Οι πίνακες του Αδόλφου Χίτλερ

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Έχεις μια καλή εξήγηση να προσφέρεις γιατί δεν θα σου δώσουν και σε εσένα εκατομμύρια για το έργο σου; Παρακαλώ μην ακούσω θεωρίες του τύπου, "δεν έχω τα κονέ, δεν έχω καλό μάνατζερ, δεν είμαι μασόνος, Εβραίος, γκέι" κλπ συνήθεις δικαιολογίες.

Μια λογική εξήγηση θέλω που δεν θα πάρεις ούτε 100 χιλιάρικα. Γιατί;

ποια είναι η απάντηση; ότι πληρώνουν την απίστευτη, την ανεπανάληπτη σύλληψη του καλλιτέχνη που πρωτοτύπησε κάνοντάς το πρώτος; ότι άμα κι εγώ βάψω καφέ έναν καμβά όχι με μπογιά αλλά με σκατά και τον πάω θα πληρωθώ για την πρωτότυπη σύλληψή μου; ή μήπως το έχουν κάνει ήδη κι αυτό;

υπάρχουν μορφές τέχνης που δεν μου αρέσουν, αλλά δε μπορώ να αρνηθώ ότι είναι τέχνη. αυτές οι ΜΑΛΑΚΙΕΣ, όχι ΔΕΝ είναι τέχνη. εκτός κι αν θεωρούμε τον μπογιατζή στην οικοδομή καλλιτέχνη και όχι τεχνίτη/εργάτη

O Bazoomba έβαλε κάποιες ιδιαίτερα εύστοχες επισημάνσεις της tipiti klop αλλά τις έβαλε σε spoiler και ίσως δεν θα διαβαστούν. Εγώ θα επιχειρήσω να το πω πιο απλά και πιο ωμά αν θέλεις.

Την εποχή που έγιναν τέτοια έργα (πριν 100 αλλά και πριν 70 χρόνια αλλά από διαφορετική αφετηρία κάθε φορά) δεν τα έκανε κάποιος τυχαίος. Τα έκαναν άνθρωποι με γνώσεις που το "βιογραφικό" τους εξασφάλιζε ότι μπορούσαν να ζωγραφίσουν λουλούδια, ζώα, πορτραίτα κι ό,τι άλλο φανταστείς.
Πιο απλά. Αν πάμε εγώ, εσύ ή ο Δημοκράτης, από το πουθενά, χωρίς άλλη σχετική δραστηριότητα, να εμφανίσουμε ως έργο μία κόκκινη επιφάνεια, το πρώτο που θα σκεφτεί αυτός που θα το δει είναι ότι τρολάρουμε ή ότι είμαστε άσχετοι, επιτήδειοι, απατεώνες. Αν πάει με το ίδιο έργο ένας καλλιτέχνης που έχει ήδη δείξει ότι ξέρει και μπορεί να φτιάχνει γενικώς πράγματα, αντιμετωπίζεται ίσως με σκεπτικισμό, πάντως όχι ως τσαρλατάνος.

ΥΓ. Ούτως ή άλλως σήμερα είναι πολύ αργά για να σταθεί ένα τέτοιο πράγμα ως έργο. Σε άλλες εποχές υπήρχε κάποιο νόημα εξαιτίας της ροής των πραγμάτων. Αν θέλεις να επεκταθώ.

δεν λέω ότι λες πράγματα που δεν ισχύουν, πιθανώς να έχεις δίκιο, αλλά συγνώμη αλλά είναι μαλακίες

το έργο θα πρέπει να έχει εγγενή αξία όχι να αποκτά αξία ανάλογα με το ποιος το έκανε. στα παπάρια μου αν κάποιος έχει κάνει 500 αριστουργήματα. αν κάνει μια μαλακία αυτή η μαλακία θα παραμείνει μαλακία ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα έργα. το έργο θα πρέπει να έχει αντικειμενική, εγγενή αξία και όχι η αξία του να εκτιμάται ανάλογα με τι άλλο έχει κάνει αυτός που το έκανε

με αυτό το σκεπτικό μπορώ εγώ να ζωγραφίσω μια παπαριά για πέταμα αλλά να τη παρουσιάσει ως δικιά του κάποιος πετυχημένος και αναγνωρισμένος και να κάθεστε όλοι οι "ψαγμένοι" να βρείτε το μυστικό μήνυμα, την μυστική καλλιτεχνική αξία που φέρει αυτή η παπαριά ενώ η πραγματικότητα είναι ότι είναι αυτό που βλέπουμε όλοι, μια ΠΑΠΑΡΙΑ

[ST48410]

1. Η εμπορική και η καλλιτεχνική αξία δεν είναι πάντοτε ευθέως ανάλογες. Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Το πόσο κοστίζει ένα έργο τέχνης καταλαβαίνω ότι μπορεί να σε σοκάρει όπως σοκάρει άλλους το πόσο αποτιμάται η ικανότητα κάποιου να κλωτσάει ένα δερμάτινο τόπι.

Επιφανειακά good point, αλλά, αν το δεις λίγο πιο βαθιά, κανείς δεν καμώνεται ότι ο Μέσι παίρνει εκατομμύρια γιατί είναι το απαύγασμα της διάνοιας του ανθρώπινου πολιτισμού. Παίρνει πολλά λεφτά γιατί η εργασία του είναι ένα δημοφιλές θέαμα, ένα μεγάλο πανηγύρι.

Δε είμαι σίγουρος τι πιστεύει ο κόσμος για τους πολύ σπουδαίους αθλητές. Έχω δει επανειλημμένα να χαρακτηρίζονται ως ευφυείς (πχ τα πρόσφατα videos για Μπάτλερ και Γιόκιτς στο νήμα του NBA).

Αυτό που νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ότι η χρηματιστηριακή αξία ενός έργου τέχνης επηρεάζεται από πολλούς εξωκαλλιτεχνικούς λόγους. Πχ κάποιος από τους πίνακες του Χίτλερ μπορεί να πιάσει μερικές δεκάδες χιλιάδων Ευρώ. Δεν θα εκτιμηθεί τόσο για την καλλιτεχνική του αξία αλλά γιατί είναι του Χίτλερ.

4. Έργα που φαίνονται απλά στην κατασκευή τους (όπως οι μπλε πίνακες) δίνουν την εντύπωση ότι μπορεί να τα κάνει ο καθένας και ως εκ τούτου ότι δεν αξίζουν τίποτα. Δεν τα έκανε όμως ο καθένας τότε.

Ένα σωρό άτομα το έκαναν, δεν ήταν ο μόνος. Ανάλογες πίπες υπάρχουν πολλές. Δεν είναι ότι δεν έγιναν πιο πριν γιατί κανείς δεν το σκέφτηκε, αλλά γιατί κανείς πιο πριν δεν μπορούσε καν να διανοηθεί ότι ένας μπλε πίνακας μπορεί να περάσει για τέχνη.

Επειδή κάποιος είναι ο πρώτος που έχει το θράσος να σκεφτεί ότι μια μαλακία μπορεί να περάσει για τέχνη δεν σημαίνει ότι είναι διορατικός ή έχει ταλέντο, απλά μεγαλύτερο θράσος.

Είναι θέμα θάρρους και όχι θράσους. Και το θάρρος εκτιμάται πάρα πολύ γιατί ιστορικά συνέβαλε σε μεγάλες ανατροπές/αλλαγές που έφεραν την εξέλιξη (θυμήσου ότι η εξέλιξη σε αυτό το είδος της τέχνης είναι το Α και το Ω). Απλά το θάρρος άλλοτε φαίνεται στον διαφορετικό χειρισμό του φωτός, στον διαφορετικό χειρισμό των περιγραμμάτων, στις διαφορετικές μίξεις των χρωμάτων και τίποτε από αυτά δεν σε πειράζει. Εδώ που εκφράζεται με κάτι που στα μάτια σου είναι παιδαριώδες, σου φαίνεται θράσος.

[ST48410]

3. Υπάρχει αξία που παίρνουν κάποια έργα/καλλιτέχνες επειδή άνοιξαν δρόμους κι όχι επειδή τα ίδια ήταν τόσο αξιόλογα.

4. Έργα που φαίνονται απλά στην κατασκευή τους (όπως οι μπλε πίνακες) δίνουν την εντύπωση ότι μπορεί να τα κάνει ο καθένας και ως εκ τούτου ότι δεν αξίζουν τίποτα. Δεν τα έκανε όμως ο καθένας τότε.

Το καταλαβαίνω αυτό, αλλά αυτά δεν έγιναν πριν 100 χρόνια ξέρω γω; Έχει κάτι πρωτοποριακό σήμερα ένας μπλε καμβάς;

Τίποτα απολύτως (που να μπορώ να φανταστώ εγώ). Ο μπλε πίνακας των προηγούμενων σελίδων είναι έργο στα μέσα του περασμένου αιώνα.

[hellegennes]

ποια είναι η απάντηση; ότι πληρώνουν την απίστευτη, την ανεπανάληπτη σύλληψη του καλλιτέχνη που πρωτοτύπησε κάνοντάς το πρώτος; ότι άμα κι εγώ βάψω καφέ έναν καμβά όχι με μπογιά αλλά με σκατά και τον πάω θα πληρωθώ για την πρωτότυπη σύλληψή μου; ή μήπως το έχουν κάνει ήδη κι αυτό;

υπάρχουν μορφές τέχνης που δεν μου αρέσουν, αλλά δε μπορώ να αρνηθώ ότι είναι τέχνη. αυτές οι ΜΑΛΑΚΙΕΣ, όχι ΔΕΝ είναι τέχνη. εκτός κι αν θεωρούμε τον μπογιατζή στην οικοδομή καλλιτέχνη και όχι τεχνίτη/εργάτη

O Bazoomba έβαλε κάποιες ιδιαίτερα εύστοχες επισημάνσεις της tipiti klop αλλά τις έβαλε σε spoiler και ίσως δεν θα διαβαστούν. Εγώ θα επιχειρήσω να το πω πιο απλά και πιο ωμά αν θέλεις.

Την εποχή που έγιναν τέτοια έργα (πριν 100 αλλά και πριν 70 χρόνια αλλά από διαφορετική αφετηρία κάθε φορά) δεν τα έκανε κάποιος τυχαίος. Τα έκαναν άνθρωποι με γνώσεις που το "βιογραφικό" τους εξασφάλιζε ότι μπορούσαν να ζωγραφίσουν λουλούδια, ζώα, πορτραίτα κι ό,τι άλλο φανταστείς.
Πιο απλά. Αν πάμε εγώ, εσύ ή ο Δημοκράτης, από το πουθενά, χωρίς άλλη σχετική δραστηριότητα, να εμφανίσουμε ως έργο μία κόκκινη επιφάνεια, το πρώτο που θα σκεφτεί αυτός που θα το δει είναι ότι τρολάρουμε ή ότι είμαστε άσχετοι, επιτήδειοι, απατεώνες. Αν πάει με το ίδιο έργο ένας καλλιτέχνης που έχει ήδη δείξει ότι ξέρει και μπορεί να φτιάχνει γενικώς πράγματα, αντιμετωπίζεται ίσως με σκεπτικισμό, πάντως όχι ως τσαρλατάνος.

ΥΓ. Ούτως ή άλλως σήμερα είναι πολύ αργά για να σταθεί ένα τέτοιο πράγμα ως έργο. Σε άλλες εποχές υπήρχε κάποιο νόημα εξαιτίας της ροής των πραγμάτων. Αν θέλεις να επεκταθώ.

δεν λέω ότι λες πράγματα που δεν ισχύουν, πιθανώς να έχεις δίκιο, αλλά συγνώμη αλλά είναι μαλακίες

το έργο θα πρέπει να έχει εγγενή αξία όχι να αποκτά αξία ανάλογα με το ποιος το έκανε. στα παπάρια μου αν κάποιος έχει κάνει 500 αριστουργήματα. αν κάνει μια μαλακία αυτή η μαλακία θα παραμείνει μαλακία ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα έργα. το έργο θα πρέπει να έχει αντικειμενική, εγγενή αξία και όχι η αξία του να εκτιμάται ανάλογα με τι άλλο έχει κάνει αυτός που το έκανε

με αυτό το σκεπτικό μπορώ εγώ να ζωγραφίσω μια παπαριά για πέταμα αλλά να τη παρουσιάσει ως δικιά του κάποιος πετυχημένος και αναγνωρισμένος και να κάθεστε όλοι οι "ψαγμένοι" να βρείτε το μυστικό μήνυμα, την μυστική καλλιτεχνική αξία που φέρει αυτή η παπαριά ενώ η πραγματικότητα είναι ότι είναι αυτό που βλέπουμε όλοι, μια ΠΑΠΑΡΙΑ

Την έχω εκφράσει κι εγώ αυτήν την αντίρρηση. Χωρίς εγγενή αξία το έργο παύει να είναι καλλιτεχνικό κι αποκτά μόνο ιστορική αξία αν και εφόσον έχει επηρεάσει άλλους καλλιτέχνες ή την κοινωνία γενικότερα. Αυτό είναι ιστορική, όχι καλλιτεχνική αξία και μπορεί να ταιριάξει σε διάφορα πράγματα που δεν είναι τέχνη. Η προσωπικότητα κάποιου μπορεί να παίξει αυτούς τους ρόλους ή ένα συμβάν ή μια εφεύρεση ή μια ιδέα. Τίποτα απ' αυτά δεν είναι καλλιτεχνικό έργο αλλά μπορούν να επηρεάσουν τον πολιτισμό, την κοινωνία και τις τέχνες.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

O Bazoomba έβαλε κάποιες ιδιαίτερα εύστοχες επισημάνσεις της tipiti klop αλλά τις έβαλε σε spoiler και ίσως δεν θα διαβαστούν. Εγώ θα επιχειρήσω να το πω πιο απλά και πιο ωμά αν θέλεις.

Την εποχή που έγιναν τέτοια έργα (πριν 100 αλλά και πριν 70 χρόνια αλλά από διαφορετική αφετηρία κάθε φορά) δεν τα έκανε κάποιος τυχαίος. Τα έκαναν άνθρωποι με γνώσεις που το "βιογραφικό" τους εξασφάλιζε ότι μπορούσαν να ζωγραφίσουν λουλούδια, ζώα, πορτραίτα κι ό,τι άλλο φανταστείς.
Πιο απλά. Αν πάμε εγώ, εσύ ή ο Δημοκράτης, από το πουθενά, χωρίς άλλη σχετική δραστηριότητα, να εμφανίσουμε ως έργο μία κόκκινη επιφάνεια, το πρώτο που θα σκεφτεί αυτός που θα το δει είναι ότι τρολάρουμε ή ότι είμαστε άσχετοι, επιτήδειοι, απατεώνες. Αν πάει με το ίδιο έργο ένας καλλιτέχνης που έχει ήδη δείξει ότι ξέρει και μπορεί να φτιάχνει γενικώς πράγματα, αντιμετωπίζεται ίσως με σκεπτικισμό, πάντως όχι ως τσαρλατάνος.

ΥΓ. Ούτως ή άλλως σήμερα είναι πολύ αργά για να σταθεί ένα τέτοιο πράγμα ως έργο. Σε άλλες εποχές υπήρχε κάποιο νόημα εξαιτίας της ροής των πραγμάτων. Αν θέλεις να επεκταθώ.

δεν λέω ότι λες πράγματα που δεν ισχύουν, πιθανώς να έχεις δίκιο, αλλά συγνώμη αλλά είναι μαλακίες

το έργο θα πρέπει να έχει εγγενή αξία όχι να αποκτά αξία ανάλογα με το ποιος το έκανε. στα παπάρια μου αν κάποιος έχει κάνει 500 αριστουργήματα. αν κάνει μια μαλακία αυτή η μαλακία θα παραμείνει μαλακία ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα έργα. το έργο θα πρέπει να έχει αντικειμενική, εγγενή αξία και όχι η αξία του να εκτιμάται ανάλογα με τι άλλο έχει κάνει αυτός που το έκανε

με αυτό το σκεπτικό μπορώ εγώ να ζωγραφίσω μια παπαριά για πέταμα αλλά να τη παρουσιάσει ως δικιά του κάποιος πετυχημένος και αναγνωρισμένος και να κάθεστε όλοι οι "ψαγμένοι" να βρείτε το μυστικό μήνυμα, την μυστική καλλιτεχνική αξία που φέρει αυτή η παπαριά ενώ η πραγματικότητα είναι ότι είναι αυτό που βλέπουμε όλοι, μια ΠΑΠΑΡΙΑ

Την έχω εκφράσει κι εγώ αυτήν την αντίρρηση. Χωρίς εγγενή αξία το έργο παύει να είναι καλλιτεχνικό κι αποκτά μόνο ιστορική αξία αν και εφόσον έχει επηρεάσει άλλους καλλιτέχνες ή την κοινωνία γενικότερα. Αυτό είναι ιστορική, όχι καλλιτεχνική αξία και μπορεί να ταιριάξει σε διάφορα πράγματα που δεν είναι τέχνη. Η προσωπικότητα κάποιου μπορεί να παίξει αυτούς τους ρόλους ή ένα συμβάν ή μια εφεύρεση ή μια ιδέα. Τίποτα απ' αυτά δεν είναι καλλιτεχνικό έργο αλλά μπορούν να επηρεάσουν τον πολιτισμό, την κοινωνία και τις τέχνες.

στη περίπτωση όμως με αυτό το μπλε πίνακα δεν μιλάμε καν για ιστορική αξία. μιλάμε ξεκάθαρα για κοροϊδία

[hellegennes]

Είναι θέμα θάρρους και όχι θράσους. Και το θάρρος εκτιμάται πάρα πολύ γιατί ιστορικά συνέβαλε σε μεγάλες ανατροπές/αλλαγές που έφεραν την εξέλιξη (θυμήσου ότι η εξέλιξη σε αυτό το είδος της τέχνης είναι το Α και το Ω). Απλά το θάρρος άλλοτε φαίνεται στον διαφορετικό χειρισμό του φωτός, στον διαφορετικό χειρισμό των περιγραμμάτων, στις διαφορετικές μίξεις των χρωμάτων και τίποτε από αυτά δεν σε πειράζει. Εδώ που εκφράζεται με κάτι που στα μάτια σου είναι παιδαριώδες, σου φαίνεται θράσος.

Ε, μα γι' αυτό είναι θράσος, γιατί είναι gimmick. Την έχουμε ξανακάνει αυτήν την συζήτηση. Άμα είναι παιδαριώδες μιλάμε για θράσος.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Είναι θέμα θάρρους και όχι θράσους. Και το θάρρος εκτιμάται πάρα πολύ γιατί ιστορικά συνέβαλε σε μεγάλες ανατροπές/αλλαγές που έφεραν την εξέλιξη (θυμήσου ότι η εξέλιξη σε αυτό το είδος της τέχνης είναι το Α και το Ω). Απλά το θάρρος άλλοτε φαίνεται στον διαφορετικό χειρισμό του φωτός, στον διαφορετικό χειρισμό των περιγραμμάτων, στις διαφορετικές μίξεις των χρωμάτων και τίποτε από αυτά δεν σε πειράζει. Εδώ που εκφράζεται με κάτι που στα μάτια σου είναι παιδαριώδες, σου φαίνεται θράσος.

Ε, μα γι' αυτό είναι θράσος, γιατί είναι gimmick. Την έχουμε ξανακάνει αυτήν την συζήτηση. Άμα είναι παιδαριώδες μιλάμε για θράσος.

είναι σε φάση "τα ζώα θα χάψουν ό,τι και να τους πλασσάρω γιατί είμαι θεός"

[ST48410]

το έργο θα πρέπει να έχει εγγενή αξία όχι να αποκτά αξία ανάλογα με το ποιος το έκανε. στα παπάρια μου αν κάποιος έχει κάνει 500 αριστουργήματα. αν κάνει μια μαλακία αυτή η μαλακία θα παραμείνει μαλακία ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα έργα. το έργο θα πρέπει να έχει αντικειμενική, εγγενή αξία και όχι η αξία του να εκτιμάται ανάλογα με τι άλλο έχει κάνει αυτός που το έκανε

Δεν υπάρχει αυτή η εγγενής αξία όπως τη ζητάς ή μάλλον δεν υπάρχει σε όλες τις μορφές και όλα τα έργα τέχνης έτσι όπως την εννοείς. Δηλαδή. Αν σου ζωγραφίσει κάποιος σήμερα κάτι σαν το παρακάτω



αναγνωρίζεις ότι αυτός που το έκανε ξέρει να χειρίζεται τα χρώματα, να αποδίδει τις αναλογίες του ανθρωπίνου σώματος, να παίζει με το φως και τη σκιά κλπ κλπ κλπ. Αναγνωρίζεις δηλαδή τεχνικές ικανότητες.

Ωστόσο η τέχνη αρχίζει μετά από το σημείο αυτό. Κάθε καλός μαθητής σχολής Καλών Τεχνών μπορεί να σου φτιάξει κάτι σαν το παραπάνω. Τεχνικά αυτός δείχνει πως κατανοεί την χρήση των υλικών εκείνης της εποχής (με τους όποιους περιορισμούς υπήρχαν) προκειμένου να αποδώσει ένα καλό αποτέλεσμα. Καλλιτεχνικά όμως το να φτιάξει κάτι τέτοιο σήμερα έχει αξία 0. Τίποτα παραπάνω. Δείχνει τις ικανότητες του ως σπουδαστής, όχι ως καλλιτέχνης.

Από τότε όμως άλλαξαν πολλά. Και από την στιγμή που μπήκε στην ζωγραφική (και στις άλλες τέχνες) η αφαίρεση και άλλα σύγχρονα κινήματα και γίνονται έργα με επιφάνειες χρώματος ή με σχήματα χωρίς πραγματικά αντικείμενα, το πράγμα ζορίζει και πρέπει να ξέρει τι, ποιος και πότε για να μπορείς να κάνεις μια πρώτη εκτίμηση του αν κοροϊδεύει ή αν προσπαθεί να κάνει κάτι.

ΠΡΟΣΟΧΗ. Με μεγάλα γράμματα και φωναχτά. Δεν έγραψε κανείς πουθενά ούτε ισχυρίστηκα εγώ ότι όποιος κάνει μονοχρωματικούς πίνακες κάνει πάντα αριστουργήματα. Πολλά από αυτά είναι ανοησίες όπως η συντριπτική πλειοψηφία της καλλιτεχνικής παραγωγής κάθε εποχής. Και κάποια λίγα αριστουργήματα. Αυτό που λέμε είναι να μην κάνετε γενικεύσεις και βιαστικές κρίσεις.

με αυτό το σκεπτικό μπορώ εγώ να ζωγραφίσω μια παπαριά για πέταμα αλλά να τη παρουσιάσει ως δικιά του κάποιος πετυχημένος και αναγνωρισμένος και να κάθεστε όλοι οι "ψαγμένοι" να βρείτε το μυστικό μήνυμα, την μυστική καλλιτεχνική αξία που φέρει αυτή η παπαριά ενώ η πραγματικότητα είναι ότι είναι αυτό που βλέπουμε όλοι, μια ΠΑΠΑΡΙΑ

Αν κάποιος είναι καλλιτέχνης εγνωσμένης αξίας εννοείται ότι δεν υπογράφει ως δικό του ό,τι να 'ναι αλλά για να μην θεωρήσεις ότι προσπαθώ να αποφύγω την απάντηση, σου λέω ότι ναι, θα καθόμασταν να ψάξουμε τι εννοεί. Ο χρόνος όμως βάζει στις σωστές τους διαστάσεις τέτοιες εξυπνάδες. Αργά ή γρήγορα μαθαίνονται και ξεσκαρτάρονται όλα αυτά. Μπορεί να πάρει δεκαετίες αλλά κάποια στιγμή γίνεται. Επίσης δεν ισχυρίζεται κανείς ότι οι σπουδαίοι δημιουργοί κάνουν αποκλειστικά αριστουργήματα. Έχουν και μέτρια και κακά έργα.

[ST48410]

Είναι θέμα θάρρους και όχι θράσους. Και το θάρρος εκτιμάται πάρα πολύ γιατί ιστορικά συνέβαλε σε μεγάλες ανατροπές/αλλαγές που έφεραν την εξέλιξη (θυμήσου ότι η εξέλιξη σε αυτό το είδος της τέχνης είναι το Α και το Ω). Απλά το θάρρος άλλοτε φαίνεται στον διαφορετικό χειρισμό του φωτός, στον διαφορετικό χειρισμό των περιγραμμάτων, στις διαφορετικές μίξεις των χρωμάτων και τίποτε από αυτά δεν σε πειράζει. Εδώ που εκφράζεται με κάτι που στα μάτια σου είναι παιδαριώδες, σου φαίνεται θράσος.

Ε, μα γι' αυτό είναι θράσος, γιατί είναι gimmick. Την έχουμε ξανακάνει αυτήν την συζήτηση. Άμα είναι παιδαριώδες μιλάμε για θράσος.

Το σημαντικό στην τέχνη δεν είναι το αντικείμενο. Δεν είναι να σου φτιάξει κάποιος ένα άγαλμα που θα μπορείς να ξεχωρίσεις στο κεφάλι τις τρίχες μία μία. (Σε κάποια ήδη τέχνης αξιολογείται και η κατά το δυνατόν λεπτομερής απεικόνιση αλλά δεν μιλάμε τώρα για αυτό). Το σημαντικό είναι το πόση επένδυση πνεύματος χρειάζεται για να γίνει κάτι. Και υπάρχουν έργα που αυτή η επένδυση πνεύματος γίνεται με μία θαρραλέα κίνηση και όχι εργασία μηνών. Αξιολογείται και η κοπιώδης εργασία όταν αυτή απαιτείται αλλά όχι όταν δεν υπάρχει πνευματικός μόχθος.

Τέτοια έργα (μιας θαραλλέας διατύπωσης ιδέας) συνήθως εξαντλούνται πολύ γρήγορα (χαρακτηριστικό το 4′33 του Cage που μετά δεν έχει νόημα να κάνεις άλλα τέτοια έργα πχ 4′53, 7′33 κοκ) αλλά ανοίγουν δρόμους. Προσφέρουν δηλαδή στους επόμενους καλλιτέχνες την δυνατότητα να σκεφτούν και λίγο διαφορετικά για το τι είναι τέχνη, τι είναι έργο, πως χειρίζεται κάποιος το υλικό του και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν θα πούμε ποτέ δηλαδή ότι το 4′33 είναι κάποιο σπουδαίο ή αριστουργηματικό έργο. Είναι σημαντικό όμως που υπήρξε και χαρακτηριστικό των εξελίξεων

[EKPLIKTIKOS]

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλου είδους αντικειμενικη, εγγενής αξία που να μη συνδέεται με την αξία (την οικονομική) ενός παραγόμενου έργου. Πχ τόσα υλικά, τόσες εργατοώρες, τόσο κοστολογειται η τεχνική κτλ κτλ. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γινει;

[enaon]

χαρακτηριστικό το 4′33 του Cage

θα βγαλει αφρους ο Αλογομουρης

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

χαρακτηριστικό το 4′33 του Cage

θα βγαλει αφρους ο Αλογομουρης

τι ήθελα και το γκούγκλαρα
γτπμ βραδιάτικα

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Τέτοια έργα (μιας θαραλλέας διατύπωσης ιδέας) συνήθως εξαντλούνται πολύ γρήγορα (χαρακτηριστικό το 4′33 του Cage που μετά δεν έχει νόημα να κάνεις άλλα τέτοια έργα πχ 4′53, 7′33 κοκ) αλλά ανοίγουν δρόμους. Προσφέρουν δηλαδή στους επόμενους καλλιτέχνες την δυνατότητα να σκεφτούν και λίγο διαφορετικά για το τι είναι τέχνη, τι είναι έργο, πως χειρίζεται κάποιος το υλικό του και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν θα πούμε ποτέ δηλαδή ότι το 4′33 είναι κάποιο σπουδαίο ή αριστουργηματικό έργο. Είναι σημαντικό όμως που υπήρξε και χαρακτηριστικό των εξελίξεων

είστε για το ψυχιατρείο

[ST48410]

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλου είδους αντικειμενικη, εγγενής αξία που να μη συνδέεται με την αξία (την οικονομική) ενός παραγόμενου έργου. Πχ τόσα υλικά, τόσες εργατοώρες, τόσο κοστολογειται η τεχνική κτλ κτλ. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γινει;

Με σύγκριση. Δηλαδή την τάδε εποχή κάνουν αυτοί οι καλλιτέχνες τα χ έργα με τις ψ τεχνοτροπίες. Πριν γινόταν το α και το β. Μετά από αυτούς το γ και το δ. Και βλέπεις ποιος από αυτούς πήρε τι από τα προηγούμενα και πόσο το εξέλιξε, πόσο επηρέασε την εξέλιξη και πόσο φτάνει τα έργα του σε υψηλό επίπεδο.

Εκτιμάς πράγματα όπως:
την προσωπική σφραγίδα, το να βλέπεις το έργο κάποιου και να αναγνωρίζεις ότι είναι δικό του (πχ του Θεοτοκόπουλου)
τις επιλογές των στοιχείων μέσα στο έργο. Παίρνει ένα θέμα που το παίρνουν και οι άλλοι καλλιτέχνες τριγύρω. Τι παραπάνω κάνει αυτός; Πως επεξεργάζεται τις ιδέες του; Πως χρησιμοποιεί τα υλικά του; Ποιες είναι οι εκφραστικές τους δυνατότητες;
το γούστο
το θάρρος. Χωρίς θάρρος δεν πας πουθενά. Θέλει πάρα πολύ για να φέρεις αλλαγές και να έχεις όλους τους γύρω που δε τις καταλαβαίνουν να λένε ότι είσαι απατεώνας, άσχετος, ανίκανος κλπ. Έχει συμβεί ξανά και ξανά.

Δεν μπορείς να το θέσεις σε επίπεδο εργατοωρών. Μια εργατοώρα του Μότσαρτ είναι όλη η ζωή ενός μέτριου συνθέτη της εποχής του.

[hellegennes]

Είναι θέμα θάρρους και όχι θράσους. Και το θάρρος εκτιμάται πάρα πολύ γιατί ιστορικά συνέβαλε σε μεγάλες ανατροπές/αλλαγές που έφεραν την εξέλιξη (θυμήσου ότι η εξέλιξη σε αυτό το είδος της τέχνης είναι το Α και το Ω). Απλά το θάρρος άλλοτε φαίνεται στον διαφορετικό χειρισμό του φωτός, στον διαφορετικό χειρισμό των περιγραμμάτων, στις διαφορετικές μίξεις των χρωμάτων και τίποτε από αυτά δεν σε πειράζει. Εδώ που εκφράζεται με κάτι που στα μάτια σου είναι παιδαριώδες, σου φαίνεται θράσος.

Ε, μα γι' αυτό είναι θράσος, γιατί είναι gimmick. Την έχουμε ξανακάνει αυτήν την συζήτηση. Άμα είναι παιδαριώδες μιλάμε για θράσος.

Το σημαντικό στην τέχνη δεν είναι το αντικείμενο. Δεν είναι να σου φτιάξει κάποιος ένα άγαλμα που θα μπορείς να ξεχωρίσεις στο κεφάλι τις τρίχες μία μία. (Σε κάποια ήδη τέχνης αξιολογείται και η κατά το δυνατόν λεπτομερής απεικόνιση αλλά δεν μιλάμε τώρα για αυτό). Το σημαντικό είναι το πόση επένδυση πνεύματος χρειάζεται για να γίνει κάτι. Και υπάρχουν έργα που αυτή η επένδυση πνεύματος γίνεται με μία θαρραλέα κίνηση και όχι εργασία μηνών. Αξιολογείται και η κοπιώδης εργασία όταν αυτή απαιτείται αλλά όχι όταν δεν υπάρχει πνευματικός μόχθος.

Τέτοια έργα (μιας θαραλλέας διατύπωσης ιδέας) συνήθως εξαντλούνται πολύ γρήγορα (χαρακτηριστικό το 4′33 του Cage που μετά δεν έχει νόημα να κάνεις άλλα τέτοια έργα πχ 4′53, 7′33 κοκ) αλλά ανοίγουν δρόμους. Προσφέρουν δηλαδή στους επόμενους καλλιτέχνες την δυνατότητα να σκεφτούν και λίγο διαφορετικά για το τι είναι τέχνη, τι είναι έργο, πως χειρίζεται κάποιος το υλικό του και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν θα πούμε ποτέ δηλαδή ότι το 4′33 είναι κάποιο σπουδαίο ή αριστουργηματικό έργο. Είναι σημαντικό όμως που υπήρξε και χαρακτηριστικό των εξελίξεων

Το σημαντικό είναι το αντικείμενο, αυτά που λες είναι δευτερεύοντα. Συγχαρητήρια αν ανοίξει νέους δρόμους αλλά συνήθως τα gimmicks δεν ανοίγουν τίποτα, οδηγούν σε αντίστοιχης -ανύπαρκτης- αξίας gimmicks. Το χειρότερο δε είναι ότι συνεχίζουν να αναπαράγονται, δεν μένουν στην ιστορία ως σταθμοί. Π.χ. αυτή η εξυπνάδα του Κέιτζ αναπαράγεται συχνά.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα εικαστικά τον ήπιαν πολύ άσχημα με την έλευση όχι της φωτογραφίας αλλά του κινηματογράφου, που κυριολεκτικά αντικατέστησε όλες τις άλλες απεικονιστικές τέχνες στο ενδιαφέρον του κοινού. Αυτές οι εξυπνάδες ήταν απόπειρες να κρατηθούν στον αφρό.

Κυριολεκτικά ο πνευματικός μόχθος του Κέιτζ ήταν "α, ο άλλος έφτιαξε έναν άδειο πίνακα, θα φτιάξω κι εγώ ένα κομμάτι χωρίς νότες". Τρομερός πνευματικός μόχθος, σπατάλησε πολύ φαιά ουσία για να το σκεφτεί. Ο επόμενος είπε "τι καινούργια μαλακία δεν έχει γίνει ακόμη; Α, ναι, θα φτιάξω έργο για πιάνο για 4 πούτσες, αντί για 4 χέρια".

Ποια νέα οπτική στην τέχνη σου δίνουν όλες αυτές οι πίπες;