ST48410 έγραψε: ↑02 Ιούλ 2022, 17:55
ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ έγραψε: ↑02 Ιούλ 2022, 17:50
Γιατί τα γράφω αυτά? Γιατί προϋποθέσεις για να επιβιώσει μία Λαϊκή Δημοκρατία επί μακρόν φαίνεται να υπάρχουν. Το θέμα όμως δεν είναι στην ταμπέλα. Λαικός μπορεί να δηλώνει ο οποιοσδήποτε και να κυβερνά σαν απόλυτος μονάρχης. Επίσης, πρέπει και ο λαός να είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί την ταμπέλα της ΛΔ,θα αναφέρω για παράδειγμα πως οι Ελβετοί είχαν στρατό κληρωτών όταν τα γειτονικά τους κράτη πολεμούσαν με μισθοφόρους και ιππότες. Επίσης, οι Ελβετοί έκαναν δημοψηφίσματα και συνελεύσεις, όταν τα περισσότερα κράτη της εποχής διοκούνταν από ηγεμόνες.
Λόγω χριστιανικής παράδοσης μερικά πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο εύκολα σε μια τέτοια μετάβαση. Δηλαδή στην δική μας κοινωνία είναι γενικά αποδεκτό ότι δεν είναι δίκαιο να γεννιέται κάποιος πλούσιος και κάποιος άλλος φτωχός. Έστω και σαν αφετηρία και σε επίπεδο απλής παραδοχής.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην μετάβαση από την φεουδαρχική κοινωνία σε μία κομμουνιστική. Και η διαφορά αυτή είναι ότι η αστική τάξη είχε την οικονομική εξουσία πολύ πριν αποκτήσει την πολιτική. Οι φεουδάρχες υποχωρούσαν επειδή δεν ήταν πιά τόσο επιτυχημένοι όσο οι αστοί. Η κατοχή τής οικονομικής εξουσίας (= των χρημάτων) επέτρεψε στην αστική τάξη να διαχύσει τις ιδέες της στην κοινωνία. Αυτό δεν έγινε μέσα από μυστικές οργανώσεις και άλλα τέτοια συνομωσιολογικά. Απλώς, κάποιος πλούσιος αστός ήταν πολύ πιό πιθανό να υποστηρίξει έναν συγγραφές, ή φιλόσοφο που τα "έλεγε καλά" (liberté, égalité, fraternité) παρά κάποιον που υποστήριζε το θείο δικαίωμα των αριστοκρατών να άρχουν. Ακόμη, τα ιδανικά τής αστικής τάξης (meritocracy) δεν ήταν τέτοια που απομάκρυναν έναν αρσιτοκράτη μεν αλλά όχι από το πάνω ράφι.
Αυτά απουσιάζουν (προς το παρόν; ) από την σημερινή εργατική τάξη, όπως απουσίαζαν και από τηνεργατική τάξη τής εποχής του Μαρξ. Σ'ιγουρα δεν κατέχουν οι εργάτες την οικονομική εξουσία και κάποιος φτωχός που αναδεικνύεται σε CEO ή κάποιος ιδρυτής μιάς πετυχημένης startup χαίρει μεγαλύτερης κοινωνικής εκτίμησης από έναν συνδικαλιστή. Επίσης, ένας αριστοκράτης ενδεχομένως να σκεφτόταν ότι θα είναι καλύτερα σαν καπιταλιστής. Ενας καπιταλιστής όμως δεν υπάρχει περίπτωση να σκεφθεί ότι θα είναι καλύτερα σαν εργάτης. Το γεγονός αυτό δεν διέφυγε από τον Μαρξ, γι'αυτό και δημιούργησε το πλάσμα τής δικατατορίας του προλεταριάτου, μιάς περιόδου δηλαδή όπου την εξουσία θα την ασκούν οι πρωτοπόροι τής εργατικής τάξης και κατά την οποία θα διαπαιδαγωγούσαν τον λαό. Οταν ο Μαρξ μιλάει γιά δικτατορία, δεν έχει σαν πρότυπο φυσικά τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, ενώ δεν πρέπει να είχε αναλύσει και τους δικτάτορες τής Ν.Αμερικής που είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στην εποχή του. Η αναφορά του είναι στον Ναπολέοντα και τους Γράκχους, οι οποίοι ασκούσαν την εξουσία τους "φωτισμένα". Αρα, την δικτατορία του προλεταριάτου την αντιλαμβανόταν θετικά, αν και ήταν ένα προσωρινό στάδιο.