοοτροπία.

Εγώ έχω διαφορετική άποψη.
Αυτό που αναφέρουμε ως "δημοσιουπαλληλική" νοοτροπία, υπάρχει και στον ιδιωτικό τομέα.
Ας μην ξεχνάμε, ότι ακόμη και η περιβόητη "μονιμότητα" στο δημόσιο εγγυάται μόνον την παραμονή στο δημόσιο και όχι την ιεραρχική/μισθολογική εξέλιξη του κάθε εργαζόμενου. Η δεύτερη απαιτεί τόσο από τους μεν όσο και τους δε τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Δεν διαφωνώ. Το θέμα με τον ιδιωτικό τομέα, κι έχω πολλά προσωπικά παραδείγματα, είναι ότι στο τέλος, όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, αυτοί που επιμένουν στη δημοσιουπαλληλική νοοτροπία, απομακρύνονται.

Στον ιδιωτικό τομέα, παίζουν μεγαλύτερο ρόλο οι συγκυρίες. Τα πάντα κρίνονται από τις ισορροπίες που θεωρεί απαραίτητες η διεύθυνση με όλα τα παρεπόμενα για τα ξερά και χλωρά του χώρου.

Και φυσικά το ότι δεν υπάρχει η εφ' όρου ζωής υιοθεσία που ισχύει για το δημόσιο. Όταν μια επιχείρηση δεν πάει καλά, θα το τραβήξει όσο μπορεί (με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους) αλλά κάποια στιγμή θα κλείσει. Πράγμα που θεωρείται κάτι αδιανόητο για τους ζημιογόνους φορείς του δημοσίου. Ακόμη κι αν κλείσει ο φορέας, οι εργαζόμενοι θα πάνε σε κάποιον άλλο.

[the comet the course the tail]

Ποια ίδια; Δεν σου απαντάω; Πες μου εσύ ένα σύστημα εργασίας που να μην αποξενώνει και να μην κάνει ανταγωνιστικό τον εργάτη. Πες το και στον Ορέστη.

να εργαζόμαστε όλοι για όλους. όσο χρειάζεται. αυτό πιστεύω πως μπορεί να γίνει σε μικρές αυτόνομες αλλά και αλληλοεξαρτούμενες και αλληλοσυντονιζόμενες κοινότητες ανθρώπων, οι οποίοι θα κατέχουν συλλογικά τα μέσα παραγωγής και την τύχη τους.

[Cavaliere]

Η εμπερια μου σε ενα οχι τοσο καλο φροντιστηριο ξενων γλωσσων σε συνδυασμο με καποια αρθρα που διαβαζω σχετικα με τις συνθηκες εργασιες στην πληροφορικη (αυτο που θα ειχα ζησει αν δουλευα), οπως και σε αλλα πολλα επαγγελματα, με κανουν να νιωθω απεχθεια, εως μισος για την εργασια.
https://philip.greenspun.com/careers/women-in-science
https://philip.greenspun.com/materialis ... etirement/

Φαινεται οτι η εργασια ειναι ενας τροπος για τον ανθρωπο να θαφτει ζωντανος. Με ανταλλαγμα το χρημα να γινει ζωντανος νεκρος χωρις ελευθερο χρονο και δημιουργικα ενδιαφεροντα. Ενας τροπος να θυσιασει ολοκληρη τη νιοτη του.

Το Σεπτεμβριο σχεδιαζα να βρω καποια δουλεια αλλα τωρα ανοιξαν τα ματια μου.

Φίλε, άμα τα έχεις βρει έτοιμα και μπορείς να ζεις χωρίς δουλειά, μαγκιά σου. Πάντως, καλό είναι να έχεις μια ιδιότητα για τα μάτια του κόσμου. Περνάς απαρατήρητος.

[Χαοτικός]

Ήταν έτοιμο από δεκαετίες κατά μερικές απόψεις. Δεν το έχω διαβάσει και ούτε πρόκειται.

Κατά τ' άλλα δεν το έγραψε ο μαρξ που δεν έχεις διαβάσει ποτέ κι ούτε πρόκειται. Αφού το άκουσες κάπου και σου κάθεται μια χαρά, έτσι είναι. Τέλος.

Eίχα ξεκινήσει να το διαβάζω στην εφηβεία αλλά μου φάνηκε παρωχημένο και δεν θα μου χρησίμευε σε κάτι. Βέβαια τότε δεν ήξερα ότι χρησιμεύει και μάλιστα πάρα πολύ σε κάποιους, αλλά σε μένα έτσι και αλλιώς δεν θα χρησίμευε.

Πως τη λέγανε ρε σεις την άλλη; Εκείνο το ζαβό λέω της Νέας Δημοκρατίας που έλεγε ότι τον διάβασε στα 15 και τον απέρριψε.

[ΓΑΛΗ]

για το κόνσεπτ του alienation έχεις να πεις κάτι;

Το ερώτημα είναι το κατά πόσον μπορεί να αντιμετωπισθεί αυτό από τον ίδιο τον εργαζόμενο.
Προσωπικώς, θεωρώ ότι όποιος ενδιαφέρεται για κάτι μπορεί να μάθει περισσότερα, χωρίς ιδιαίτερο κόπο ή κόστος.

τι εννοείτε κ. ΓΑΛΗ;

Εννοώ το ότι ο κάθε εργαζόμενος που νοιώθει... αποξενωμένος από το προϊόν που αμπαλάρει, μπορεί να μάθει περισσότερες πληροφορίες για την αλυσίδα παραγωγής του προϊόντος. Και ίσως βρει κάτι που να μπορεί να κάνει και να τον ενδιαφέρει περισσότερο από αυτό που ήδη κάνει.
Δεν ξεκίνησαν από κληρονομιές και έτοιμο κεφάλαιο όλες οι επιχειρήσεις.

[Antares]

Πως τη λέγανε ρε σεις την άλλη; Εκείνο το ζαβό λέω της Νέας Δημοκρατίας που έλεγε ότι τον διάβασε στα 15 και τον απέρριψε.

Να διαβάσεις το άλλο που έγραψα. Σε αυτή την χώρα ήρθαν καραβιές και γεννοβόλησαν εντελώς παράνομα (όπως κάνουν παντού). Επιδίδονται σε εγκλήματα. Δεν τους πιάνει κανείς. Δεν είναι κανείς διατεθειμένος να υπακούσει σε αυτά τα άτομα. Ούτε να δουλέψει γι΄αυτά. Ελπίζω να προειδοποιηθούν πολλοί άνθρωποι, εγώ τουλάχιστον τους λίγους απογόνους που υπάρχουν θα τους οδηγήσω αλλού, αλλιώς φοβάμαι για την σωματική τους ακεραιότητα.
Την ράτσα να την μαντέψεις μόνος σου. Εξάλλου φαίνεται από την πολλή μπουρδολογία και το παχύ πορτοφόλι.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Εγώ έχω διαφορετική άποψη.
Αυτό που αναφέρουμε ως "δημοσιουπαλληλική" νοοτροπία, υπάρχει και στον ιδιωτικό τομέα.
Ας μην ξεχνάμε, ότι ακόμη και η περιβόητη "μονιμότητα" στο δημόσιο εγγυάται μόνον την παραμονή στο δημόσιο και όχι την ιεραρχική/μισθολογική εξέλιξη του κάθε εργαζόμενου. Η δεύτερη απαιτεί τόσο από τους μεν όσο και τους δε τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Δεν διαφωνώ. Το θέμα με τον ιδιωτικό τομέα, κι έχω πολλά προσωπικά παραδείγματα, είναι ότι στο τέλος, όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, αυτοί που επιμένουν στη δημοσιουπαλληλική νοοτροπία, απομακρύνονται.

Στον ιδιωτικό τομέα, παίζουν μεγαλύτερο ρόλο οι συγκυρίες. Τα πάντα κρίνονται από τις ισορροπίες που θεωρεί απαραίτητες η διεύθυνση με όλα τα παρεπόμενα για τα ξερά και χλωρά του χώρου.

Και φυσικά το ότι δεν υπάρχει η εφ' όρου ζωής υιοθεσία που ισχύει για το δημόσιο. Όταν μια επιχείρηση δεν πάει καλά, θα το τραβήξει όσο μπορεί (με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους) αλλά κάποια στιγμή θα κλείσει. Πράγμα που θεωρείται κάτι αδιανόητο για τους ζημιογόνους φορείς του δημοσίου. Ακόμη κι αν κλείσει ο φορέας, οι εργαζόμενοι θα πάνε σε κάποιον άλλο.

Ακριβώς. Τι παραγωγικότητα να περιμένει κανείς από κάποιον που γνωρίζει ότι ποτέ δεν πρόκειται να χάσει τον μισθό του;

[Cavaliere]

Αλίμονο σε όποιον γίνεται παραγωγικός μόνο για να μη χάσει τον μισθό του.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Ποια ίδια; Δεν σου απαντάω; Πες μου εσύ ένα σύστημα εργασίας που να μην αποξενώνει και να μην κάνει ανταγωνιστικό τον εργάτη. Πες το και στον Ορέστη.

να εργαζόμαστε όλοι για όλους. όσο χρειάζεται. αυτό πιστεύω πως μπορεί να γίνει σε μικρές αυτόνομες αλλά και αλληλοεξαρτούμενες και αλληλοσυντονιζόμενες κοινότητες ανθρώπων, οι οποίοι θα κατέχουν συλλογικά τα μέσα παραγωγής και την τύχη τους.

Τέτοια παραδείγματα μπορείς να βρεις ακόμα και στην Ελλάδα. Ψάξε την ΒΙΟΜΕ. Όπως και να 'χει κανείς δεν σε σταματάει, τα καλά του καπιταλιστικού συστήματος που λέγαμε, να μαζευτείτε με 10-20 φίλους και να ανοίξετε συνεταιρικά μια βιοτεχνία με τον κόπο και τα κέρδη δικά σας. Και φυσικά. Το ρίσκο.

Ο κόσμος δεν αλλάζει επειδή πήδηξες μια ωραία γκόμενα μια ήσυχη νύχτα, οκ αυτό μπορεί να μην ισχύει. Πάω ξανά. Ο κόσμος δεν αλλάζει αναμασώντας ανεφάρμοστες θεωρίες και καταγγέλοντας αδιάκοπα το κεφάλαιο. Ο κόσμος αλλάζει στην πράξη.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Αλίμονο σε όποιον γίνεται παραγωγικός μόνο για να μη χάσει τον μισθό του.

Και τρισαλίμονο σε όλους τους άλλους που συντηρούν κάποιον που δεν αξίζει το μισθό που παίρνει.