...τα οποία δεν είναι επιχειρήματα για το οτιδήποτε, και ουσιαστικά είναι το αρχαιότερο τρικ των θρησκειών. Το ίδιο θα σου πει και ένας πιστός εβραίος, ένας μουσουλμάνος, ένας ινδουϊστής, ένας βουδιστής, ένας δωδεκαθεϊστής, που θα πάει σε οποιοδήποτε ναό της θρησκείας του, θα μπει μέσα με την σκέψη και την ψυχική κατάσταση της υποταγής και του χρέους, και τότε οι αισθήσεις του θα κατακλυστούν από αυτό που οι ναοί είναι φτιαγμένοι να κάνουν, να γεμίζουν δέος τον άνθρωπο, να τον κάνουν να νομίζει ότι βρίσκεται σε ιερό μέρος, πως είναι μικρός μπροστά σε κάθε μεγαλύτερο και ανώτερο. Το ζήτημα βεβαίως, είναι ότι όλα αυτά είναι ταχυδακτυλουργία, θεουργία αν θέλεις, διότι αν ο ναός αυτός γκρεμιστεί, όλα τελείωσαν, η "θεότητα" που έκρυβε μέσα του εξατμίζεται, και μένουν μόνο μπετά και κεραμίδια, γκρεμισμένα αγάλματα, σπασμένες εικόνες. Αυτό είναι ένα από τα κύρια προβλήματα που έχω με τις θρησκείες, το ότι αν τις απογυμνώσεις από το υλικό footprint που έχουν δημιουργήσει, δεν μένει τίποτα ουσιώδες από άποψη πνεύματος πέρα από ένα πυρήνα σκληρής πειθαρχίας και μίσους (όλες λίγο-πολύ από αυτο το πράγμα έχουν ξεκινήσει, αφού είναι εργαλεία εθνικής δημιουργίας), κεκαλυμμένο από ένα πέπλο ευγένειας και συμπόνοιας λόγω της κοσμικότητας που αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν όταν άρχισαν να εδραιώνονται καλά.
Ο χριστιανισμός, για τον οποίο μιλάμε σε αυτό το τόπικ, είναι εξαιρετικά ένοχος για την θεουργία και τον ψυχολογικό εκβιασμό που ποτέ δεν σταμάτησε να προπαγανδίζει, τόσο στους ναούς του όσο και σε αυτό που αποκαλούμε doctrine. Από μικρό παιδάκι ακόμα, με πήγαιναν οι γονείς μου στην εκκλησία του χωριού του πατέρα μου, και θυμάμαι πως με το που έμπαινες μέσα, στα δεξιά ήταν ο χώρος εκείνος που μπορούσες να πάρεις κερί. Λοιπόν, σε μία κολώνα μεταξύ της πόρτας της εισόδου και αυτού του ξύλινου πάγκου, είχε κάποιος την φαεινή ιδέα να κρεμάσει μία εικόνα που έδινε το στίγμα του χριστιανισμού ξεκάθαρα. Η εικόνα έδειχνε λίγο-πολύ, τις διαφορές μεταξύ Παραδείσου, Επίγειας Ζωής, και Κολάσεως. Στο πάνω 1/3, ψηλά-ψηλά, ήταν ο Χριστός, ντυμένος στα λευκά, από την μία του πλευρά η Παναγία και από την άλλη ένα περιστέρι, και από πάνω του, σύννεφα ή κάτι παρόμοιο. Από κάτω τους ήταν αγγελάκια που πετούσαν χαρωπά στον ουρανό, και διάφοροι λευκοντυμένοι κύριοι που κάθονταν στην σειρά με βιβλία στα χέρια τους, γαλήνιοι, χαρούμενοι, με φωτοστέφανα, μέλι και γάλα και γιασεμί, και κοιτούσαν προς τα έξω, προς αυτόν που έβλεπε την εικόνα. Στο μεσαίο 1/3, στην ζωή επί της γης, έδειχνε κόσμο να εργάζεται, να οργώνει χωράφια, να κουβαλάει πράγματα κλπ.
Και πάμε στο τελευταίο 1/3, κάτω-κάτω, κάτω από την γη. Τι υπήρχε εκεί; Σκότος. Θάνατος. Φωτιά. Κόσμος πάνω σε σταυρούς, σε ξύλινα εργαλεία βασανιστηρίων, σε κρεμάλες, μέσα σε καζάνια. Μαύρα κερασφόρα τριβόλια με τρίαινες και δόρατα να τρυπάνε τους εσσαεί βασανιζόμενους, να ταϊζουν τις φλόγες κάτω από τα καζάνια, και διάφορα άλλα πράγματα που τώρα πια έχω ξεχάσει, διότι έχω να πάω πολλά χρόνια. Δεν έχω ξεχάσει όμως τον δράκο. Ένα τεράστιο κεφάλι δράκου, που εξείχε από την κάτω αριστερή γωνία της εικόνας, και έφτυνε φλόγες, και μπροστά από τις φλόγες, μαύρα τριβόλια με τρίαινες έσπρωχναν κόσμο προς αυτές. Η εικόνα μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, διότι αρκετές φορές μπαίνοντας μέσα σταματούσαμε εκεί, λόγω της πολυκοσμίας, και σχεδόν πάντα στεκόμουν από κάτω και την κοίταζα.
Λοιπόν, η σημειολογία είναι πιστεύω ξεκάθαρη, όπως και ο ψυχολογικός εκβιασμός, για τον οποίο μιλούσα. Αν μπορείς να τρομάξεις τον άνθρωπο με κάτι, είναι με το να νιώθει αβοήθητος, να μην μπορεί να αντιδράσει, να είναι φυλακισμένος ή παγιδευμένος κάπου, έρμαιο των ορέξεων κάποιου κακόβουλου όντος. Η τρομοκρατία αυτή έχει ταϊστεί με τέτοιο ύπουλο τρόπο στον χριστιανισμό, που τα βασανιστήρια και οι μαρτυρικοί θάνατοι έχουν γίνει βασικό συστατικό κάθε βίου αγίου, και έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, να τρομάξουν, να επηρεάσουν τον απλό κόσμο, ανεξάρτητα της εποχής στην οποία κηρύττονται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επηρεάζαν τον απλό λαό του Μεσαίωνα, που έβλεπε αίμα και βασανιστήρια συχνά-πυκνά, ήταν κάτι αληθινό για αυτούς, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τον απλό κόσμο του 2016 που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με αίμα και τέτοιες βάρβαρες καταστάσεις, δεν είναι καθημερινό φαινόμενο, αλλά που μπορεί να συγκλονιστεί με αυτές τις εικόνες, που εισέρχονται με ψυχολογικώς βίαιο τρόπο στον ψυχισμό του ανθρώπου που μπαίνει σε ανήλιαγους, σκοτεινούς, φωτισμένους με κεριά ναούς, και βλέπει ανθρώπους σταυρωμένους, δεμένους στον τροχό, κομμένα χέρια πάνω στο κρεβάτι της Παναγίας, μουσάτους κύριους να στέκονται πάνω σε μαύρα τριβόλια, κομμένα κεφάλια σε πιατέλες, μαρτυρικούς θανάτους και αιματηρές τιμωρίες, και πράγματα που ξεχνάω. Μία εικόνα έχει τρομακτικές ιδιότητες, ειδικά μία εικόνα που έχει από πίσω της ολόκληρη μυθολογία, τέτοιο υπόβαθρο που ακόμα και αν δεν θέλεις να το δεχθείς, σου το δίνουν με το κουτάλι, η οικογένεια, το σχολείο, οι ταινίες, τα βιβλία, οι συνάνθρωποι σου, από τότε που είσαι μικρό παιδί. Αν δεν έχεις κάποια ιδιαίτερη προδιάθεση να αντισταθείς ή δεν έχεις μορφωθεί αρκετά, καταλήγεις να τα πιστεύεις.
Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι αποκλειστικά τις ορθοδοξίας. Την περασμένη εβδομάδα ήμουν στο Παρίσι, το Σάββατο το πρωί πέρασα ένα πεντάωρο στο Λούβρο και το απόγευμα πήγα Μονμάρτη, στην Sacre Coeur. Γενικώς αποφεύγω να πηγαίνω στην εκκλησία διότι δεν με εκφράζει και δεν έχω λόγο να το κάνω, πατάω μόνο σε επιλεγμένες κοσμικές εκδηλώσεις που δεν μπορώ να αποφύγω (κηδείες, κάνα βαφτίσι, καμιά ανάσταση, τέτοια πράγματα, δυστυχώς το δισχιλιετές ψεύδος είναι βαθιά ριζωμένο στην καθημερινότητα μας). Μπήκα όμως, διότι μου το ζήτησε εκείνη τη στιγμή η σύντροφος. Μπαίνοντας μέσα ήταν ένας ψηλός μαύρος κύριος που έλεγε δυνατά σε κοπέλες που έβλεπε πως τα σορτσάκια τους δεν πρέπει να είναι πολύ κοντά (διότι θα σκανδαλίζονταν τα ξόανα), και μετά ο κόσμος γύρω μου άλλαξε. Ήταν περίπου 17:00 έξω, η μέρα εξαιρετική και φωτεινή, μέσα στην εκκλησία όμως είχε σκοτάδι, και το μόνο φως ήταν των κεριών. Εικόνες του Πάπα να κρατάει εκείνο το ραβδί με τον εξαθλιωμένο και γονατισμένο Χριστό πάνω στον σταυρό, περισσότερες εικόνες του Χριστού, και πολλά αγάλματα του με Άρια μορφή, και περισσότεροι σκαλισμένοι σταυροί, και να σου και ως Νυμφίος, έκανα έναν κύκλο και μέχρι να βγω έξω νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει, δεν θα ξαναέβλεπα το φως της ημέρας.
Λοιπόν, οι εκκλησίες, με τέτοια εικονογραφία και τόσο μαρτύριο και αίμα, δεν προσφέρονται για καμία πνευματική ανάταση, αν είσαι καλά στα λογικά σου και δεν έχεις εξαθλιωθεί πνευματικά για να αισθάνεσαι τιποτένιος και άθλιος, αμαρτάνων, με μία ψεύτικη ελεύθερη βούληση μέχρι να έρθει μία δεύτερη παρουσία και να γίνουν πραγματικότητα όσα εξέμεσε η νοσηρή φαντασία ενός άρρωστου τύπου στην Πάτμο. Δεν μπαίνεις κάπου όπου θα δεις βασανιστήρια και κομμένα κεφάλια κλπ., για να νιώσεις καλά. Δεν διαβάζεις βίους αγίων για να νιώσεις καλά. Είναι τόσο νιχιλιστικός και εσχατολογικός ο χριστιανισμός, που η λειτουργία του είναι για να σου φτιάξει κεφάλι, να σε κουράσει, να σε αποπροσανατολίσει, να ακούς ιστορίες χωρίς να μπορείς να διακόψεις, να σου κάνει κήρυγμα, να σε μπερδέψει, και μετά να σου πετάξει και ένα ξεροκόμματο στο τέλος της παράστασης λέγοντας σου πως έρχεται η στιγμή που όλα θα πάνε καλά, η στιγμή του αναχωρητισμού, η στιγμή που αν κάνεις όσα σου λέει να κάνεις, θα είσαι και εσύ ένας από εκείνους τους μουσάτους κύριους με τους λευκούς χιτώνες και τα βιβλία στα χέρια, και όλα θα έχουν πάει καλά. Αλλιώς, θα γίνεις σούπα για τους δαίμονες στα καζάνια.
Και φυσικά με ύπουλο τρόπο, αποφεύγει να πει το προφανές, διότι αν το παραδεχτεί, το σαθρό οικοδόμημα θα γκρεμιστεί - το ότι ο θάνατος κάποιου για τα πιστεύω του, δεν αποδεικνύει πως τα πιστεύω του ήταν αληθινά.
