waldorf έγραψε: ↑12 Σεπ 2019, 20:17
Εδώ είναι η λύση (αλλά και η αιτία του ζητήματος).Και εξηγούμαι:
Ο σκύλος, όντας αγελαίο ζώο, κάποια στιγμή θα διεκδικήσει την αρχηγία της αγέλης (στην προκειμένη οικογένεια,αυτή είναι η αγέλη του).
Αυτό συμβαίνει συνήθως στους 6 'εως 10 ή 12 μήνες.Σαν να λέμε ένα αγόρι στα 15-17 που νομίζει ότι είναι άντρας (το σώμα του και η ενέργειά του αυτό δείχνουν) αλλά στην πραγματικότητα παπάρια άντρας είναι (τσουτσέκια ήμασταν όλοι τότε,αλλά για αντράκια μετράγαμε).
Αν λοιπόν τότε σου ξεφύγει ο μούργος και θεωρήσει ότι έχει την αρχηγία,τον ήπιες.Ακόμη κι αν είναι κανισάκι.
Αν πάλι καταφέρεις να δεχτεί την θέση του στην αγέλη/οικογένεια τότε έχεις πετύχει το ιδανικό.
Πάντα θα αναγνωρίζει την κυριαρχία σου και πάντα θα προστατεύει τα νεότερα και πιό αδύναμα μέλη της αγέλης γιατί αυτή είναι η δουλειά του,απ`τη φύση του (όσο κι αν την έχουμε παραβιάσει).
Έχω συγκεκριμένα παραδείγματα που έχει δουλέψει στο ακέραιο αυτό.Και εννοώ προσωπικά παραδείγματα και όχι ιντερνετικές πίπες.
Αν χρειαστεί θα επανέλθω,ίσως να παραθέσω και φωτογραφίες,αλλά φανταστείτε ένα Βέλγικο λυκόσκυλο παρέα μ`ένα Γερμανικό και από κοντά ένα βρέφος το οποίο όταν ξύπναγε και έκλαιγε αν δεν το έπαιρνε χαμπάρι η μάνα του μέσα σε 30 δεύτερα,έτρεχε ο σκύλος (ο αρχηγός,ο Βέλγος) και την έπαιρνε απ`το μανίκι να την οδηγήσει στο δωμάτιο που έκλαιγε το μωρό.
Να σημειώσω ότι ο Βέλγος που λέω (50+ κιλά ζωντανό) δεν έμπαινε ΠΟΤΕ στο δωμάτιο του παιδιού.Όχι γιατί είχε εκπαιδευτεί γι`αυτό,αλλά για κάποιον λόγο δεν ήθελε,μάλλον του αρκούσε απλά να προστατεύει το κουτάβι της αγέλης η φροντίδα του ήταν αλλουνού δουλειά.Σκοπιά απ`έξω και συναγερμός αν συμβεί κάτι.
Αντίθετα ο μικρός (ο Γερμανός,κοντά στα 40 κιλά κτήνος) μπορούσε να ανεχτεί τα πάντα απ`τα παιδιά.Μιλάμε για τα πάντα!
Του έβγαζαν τα μάτια κι αυτός γύρναγε και τους έγλυφε το χέρι.Αυτός ήταν το φιλαράκι τους που έπαιζαν μαζί.Υποθέτω (αυθέραιτα) ότι τους λόγιζε για αδερφάκια του και ισότιμα στην ιεραρχία της αγέλης.
*(Μέχρι που πέθανε ο μεγάλος ο Βέλγος παρέμεινε "αρχηγός" της αγέλης.Κάποια στιγμή όταν πια είχε γεράσει πολύ ο μικρός του τσαμπουκαλεύτηκε,γύρευε τα δικαιώματά του.Ο μεγάλος δεν του το επέτρεψε ποτέ.)