axilmar έγραψε: ↑02 Απρ 2020, 12:13
ΓΑΛΗ έγραψε: ↑02 Απρ 2020, 10:40
axilmar έγραψε: ↑02 Απρ 2020, 10:36
Επίσης η έννοια της δημιουργίας είναι ασυμβίβαστη με την έννοια της απειροτητας τόσο του χώρου όσο και του χρόνου.
Εγώ νομίζω ότι η έννοια της δημιουργίας ή Κοσμογονίας είναι ένας τρόπος προσέγγισης της απειρότητας χώρου και χρόνου.
Μπα, δεν συμβιβαζονται.
Εαν ο χρονος ειναι απειρος, ποσο χρονικο διαστημα πρεπει να περασει μεχρι να φτασει η στιγμη της δημιουργιας; απειρο.
Αρα δεν φτανει ποτε η στιγμη της δημιουργιας.
Αν ο χρόνος είναι άπειρος, άρα και ο χώρος, τότε μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός δημιουργεί συνεχώς και αδιαλείπτως. Δηλαδή, ο κόσμος είναι αναγκαία προέκταση της Θεότητας.
Ξέρουμε-για την ώρα-, όμως, ότι ο χρόνος δεν είναι άπειρος και ότι υπήρξε μια στιγμή που εκείνος(ο χρόνος) ξεπήδησε στην πραγματικότητα, άρα ο χρόνος, συνεπώς και ο χώρος, μπορούμε να πούμε ότι "δημιουργήθηκε".
Άρα το πρόβλημα του χώρου και του χρόνου αφορά εμάς και όχι τον Θεό, ο οποίος βρίσκεται εκτός χωροχρόνου. Όμως, πως συμβιβάζεται το αϊδιον του Θεού με την συγκεκριμένη χρονική στιγμή της Δημιουργίας;
Πως γίνεται δηλαδή ο αϊδιος Θεός να δημιουργεί μια συγκεκριμένη στιγμή; Πως γίνεται η ιδέα του σύμπαντος να μην υπάρχει αϊδίως στην "σκέψη" του; Αν υπάρχει αϊδίως δεν έπρεπε να δημιουργεί και αϊδίως; Χωρίς αρχή;
Αν θεωρήσουμε τον Θεό ως το απολύτως ελεύθερο ον τότε λύνουμε το πρόβλημα της δημιουργίας σε συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Δηλαδή, ο Θεός ως παντοτινός, σκεφτόταν αενάως την δημιουργία, αλλά ως το απολύτως ελεύθερο ον δημιουργεί μόνο αφού το θελήσει. Δεν δεσμεύεται από την αϊδιότητα Του.
«Δεν σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη", Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη.